Afgelopen weekend reed ik de laatste wedstrijd van mijn seizoen. Het Europees kampioenschap XCE (Cross Country Eliminator) in Gibraltar. De wedstrijddag begon met het verkennen van het parcours. Deze is meestal tussen de 500 en 600 meter lang en bestaat uit meerdere obstakels. Dit parcours had een lengte van 600 meter met meerdere sprongen erin verwerkt. Bij het verkennen van het parcours rijd je alle obstakels een paar keer goed zodat je deze in de wedstrijd zo hard mogelijk kunt rijden. Nadat je het parcours goed in je hoofd hebt zitten begint je tijdrit. Hierin moet je een zo snel mogelijke tijd neerzetten op 1 rondje. Op basis van deze uitslag word je ingedeeld in de heats, waarin je het tegen elkaar op neemt. Een heat bestaat uit 2 rondes en rijd je met 4 rijders, jij en 3 anderen. Hierin is het de bedoeling om bij de eerste twee te eindigen. Doe je dit niet, dan val je af en zit je wedstrijddag erop. Mijn tijdrit was meteen al niet erg goed, ik eindigde 8ste. Hierdoor werd ik in een niet hele makkelijke heat ingedeeld. De pit die normaal in mij zit zat er vandaag ook niet echt lekker in helaas. De heat ging ook niet goed en ik werd meteen “geëlimineerd”. Ik ging van start en mijn ketting liep meteen vast. Dit zorgde ervoor dat ik net 2 seconden minder hard kon aanzetten in de sprint. Het was daarna lastig om weer bij de meiden aan te sluiten en ik kwam hierdoor net te kort. De dag zat er veel te snel op voor mij en ik kwam natuurlijk voor veel meer. Nu is het tijd om op te laden en te genieten van off season!

Op 19 juli waren wij (Talententuiners) uitgenodigd voor een interview op de Zwarte Cross. Samen met twee andere sporters werd er gevraagd naar ons leven als sporter en over hoe ons leven eruit ziet buiten de trainingen en wedstrijden. Door de hitte was de opkomst iets minder dan het vorige Zwarte Cross-jaar, maar toch heel leuk om te zien dat er ondanks de warmte nog steeds mensen geïnteresseerd waren in ons verhaal als sporters! Het was weer super geregeld en ik heb erg genoten van de Zwarte Cross 🙂

Mijn wedstrijdseizoen verloopt tot nu toe goed. Met een aantal podiumplekken op wereldbekers en een achtste plek op het Wereldkampioenschap kan ik meer dan tevreden zijn! Het seizoen begon in Parijs waar ik meteen een goede start maakte. Ik werd hier vierde. Toch is het niet altijd zo dat wanneer je een goede uitslag neerzet, je gevoel net zo goed is. Ik voelde mij sterk, maar had niet het gevoel dat ik mijn krachten helemaal kwijt kon. Barcelona was de tweede wereldbeker, hier werd ik tweede en voelde ik mij heel erg sterk! Het goede gevoel nam ik mee naar Leuven, waar ik vijfde werd. Een aantal weken geleden reed ik het Wereldkampioenschap in Aalen. Ik had een goed gevoel van te voren en was goed gefocust. Helaas had ik wat pech en zat de uitslag niet zo mee… Maar goed, ik kan nu al terug kijken op een geslaagd seizoen.

Zaterdag 20 april werd het nieuwe XCE (Cross Country Eliminator) wereldbekerseizoen afgetrapt in Parijs. De wedstrijd vond plaats op een prachtige locatie, recht voor de Sacré-Cœur. Mijn dag begon met een time trail. Hierin is het de bedoeling dat je op een uitgezet rondje met verschillende obstakels een zo snel mogelijke tijd neerzet. De obstakels kunnen bestaan uit trappen, sprongen, scherpe bochten en nog veel meer. Op basis van de tijd die je neerzet in de time trail word je ingedeeld in de volgende heats. Mijn time trail ging goed en ik voelde mij sterk. Dit resulteerde in een mooie derde plaats. Door mijn goede time trail werd ik ingedeeld in een gunstige heat. In een heat neem je het op tegen 3 andere deelnemers. Je gaat met zijn vieren van start en rijdt het afgezette parcours nu twee keer. Alleen de twee sterkste gaan door naar de volgende heat. Het is dus zaak dat je er goed bij zit, maar tegelijkertijd is het ook belangrijk dat je genoeg energie overhoudt voor de komende heats. Het is een hele explosieve mountainbikediscipline en je hebt tussen de heats door maar weinig tijd om te herstellen. Mijn eerste heat ging erg goed, hierdoor ging ik door naar de halve finale. In de halve finale was een kleine valpartij, maar het lukte mij weer om bij de eerste twee te eindigen. In de finale probeerde ik nog mee te komen, maar ik was helemaal leeg. Uiteindelijk een mooie vierde plek voor mij op de eerste wereldbeker van het seizoen!

Vrijdag 26 april stond de tweede wereldbeker in Barcelona al op het programma. De dag begon weer met de time trail, deze viel een beetje tegen voor mij. Ik had het gevoel dat ik mijn kracht niet helemaal kwijt kon en dit resulteerde in een zevende plaats. Door deze zevende plaats werd ik in een iets minder gunstige heat ingedeeld. Er stonden nu drie sterke dames naast mij waar ik het tegen op moest nemen. Toch lukte het mij om bij de eerste twee te eindigen. Het gevoel van het rondje werd ook steeds beter en ik voelde mij meteen een stuk sterker. De halve finale en finale gingen allebei heel erg goed en ik werd tweede op de tweede wereldbeker van het seizoen! Ik kijk terug op twee hele goede wedstrijden en neem dit gevoel mee naar de volgende.

Hoe ziet seizoen 2024 er voor mij uit? Afgelopen winter (off season) heb ik een planning voor het nieuwe wedstrijdseizoen gemaakt. Doordat ik dit jaar twee disciplines (XCO en XCE) wil gaan combineren was het een beetje passen en meten. Toch ben ik tot een mooie en gecombineerde agenda gekomen!

