Hoi lieverds, luister even. Ik kan het toch niet laten om me nog ietwat met de gang van zaken achter de schermen te bemoeien, dus ik neem de promotie-afdeling even over. Ik bedoel: ik ben er nu toch en heb de handjes vrij. Komtie: zo beleefde ik mijn eerste dag van mijn eerste Zwarte Cross!

Jazeker schat, want voorheen was ik altijd in functie. Ik ben eeuwig leider naar Noord-Koreaans model en leef voort in jullie hoofden en harten. Heerlijk wonen is me dat. Maar dat ik vorig jaar de draagstoel aan Maarten gaf, betekent dus dat je meid kan gaan en staan waar ze wil. Dus dat doe ik.

Ik was er al op woensdag. De sfeer proeven (lekker met joppiesaus) en doodgemoedereerd m’n caravan waterpas zetten, Nozempje met m’n assistent Johan klappen en maar zwaaien zovan ‘goed je weer te zien!’. Woensdagavond natuurlijk even naar de crewbar, de kantine voor de hebbers van het mooiste werk van de planeet (dat ging toch weer iets onbesoesd, want wie was die zongebruinde bink met dat knotje en die rare grote rooie werkschoenen naast wie ik vanochtend wakker werd? Krap Knasterd? Rare naam… Anyway) en voor je het weet is het dan donderdag.

You can get a girl out of the ZC but you can’t get the ZC out of a girl dus klokslag 0630 werd ik wakker. Douchen, scheren (m’n tanden), casual chique outfitje aangetrokken en toen stipt zeven uur koffie want: half acht beginnen! Ook al had ik niets omhanden, op tijd was ik wel.

De ochtend lekker gebept met de decodames over de veroveringen van afgelopen nacht terwijl we de lampjessnoeren uit de knoop haalden. De spanning tussen de hekken werd duidelijk voelbaar: over een paar uur gingen we ‘los’. Ik keek backstage gefascineerd naar het gekrioel van mens en machine. Een mierenhoop is eigenlijk net de Zwarte Cross als je logisch nadenkt. En dat kan ik. Tien uur was ik bij de polsbandjestent en keek uit op een wonderlijkmooie entree: een kasteel opgetrokken uit kratjes Grolsch. Fantastisch! Ik kan niet stilzitten, dat weten jullie, dus ik greep een doos Nozem en duwde er iedereen d’r even één in ’t knuistje. De Zwarte Cross is geopend, proost!

De avond strekte zich oneindig en verplichtingenvrij voor mij uit, heerlijk! Ik heb tussendoor even heerlijk in m’n caravan gelegen (die Nozem klapte erin zegt!) en typte dit stukje even vanaf m’n blackberry. Daarna ben ik even een dutje gaan doen want hey: ik ben ook geen 65 meer. Daarna ben ik naar Night of the Nozems gegaan, in de Megatent, en ik ben gaan beuken met DJ Thera en ik ben naar het kampvuur gegaan. Ohja! En ook naar de Tirolertent. Deze dame is zo vrij als een vogel. Ik zie het allemaal wel! Ik voel jullie goeie vibe en positieve energie, ik laaf me aan de festivalliefde die als een gouden wolk boven de Zwarte Cross hangt. Mijn eerste Zwarte Cross kan nu al niet meer stuk!

Fijne nacht, doe alsof je thuis bent en denk er aan: nøhlen is dodelijk,

Tante Rikie.