XCO (Cross Country Olympic): De XCO is een discipline die ik heel graag beoefen. Je start met een grote groep tegelijk. Nadat het startsignaal heeft geklonken begint de wedstrijd van anderhalf uur. In deze anderhalf uur fiets je ongeveer 6 keer een ronde van ongeveer 4 kilometer. In deze ronde van 4 kilometer bevinden zich allemaal obstakels zoals rockgardens (stenen afdalingen), trappen, sprongen en nog veel meer uitdagingen. Wie na de anderhalf uur en de aangegeven aantal rondes wedstrijd als eerste over de finish komt wint de wedstrijd.

XCE (Cross Country Eliminator): De XCE is een andere mountainbikediscipline die ik ook beoefen. Deze discipline wordt uitgevoerd op dezelfde fiets, maar is totaal anders. Hierbij start je met zijn vieren tegelijk en alleen de snelste twee gaan steeds door. Uiteindelijk blijven zo alleen de sterkste en snelste vier over die uiteindelijk de finale race rijden voor de winst.

Dit jaar ga ik deze twee disciplines dus combineren. Ik ben heel erg benieuwd naar het aankomende seizoen en heb er veel erg veel zin in!

Een nieuw jaar vol met mooie nieuwe kansen. In februari vertrek ik samen met mijn team naar Spanje voor een trainingsweek die we afsluiten met een XCO (Cross Country Olympic) wedstrijd. Daarna ga ik een trainingsperiode in van een paar maanden voordat de eerste XCE (Cross Country Eliminator) wereldbeker weer van start gaat. Deze trainingsperiode bestaat voor mij vooral uit het afwisselen van sporten. Ik probeer zo veel mogelijk variatie te houden in mijn trainingen. Zwemmen, krachttraining, hardlopen en natuurlijk het fietsen zelf zijn de sporten die ik het liefste beoefen. Door deze afwisseling hou ik het trainen voor mijzelf zo leuk mogelijk. De eerste wereldbeker gaat gereden worden in Parijs! Ik hoop dit jaar alle wereldbekerwedstrijden weer te kunnen rijden met een goed gevoel, blessurevrij te blijven en mooie prestaties neer te zetten.

De beste wensen voor iedereen, op een sportief, gezond en mooi 2024!

Met een derde plek in het wereldbekerklassement, een derde plek op het Europees Kampioenschap en een derde plek op het Wereldkampioenschap kijk ik terug op een heel erg mooi wedstrijdseizoen.

Zeker wanneer ik terugdenk aan waar ik vandaan kom. Op mijn 16de ging ik intern voor mijn sport en op mijn 17de belandde ik in een burn-out en depressie. Alleen het woord “fietsen” gaf mij al kippenvel, waardoor ik het directe besluit nam om een punt te zetten achter mijn fietscarrière. Na ongeveer 1,5 jaar mentale hulp te hebben gehad kwamen de kriebels voor de sport toch weer terug. Het fietsen werd weer een manier om mijn hoofd leeg te maken, zoals het altijd was. Ik besloot een appje te sturen naar mijn oude teambaas met de vraag of het mogelijk was een aantal trainingen bij te wonen. Het plezier kwam langzaamaan weer terug en ook de gedachte om de wedstrijden op te pakken begon te kriebelen. Eind vorig jaar heb ik dit dan ook gedaan. Ik heb gezocht naar een discipline die goed bij mij zou passen en ben dit gaan proberen. Zo kwam de XCE (Cross Country Eliminator) op mijn pad. Het is een explosieve discipline waarin je geen foutjes kan maken. De sport bestaat uit heats, per heat leg je twee rondjes van een parcours af van ongeveer 600 meter. Het is hierbij de bedoeling dat je altijd bij de eerste twee eindigt, anders val je af. Uiteindelijk blijven de sterkste 4 over, zij rijden dan de finale.

Vorig jaar begon ik met het rijden van een aantal XCE wedstrijden en dit beviel mij wel heel erg goed. Dit jaar heb ik voor het eerst weer een vol wedstrijdseizoen gereden en dit was meteen een geslaagd seizoen. 3 keer 3! Alle wereldbekerwedstrijden bij elkaar vormen een competitie. In deze competitie, op het Europees Kampioenschap en op het Wereldkampioenschap ben ik geëindigd op een mooie derde plek. Het is een seizoen waar ik met trots op terugkijk, niet alleen om de cijfers, maar vooral omdat ik er mentaal weer sta!

De afgelopen paar weken was het even rustig met XCE-wedstrijden. Deze tijd heb ik gebruikt om 100% te herstellen en weer vol op te bouwen voor het laatste gedeelte van het seizoen. Na 2 weken trainen in Andorra en goed naar mezelf geluisterd te hebben kan ik denk ik wel zeggen dat ik volledig hersteld ben van mijn hersenschudding en schrammetjes. Woensdag vertrek ik naar Spanje waar ik vier wedstrijden ga rijden. Daarna rijd ik de twee belangrijkste wedstrijden van het seizoen nog, het Europees Kampioenschap en het Wereldkampioenschap in Turkije en Indonesië. Ik ben benieuwd naar mijn resultaten, maar heb er vooral weer enorm veel zin in!

Dit bericht op Instagram bekijken

Een bericht gedeeld door Annemoon van Dienst (@annemoon_vd)

Afgelopen maand heb ik twee wereldbekers gereden. Eentje in Aalen (Duitsland), waar ik hard ten val kwam bij een sprong en eentje in Oudenaarde (België), waar ik nogmaals onderuit ben gegaan.

In de plaats van zware fysieke trainingen had ik het afgelopen maand dus te doen met zware mentale trainingen.

Aan mijn val in Aalen had ik een hersenschudding overgehouden, wat dus betekende dat ik drie weken niet mocht trainen. Het is lastig om als fanatieke sporter midden in je wedstrijdseizoen ineens de stop erop te zetten. Ik zat goed in het seizoen, dus deze tegenslag was even lastig om te verwerken. Het was een zware mentale training om deze drie weken ook echt rust te houden, maar met de volgende wereldbeker in mijn hoofd zat er niks anders op dan mij eraan over te geven en echt mijn rust te pakken.

Afgelopen weekend reed ik de wereldbeker in Oudenaarde en na een supergoede tijdrit neer te hebben gezet kwam ik in de eerste heat alweer ten val. Dat ik opnieuw ben gevallen was lastig te verwerken, het voelt een beetje als falen, maar als ik er nu op terugkijk ben ik heel erg tevreden met mijn derde plek in de tijdrit na de rust die ik heb genomen.

Het is natuurlijk niet leuk om te vallen en al helemaal niet leuk om verplichte rust te moeten nemen van hetgeen waar je zo blij van wordt. Toch denk ik achteraf dat ik enorm veel geleerd heb van de afgelopen maand. Ik heb geleerd naar mijn lichaam te luisteren en toe te geven aan mijn pijn.

Nu ligt de focus op herstellen en weer opbouwen zodat we weer kunnen gaan knallen in de volgende wereldbeker!

Dit bericht op Instagram bekijken

Een bericht gedeeld door Annemoon van Dienst (@annemoon_vd)

Wat een ervaring was dit, de Zwarte Cross 2023! Samen met een paar vrienden reisde ik af naar het Zwarte Cross terrein. Aangekomen op het terrein kon ik backstage even wat drinken en daarna ging ik samen met Tristan en Jeffrey naar Theatro Obscura. Daar werden we geïnterviewd door Erik Dijkstra. Ik was positief verrast over het grote aantal publiek wat op ons interview afkwam. Het was een leuk gesprek met Erik, de andere Talententuiners en het publiek. Alles was super geregeld en ik heb er enorm van genoten. Na het interview ben ik samen met Tristan onze vrienden gaan zoeken en hebben we er nog een leuke dag van gemaakt! De muziek, het terrein, de cross, de artiesten, alles was perfect!

Zondag 21 mei reed ik de eerste wereldbeker XCE (Cross Country Eliminator) van het wedstrijdseizoen. Een wereldbeker houdt in dat alle toppers van over de hele wereld bij elkaar komen voor een wedstrijd. De eerste wedstrijd vond plaats in Sakarya (Turkije). Samen met mijn vader ben ik dit avontuur aangegaan. We vlogen op vrijdag 19 mei van Amsterdam naar Istanboel, waar we werden opgewacht door de shuttle die ons naar het hotel bracht. Op zaterdag 20 mei gingen we met alle rijders uit het hotel met de shuttle naar het parcours toe om de ronde te gaan verkennen. Parcours verkennen betekent dat je voor de wedstrijd de ronde goed doorneemt. Je kunt dan sommige lastige stukken wat vaker herhalen, zodat je deze zo snel mogelijk kunt rijden in de race. Een rondje is meestal rond de 600 meter en bestaat uit wat lastige obstakels, zoals boomstammen, stenen, sprongen en/of trappen. Nadat we alles goed bekeken hadden gingen we met een aantal rijders op de fiets terug naar het hotel. In de wedstrijd zijn we natuurlijk concurrenten, maar voor en na de race gaan we met elkaar om als vrienden.

Zondag was het dan eindelijk zover. De dag van de wedstrijd. ’s Ochtends hebben we nog lekker ontbeten in het hotel en daarna zijn we vertrokken naar het parcours. De dag begint met een time trial. Hierin is het de bedoeling om in je eentje een zo snel mogelijke tijd neer te zetten op het wedstrijdrondje. Op basis van deze tijd word je ingedeeld in een heat. Mijn time trial ging erg goed, met een derde plaats en een sterk gevoel ging ik de heats in. In de heats start je met zijn vieren tegelijk. Het is dan de bedoeling om constant bij de eerste twee te eindigen. Wanneer je op de eerste of tweede plek eindigt ga je door naar de volgende heat, totdat alleen de sterkste vier nog overblijven. Deze vier rijders rijden de finale voor het podium. Een heat bestaat meestal uit een of twee rondes, dus het is heel belangrijk dat je er vanaf de start meteen goed bij zit. In alle heats voelde ik mij sterk en kon ik goed meekomen. Gespannen, maar met veel zin ging ik de finale in. We gingen hard van start en het tempo bleef hoog de hele ronde. Ik kon goed meekomen en ben daardoor op een mooie tweede plek geëindigd. Met een goed en sterk gevoel is het wedstrijdseizoen nu eindelijk begonnen. Op naar de volgende race!

Zondag 9 april reed ik mijn eerste XCO (Cross country Olympic) sinds 2 jaar. Gespannen, maar vol zin ging ik samen met mijn ouders, zus, opa en de hond richting het Oosten (Oldenzaal). Door alles wat er gebeurd is was het voor mij best een drempel om weer een mountainbikewedstrijd te rijden. Ik vond het spannend om weer op een startlijst te staan, omdat ik mij zelf het gevoel dan aanpraat dat mensen een verwachting hebben van mij.

Ondanks de spanning had ik er wel heel erg veel zin in! Om 11 uur was mijn start, dus rond kwart over 10 ging ik op de roller. Dit is een apparaat waarop je kunt warm rijden voor een wedstrijd. Je zet je fiets erop en dan kun je trappen zonder van je plaats af te gaan.

Om 10 voor 11 ging ik naar de start en werden wij opgesteld. Je wordt dan op basis van UCI punten (punten die je kunt halen bij een wedstrijd) om de beurt opgeroepen. Een startrij bestaat uit 5 rijders, ik mocht op de 2de startrij staan. Er is een officieel jurylid aanwezig die aan zal geven hoelang het nog duurt voordat het startschot gaat klinken. Toen het jurylid ons vertelde dat de start binnen nu en 30 seconden plaats zou gaan vinden kon ik mijn zenuwen loslaten en lag alle focus op de wedstrijd. Ik had met mijn trainer afgesproken dat ik een fijn tempo zou gaan zoeken in de eerste ronde en dat ik moest proberen dit vast te houden in de rest van de wedstrijd. Eigenlijk ging alles beter dan verwacht en kon ik de wedstrijd afsluiten met een heel goed gevoel. Na anderhalf uur wedstrijd stapte ik met een lach van mijn fiets en dit gevoel kan ik mooi meenemen naar mijn volgende wedstrijden. Uiteindelijk ben ik op de 9e plaats geëindigd. Daar ben ik heel erg tevreden mee.

Eindelijk was het dan zover, de eerste wedstrijd van het seizoen 🙂

Samen met een fietsvriend reisde ik zaterdag 18 maart af naar Zuid-Frankrijk, Marseille. De wedstrijd zelf was een week later, maar we wilden allebei nog wat trainingen doen in de bergen. Na een geslaagde trainingsweek was het dan zover, mijn eerste wedstrijd van het seizoen. Zenuwachtig, maar zelfverzekerd stond ik aan de start. Aan het begin is het altijd de bedoeling om een zo goed mogelijke tijd neer te zetten om zo gunstig mogelijk ingedeeld te worden in de heats die je daarna moet gaan rijden. Een tijd neerzetten doe je op hetzelfde parcours als waarop de wedstrijd zelf gereden wordt. Het rondje is meestal 600 meter lang en bestaat uit een aantal klimmetjes en obstakels, zoals sprongen en rock gardens.

In de tijdrit werd ik 6de, met een paar kleine foutjes, maar die kon ik mooi meenemen als verbeterpunt voor de heats die ik hierna ging rijden. Ik werd ingedeeld met de nummer 4, 5 en 8 van de time trail. Best wel spannend dus. Dat betekent namelijk dat deze meiden ongeveer even snel rijden als ik. Ik ging goed van start en kon makkelijk meekomen. Het is de bedoeling bij de heats dat je van de vier rijders steeds bij de eerste twee finisht. Deze twee rijders gaan steeds door naar de volgende ronde. Ik eindigde twee keer tweede en in de finale heat eindigde ik derde. Een mooie derde plaats en een goed gevoel neem ik dus mee naar de rest van het wedstrijdseizoen!

Dit bericht op Instagram bekijken

Een bericht gedeeld door Annemoon van Dienst (@annemoon_vd)

Afgelopen week ben ik samen met het team ZwiepFietsen XLC offroadteam op trainingskamp geweest naar Spanje. Het wedstrijdseizoen staat weer voor de deur en we zijn ons allemaal optimaal aan het voorbereiden. Met erg veel zin en motivatie reisde ik samen met mijn teamgenoten en vier van onze vaders af naar Can Carbonell. We hebben een week lang genoten van het fietsen in de prachtige natuur en hebben enorm veel gelachen samen.

Voor mij werkt een trainingskamp net voor het seizoen altijd heel erg goed. Dit is meestal het moment waarop er een knop om gaat in mijn hoofd. De volle focus ligt dan weer op de aankomende wedstrijden. Het geeft een hoop motivatie en vertrouwen als zo’n trainingskamp goed uitpakt.

Vrijdag 24 maart is het dan eindelijk zo ver! Mijn eerste wedstrijd in 2023. Dan rijd ik een France Coupe in Marseille. Een week eerder vertrek ik samen met een fietsvriend, die daar ook moet fietsen. We gaan dan eerst nog even een week lekker samen trainen en sluiten de week af met onze wedstrijd.

Ik ben benieuwd naar alle wedstrijden van dit jaar en heb er super veel zin in.

Op dit moment ben ik hard bezig met het realiseren van mijn doelen voor komend wedstrijdseizoen. Dit betekent dat ik steeds gerichter aan het trainen ben. Door mijn keuze voor de discipline XCE (Cross Country Eliminator) ben ik nu vooral explosief aan het trainen, waar ik voorheen voor de XCO (Cross Country Olympic) vooral op duurvermogen aan het trainen was. Door op verschillende manieren te trainen probeer ik het harde werken extra leuk te houden. Momenteel ben ik vooral veel in de sportschool te vinden. Hier kan ik goed aan mijn explosiviteit werken. Naast het gerichter trainen ben ik nu ook hard bezig met het overzichtelijk maken van het financiële plaatje. Om alle wereldbekers te kunnen rijden is er ook een groot financieel bedrag nodig. Hiervoor ben ik opzoek naar enthousiaste sponsoren die het leuk zouden vinden mij hierin te ondersteunen.

Dit bericht op Instagram bekijken

Een bericht gedeeld door Annemoon van Dienst (@annemoon_vd)

Een half jaartje terug ben ik begonnen met een opleiding tot sportmasseur. Hier leer ik over de anatomie en fysiologie van het lichaam. Eén keer in de week heb ik fysiek les hiervoor en de rest is zelfstudie. Doordat de opleiding vooral bestaat uit thuisstudie kan ik dit heel erg goed combineren met het trainen voor mijn sport. Buiten dat het dus heel goed te combineren valt, vind ik het ook heel erg interessant om steeds meer over het lichaam te weten te komen.

Alles wat ik leer op deze opleiding kan ik weer meenemen naar mijzelf. Zo kan ik altijd bewust zijn over wat het beste is voor mijn lichaam. De opleiding tot sportmasseur spreekt mij zo aan, omdat het mij heel erg leuk lijkt om met sporters bezig te gaan. Het lijkt mij heel leuk om buiten mijn eigen doelen ook andere sporters te kunnen ondersteunen bij een optimale lichamelijke voorbereiding voor hun doel. School gaat voor mij nu perfect samen met sport. Ik vind het heerlijk om voor beide een soort uitlaatklep te hebben. Als ik bezig ben met school kan ik het fietsen even helemaal loslaten en andersom. Het voelt goed om deze juiste balans gevonden te hebben en ik ben heel erg blij met het gevoel dat ik nu heb.

Afgelopen jaar heb ik voor het eerst de mountainbike discipline XCE geprobeerd. XCE staat voor Cross Country Eliminator. In deze sport is het de bedoeling dat je constant scherp en explosief bent. Aan het begin van de wedstrijddag start je met het neerzetten van een tijd. Dit doe je op een kort rondje van ongeveer 600 meter, midden in een grote stad, gevuld met lastige en moeilijke obstakels. De obstakels kunnen bestaan uit sprongen die neergelegd zijn, maar ook uit grote lange en steile trappen die al in de stad liggen. Met deze tijd wordt je startplek bepaald voor de Eliminator. De Eliminator bestaat uit een aantal heats waarin je met zijn vieren tegen elkaar rijdt. Je rijdt twee rondjes over het parcours waarop je ook je tijd hebt neergezet. Samen met drie andere rijders start je en probeer je bij de eerste twee te eindigen. Alleen de eerste twee rijders van elke heat gaan door. Uiteindelijk blijven alleen de vier sterkste nog over en die strijden voor de top 3.  

Tevreden kijk ik terug op afgelopen wedstrijdseizoen. Ik heb dit jaar gereden in Leuven (België), Aalen (Duitsland), Parijs (Frankrijk) Sittard (Nederland) en Barcelona (Spanje). De resultaten waar ik het meest trots op ben zijn een 5de plek bij de wereldbeker in Aalen, een 10de plek op het Wereld Kampioenschap in Barcelona en 1ste plek bij de nationale wedstrijd in Sittard.   

Nu zit ik in het off-season. Dit houdt in dat het wedstrijdseizoen erop zit en er tijd is om na te gaan denken over mijn doelen en plannen voor volgend jaar. In mijn off-season probeer ik altijd te trainen door verschillende sporten te beoefenen. Zo zorg ik ervoor dat ik er veel plezier in blijf houden. Ik probeer dan de techniek van andere sporten onder controle te krijgen. Zwemmen, schaatsen, krachtsport en squashen zijn de sporten waar ik dan veel mee bezig ben. Het zijn lastige en technische sporten, waar ik mijn fanatisme lekker in kwijt kan.   

De wedstrijdkalender van volgend jaar is net bekendgemaakt en dit geeft natuurlijk weer extra motivatie om weer hard te gaan trainen voor alle nieuwe uitdagingen. Mijn doel is om alle Wereldbekers te gaan rijden en ik ben er hard mee bezig om dit ook te realiseren. Een Wereldbeker is een wedstrijd waarbij alle toppers van over de hele wereld aan de start staan.   

Mijn hoofddoel voor dit jaar is om een keer een wereldbeker-podium te behalen en te mogen starten op het Wereld Kampioenschap in Palangkaraya (Indonesië). In het voorjaar ga ik nog op trainingskamp in Spanje om mij helemaal klaar te stomen voor het begin van het seizoen! In mei begint het echte werk weer en hoop ik aan de start te staan in Sakarya (Turkije) voor de eerste wereldbekerwedstrijd van het jaar. Als jullie het leuk lijkt om mijn avontuur te volgen dan kan dat natuurlijk! Elke maand schrijf ik een blog voor de talententuin van de Zwarte Cross, waar ik vertel over mijn wedstrijden, trainingen en alles daaromheen. En ik ben te volgen via Instagram en Facebook.  

Na het wereldkampioenschap XCE is voor mij het off-season ingegaan. Deze tijd heb ik goed gebruikt om na te denken over wat ik volgend jaar wil gaan doen. Vorige week heb ik het rooster van het aankomende seizoen ontvangen. Er staan mooie wedstrijden op het programma en ik merk dat het ook echt begint te kriebelen. Door ervaringen uit het verleden wil ik nog niet teveel hooi op de vork nemen. Ik moet een perfecte balans gaan vinden in alles waar ik mee bezig ben. Deze balans begin ik gelukkig steeds meer te vinden en het trainen richting de wedstrijden gaat ook steeds beter. Ik ben blij dat ik weer met een lach de fiets op stap en dat de kriebels voor de topsport er weer zijn. Ik ben benieuwd naar wat volgend seizoen mij gaat brengen. Ik heb er in ieder geval heel erg veel zin in!

Het weekend van 10 september reed ik mijn eerste world cup XCE in Parijs. Aan de locatie kon het dus niet liggen! Vlak naast de Eiffeltoren stond het parcours opgebouwd. Samen met mijn ouders, zus en vriendin zijn we vrijdag ochtend al afgereisd naar Parijs. De sport is een beetje nieuw voor ons, dus we proberen altijd op tijd aanwezig te zijn om ons goed te kunnen oriënteren. Aangekomen in hartje Parijs zijn we eerst het parcours gaan bekijken. Meestal loop ik dan een rondje langs het parcours en blijf ik wat langer kijken bij de lastige obstakels. Zodra ik dan alles goed in mijn hoofd heb zitten kan ik een groot deel van mijn zenuwen al loslaten. Na de verkenning van het parcours zijn we Parijs maar eens gaan verkennen. Opzoek naar een lekker restaurantje om even lekker wat te eten.

Zaterdag was de wedstrijd. Tijdens het verkennen van het parcours merkte ik al dat mijn benen niet optimaal waren en dat ik mijn koppie er niet echt bij had. Dit resulteerde ook in een resultaat waar ik niet op gehoopt had. Ik had gewoon geen pit in mij zitten. In de time trail werd ik 14de en 11de in de totaal uitslag. Een dag waarvan ik weer veel geleerd heb.

Nu nog een weekje rust en dan staat er een mooi nieuw doel op het programma ?

Dit bericht op Instagram bekijken

Een bericht gedeeld door Annemoon van Dienst (@annemoon_vd)

23 juli reed ik mijn tweede wereldbeker XCE. Een hele mooie, grote en nieuwe ervaring. Met 35.000 man publiek aan de zijlijn en een perfecte organisatie was deze wedstrijd enorm goed geregeld. Alles was voor elkaar.

Samen met nog ongeveer 18 andere rijders mocht ik in een open vrachtwagen warmfietsen. Voor, tijdens en na het rijden van de wedstrijd kon je zo makkelijk warm blijven. Er stonden daar 20 Wahoo fietstrainers: hier kan je je fiets inzetten en zo kun je op de plaats blijven trappen om in beweging te blijven.

Als eerste moest ik een goede tijd neerzetten om in een gunstige loting terecht te komen. Ik ging goed van start en maakte weinig foutjes, dit resulteerde in een mooie 5e plaats.

De heats begonnen en nu was het dus van belang steeds bij de eerste twee te eindigen.
In mijn eerste heat eindigde ik 2e en zo stroomde ik door naar de halve finale. In de halve finale finishte ik net 3e, hierdoor mocht ik helaas niet de grote finale fietsen. Ik reed in de heat voor de 5e, 6e, 7e en 8e plaats. Vanaf begin af aan kon ik een mooi tempo vasthouden en ik eindige 1e in deze heat. Een mooie 5e eindplaats waar ik enorm blij mee ben.

Er zijn nog genoeg verbeterpunten, maar dat maakt trainen alleen maar leuker! 🙂

Dit bericht op Instagram bekijken

Een bericht gedeeld door Annemoon van Dienst (@annemoon_vd)

Bestaat er een betere voorbereiding op een wedstrijd dan de Zwarte Cross? Als je het mij vraagt is het antwoord luid en duidelijk NEE. Zondag 17 juli reed ik mijn tweede XCE-wedstrijd in Sittard (Limburg). Met als voorbereiding een paar uurtjes Zwarte Cross op de zaterdag kon dit natuurlijk niet fout gaan.

Met twee auto’s vol met team van Dienst reisden wij deze keer af naar het zuiden van Nederland. Aangekomen in Sittard hebben we meteen de tent opgezet: deze gebruik ik om in warm te fietsen op de tacx. De tacx is een roller waar je de fiets op kunt zetten, zodat je op de plaats kunnen blijven fietsen. Zo kan je dus een paar keer hard aanzetten en tussendoor rustig door trappen zonder dat je kilometers wegrijdt van je startplek.

De wedstrijd begon weer met een tijdrit. Hierin bepalen alle rijders hun plek in de aankomende heats. Deze sport is helemaal nieuw voor mij dus ik was weer enorm zenuwachtig. Ik kan altijd niet wachten tot het startschot klinkt zodat al mijn zenuwen in één klap wegzakken. Mijn tijdrit ging lekker en ik eindigde hier eerste. Dit betekent dat je in de heats die je moet gaan rijden de ‘gunstigste’ loting krijgt. De eerste van de tijdrit wordt bijvoorbeeld samengevoegd met de laatste van de tijdrit. Een goede tijd neerzetten is dus heel belangrijk, maar tegelijkertijd moet je natuurlijk ook je krachten sparen voor de heats die je nog moet gaan rijden.

Mijn eerste heat ging heel erg goed, ik was goed weg en ik kon dit goed volhouden. Even voor het plaatje: je start in de heat met vier personen en het is de bedoeling dat je bij de eerste twee eindigt. Wanneer je bij de eerste twee eindigt ga je door naar de volgende groep en zo kun je steeds hoger eindigen. Het rondje bestaat altijd uit een aantal lastige obstakels en is ongeveer 600 meter lang. In een heat is het de bedoeling dat je dit rondje twee keer rijdt en dus bij de eerste twee te eindigen.

Ik eindigde eerste in deze heat en stroomde zo door naar de grote finale. Hier ging ik iets minder van start. Iedereen was heel erg explosief en dus enorm snel weg. Ik had het gevoel dat ik deze explosiviteit bij de start nog een beetje mis (iets om voor te trainen :)). Na de start kon ik mij snel herpakken en schoof ik drie plekjes door. Ik eindigde als eerste in de finale en won de wedstrijd! Een mooie nieuwe ervaring en een hele mooie uitslag.

Dus voor iedereen die dit leest, volgend jaar de Zwarte Cross als perfecte voorbereiding op alles 😉

Zondag 5 juni reed ik mijn eerste XCE (Cross Country Eliminator) en XCC (Cross Country criterium). De wedstrijd vond plaats in Leuven. Samen met mijn ouders, zus, vriendin en opa zijn wij zaterdag 4 juni al vertrokken. De wedstrijd vond plaats midden in de stad Leuven op een groot plein. Met 24 graden en volle zon zijn we lekker de stad ingegaan om alvast het parcours en de omgeving te verkennen. Een heerlijke dag samen gehad!

Zondag vertrokken we rond 12 uur naar het parcours waar de wedstrijd plaats ging vinden. Om 1 uur hadden we de teammanagers meeting (hierin wordt uitgelegd hoe het wedstrijdschema eruit ziet voor die dag en de regels worden nog een keer benadrukt) waar ik samen met papa en mijn vriendin heen ben gegaan. Daarna mochten we het parcours gaan verkennen. Het was een kort rondje met veel obstakels. Er lag bijvoorbeeld een klimwand op de grond, grote en kleine sprongen, een grote kombocht en een rij met planken waar je overheen moest rijden. Best spannend allemaal weer. Om half 3 moest ik een tijd neerzetten om mijn plek in de heats van de XCE te bepalen, hierin werd ik 10de. Op basis van deze plek werd bepaald dat ik tegen de nummer 2 en nummer 7 moest strijden in de eliminator (XCE).

Om 4 uur startte de XCE, de bedoeling is om bij de eerste 2 te eindigen, dan ga je door naar de volgende ronde. Ik ging goed van start en kon goed meekomen. In een paar bochten probeerde ik mijn voorganger in te halen, maar dit lukte helaas niet. Ik ben vergeten te zeggen hoe slecht weer het was, maar het kwam met bakken uit de hemel. Het parcours bestond voor het grote deel uit natuursteen, spekglad dus. Toen ik nog een keertje probeerde in te halen ging het helaas fout. Mijn voorwiel gleed weg en toen lag ik met twee benen in de lucht :).

De XCE was dus helaas niet echt een succes, maar ik vond het wel een hele leuke ervaring! Daarna had ik nog de XCC, hier moet je 10 minuten keihard rijden om als eerste over de finish te komen. Hierin kon ik mooi mee komen met de kopgroep. In de laatste ronde reed ik met een klein gaatje achter de nummer 3. Het draaide uit op een lange sprint, maar helaas net geen 3de plek… Wel heel erg tevreden over mijn eerste XCE en XCC weekend! Smaakt naar meer ?

Zoals ik in mijn vorige blog heb verteld ben ik het plezier in mijn sport mountainbike een beetje kwijtgeraakt. Maandenlang heb ik mijn fiets dan ook niet aangeraakt en er zeker niet op gereden. Het voelt raar om zo’n groot deel van je leven achter je te laten met zo veel nare emoties. Toch begon het een paar weken geleden weer een beetje te kriebelen.

Samen met mijn vriendin en familie ben ik af en toe een klein rondje door het bos gaan fietsen. Gewoon om het plezier terug te vinden, zonder iets waarop ik de tijd bij kon houden. Ik moet leren om trainingen en fietsritjes te gaan zien als iets leuks en niet als iets wat moet.

Ik denk dat ik kan zeggen dat ik mijn plezier in het fietsen echt weer terug begin te vinden. Wanneer ik zin heb pak ik de fiets en doe ik even lekker een rondje. Een paar weken geleden ben ik dan ook aangesloten bij team Zwiep Fietsen XCL offroad team, hier heb ik een paar jaar geleden ook met heel veel plezier bij gereden. Samen met mijn teamgenoten train ik aan mijn nieuwe doelen.

Voor dat ik ben gestopt met mountainbike deed ik de discipline XCO (Cross Country Olympic). Deze discipline bestaat uit een wedstrijd van ongeveer anderhalf uur. Je gaat hierin met een grote groep rijders tegelijk van start. Nu ligt mijn interesse bij een andere discipline in de mountainbike wereld. Zelf had ik nog niet veel van deze discipline gehoord, maar deze spreekt mij wel heel erg aan. XCE (Cross Country Eliminator) is de discipline waar ik het over heb, deze wedstrijden bestaan uit korte manches van ongeveer drie minuten. Je start hierbij met zijn vieren in een manche en de eerste twee gaan door naar de volgende rondes. Je moet dus constant scherp zijn en geen foutjes maken. De wedstrijden spelen zich vaak af in een grote stad. Er wordt hier dan een parcours aangelegd met een paar leuke obstakels. Dit kunnen bijvoorbeeld stenen zijn, boomstammen of kleine en grote sprongen. Het is een rondje die je in één manche twee keer fietst. Je moet dus altijd proberen met de kop mee te draaien en bij de eerste twee te eindigen. In de finale race je met de vier sterksten en hier komt de winnaar uit. Het explosieve en technische aan deze discipline spreekt mij heel erg aan.

Dit weekend ga ik voor het eerst proeven aan deze sport. Eigenlijk was het plan om alleen te gaan kijken, maar gelukkig ken ik mezelf al langer dan vandaag, stilzitten is niks voor mij ;). Zaterdag reis ik dus weer vertrouwd samen met team van Dienst (gezin) af naar Leuven. Ik heb er zin in!

Zoals jullie misschien al hebben opgemerkt ben ik de afgelopen tijd even afwezig geweest met het schrijven en posten van blogs of video’s. De reden hiervoor is dat ik al een lange tijd niet zo lekker in mijn vel zit en deze tijd goed gebruikt heb om aan mezelf te werken. In deze blog probeer ik mijn gevoel een beetje te beschrijven.

Mijn mountainbike-avontuur van de afgelopen jaren verbeeld ik in mijn hoofd meestal met een sneltrein.

Een sneltrein waar ik in ben gestapt, met als doel: topsporter worden.
De top behalen door alles te geven en te luisteren naar de professionals om mij heen.
Bereid zijn om alles te doen en te laten voor mijn doelen.

Instappen was spannend, waaronder het samenwonen met 6 andere sporters ver van huis.
Zelf koken, wassen, boodschappen doen en ondertussen keihard trainen en presteren.
Een nieuw hoofdstuk in mijn leven waar ik enorm veel zin in had.

De trein begint met rijden en het is even wennen.
Je hebt niet meer zelf in de hand waar je heen gaat, want de trein volgt zijn rails en blijft rijden.
De trainingen beginnen en je went langzamerhand aan de manier van werken en aan de mensen om je heen.

Je leeft elke dag voor je sport, voor hetgeen waarvan je zoveel van houdt.
Elke dag doen wat je leuk vindt, eigenlijk gewoon een droom die uitkomt.
Mooie reisjes naar het buitenland om te trainen, naar de mooiste wedstrijden mogen en altijd een professionele staf om je heen.

Toch lijkt het een beetje alsof er maar één weg is om je doel (de eindbestemming) te bereiken, de wetenschappelijke manier.
De manier waarop alles gaat volgens een boekje, en er niet echt wordt gekeken naar een individu.
Er is een weg (de rails), en dat is de juiste. Toch?
Keihard trainen, 2 keer per dag, maar daardoor weinig ruimte voor rust en ontspanning.

Vrienden, familie en school: drie belangrijke dingen die ik voor mijn gevoel een beetje achter mij moest laten.
De trein stopte af en toe heel eventjes, maar dat was eigenlijk te kort om even te genieten van de rust.
Uitstappen was niet echt mogelijk, ik was te druk.
Er was niet echt tijd voor rust, ik was onderweg naar de eindbestemming, de top.

Familie kunnen zien voor 2 dagen, 1 keer in de zoveel weken, was geen ontspanning.
De reis van 2,5 uur naar huis rijden, de stress van ‘heb ik al mijn spullen wel mee voor mijn trainingen thuis’ en de keuze maken wie ik wilde gaan zien was nog langer, groter en moeilijker dan de paar uurtjes rustig samen zijn.
Voor dat ik het wist reed de trein alweer verder en zat ik weer volop in mijn trainingen.

School is altijd een soort afleiding van het sporten geweest voor mij, een moment waarop ik even niet dacht aan iets waar ik de rest van de dag wel constant mee bezig was, fietsen.
School maakte fietsen leuker en het fietsen maakte school leuker, het ondersteunde elkaar.
Ook dit viel weg. Naast het vele trainen had ik geen tijd en zeker geen energie meer om ook nog eens een fulltime studie te volgen.

De trein bleef rijden en ik herkende de omgeving niet echt meer, alles was nieuw voor mij.
Ik herkende mezelf ook steeds minder.
Altijd heb ik gezegd dat school voor mij heel belangrijk is, want een diploma die moest en zal ik gaan halen.
Nu maakte ik de keuze om te stoppen, ik ‘faalde’.
Dit ben ik niet gewend van mezelf.

De trein rijdt door een totaal nieuwe omgeving voor mij.
Heel soms heb ik heel even de tijd om om mij heen te kijken, ik geniet dan heel even.
Het is zo enorm druk in de trein, zo enorm druk om mij heen, mijn hoofd zit zo vol.

Alle focus ligt op het fietsen, alle focus.
Al mijn energie gaat naar mijn trainingen.
Al mijn gedachtes gaan over het sporten.
Alles wat ik doe is voor mijn sport.

Vergeet ik te genieten, of ben ik gewoon gesloopt?

Presteren gaat niet meer, ik ben overtraind en voel mij zwak, sip en verdrietig.
Al het harde trainen wordt niet beloond, ik kan niet laten zien wat ik in mij heb zitten.
Ik ben zo veel meer dan dit, ik heb zoveel meer power in mij zitten.
Zoekend naar oplossingen, waarom gaat het niet? Wat klopt er niet?
Heb ik geen talent? Train ik te veel? Train ik de weinig? Ben ik te zwaar?

Ben ik te zwaar?
Constant letten op je eten, dat hoorde er ook bij.
Presentaties over voeding en vetpercentage metingen.
Je begint je te vergelijken aan de profs, alle ontwikkelde en volgroeide vrouwen.
Een meisje van 16/17, ervan overtuigd dat dat het zou moeten zijn.
Ik ben gewoon te zwaar, ik moet afvallen.

Een eetstoornis, niks meer eten en constant uitgeput zijn.
Lamlendig voelen zonder ook maar iets gedaan te hebben.
Weinig eten betekent geen energie en als je iets nodig hebt tijdens het vele trainen is dat het wel.
Dat weet ik nu, ik weet nu dat dit geen oplossing was.
Maar waarom werd er niet ingegrepen? Waarom?

Nog 20 minuten en dan is de volgende stop met de trein.
Het is druk om mij heen, alle stoelen zijn bezet en het gangpad is geblokkeerd.
Nog één keer alle energie bij elkaar schrapen om de stap te maken, door de drukte heen en uitstappen.
Uit deze drukte, mijn eigen pad op.
Ik laat alles achter, al mijn spullen en mijn sport, de sport waar ik altijd zo veel plezier in beleefde.
Er is geen plezier meer, er is alleen maar verdriet en vermoeidheid.

Het is tijd, tijd om dat achter mij te laten en opnieuw te beginnen.
Een sprong uit de trein, midden in de woestijn.
Onbekend met deze omgeving, geen idee hoe ik terug kom en opnieuw moet beginnen.

In mijn gedachte zie ik een grote zandvlakte voor mij.
Midden in de zandvlakte loop ik met een grote rugzak om, gevuld met duizenden emoties.

Om een mooi nieuw avontuur te starten, moet ik eerst zorgen dat die rugzak vol met emoties en ervaringen wat lichter wordt, ik moet leren de nare emoties en ervaringen achter mij te laten en de mooie ervaringen mee te nemen naar een nieuw mooi avontuur.

Op dit moment ben ik terug in de bewoonde wereld, ergens in Italië denk ik.
De omgeving is prachtig, maar ik zoek nog steeds naar mijn veilige rustige thuis.
Ik twijfel soms welk weggetje ik in moet en of ik dan wel de juiste keuze maak.
Wel weet ik zeker dat ik heel hard bezig ben met mezelf en dat ik onderweg ben naar iets heel moois.

Een nieuw begin met nieuwe avonturen.
Ik heb er zin in.

Papa en mama: ik ben dankbaar voor jullie, dankbaar dat jullie ingegrepen hebben <3

Even een pauze van het sporten. Voor mij is het nu even tijd om lekker tot rust te komen. Tijd om mijzelf even helemaal uit te zoeken en mij af te vragen wat mijn doelen zijn voor volgend jaar. Ook gebruik ik deze tijd om een inhaalslag op mijn schoolwerk te maken en wat centjes bij te verdienen. Mijn school doe ik online via de LOI (Leidse Onderwijsinstellingen). Hier volg ik de studie HBO grafisch ontwerp. Ik ben mijn school dit jaar online gestart zodat ik makkelijk mijn eigen uren kon inplannen naast de vele uren trainen, alle wedstrijden en trainingskampen. Nu sport even aan de zijkant ligt kan ik mij hier nu even vol op focussen. Ook werk ik nu een aantal uren per week om wat ervaring op te doen en natuurlijk om lekker even wat bij te verdienen! Deze tijd benut ik dus om even helemaal fysiek en mentaal tot rust te komen.

Even een pauze van sport.

Afgelopen weken heb ik wat ervaring opgedaan op de baan. Techniektrainingen, sprintoefeningen, achter de ‘scooter’ en leren in een groep rijden. Leuk om op een hele andere fiets weer hele nieuwe dingen te leren! Hier wat beelden van de afgelopen weken.

Op zoek naar plezier, dat ben ik! Sinds mijn keuze duidelijk was om te stoppen met mountainbike ben ik gaan nadenken wat ik nou wel wil. Nog steeds een vraag waar ik nog niet echt een concreet antwoord op heb eigenlijk ?. Het is moeilijk om van altijd een doel te hebben gehad (Olympische Spelen op de mountainbike), naar een soort ‘zwart gat’ te gaan (niet meer weten in welke sport dit is, of dit überhaupt nog wel is wat je wilt). Mountainbike was mijn sport, hobby en toekomst.

Wat wil ik dan nu? Ik ben begonnen met baanwielrennen. Ik vind het sprinten en de techniek heel erg leuk, de langere onderdelen liggen mij iets minder. De afgelopen tijd hebben we veel duur gedaan op de baan en ik ben enorm benieuwd naar de sprint-onderdelen! Om mijn plezier in het sporten weer terug te krijgen probeer ik zo veel mogelijk sporten uit te proberen. Ook sporten waarbij ik niet perse een Olympische droom bij heb ? Misschien geeft dat me ook wel een soort van rust? De druk die ik bij die sporten even van mijn schouders af kan halen. Overal word ik enorm fijn ontvangen, ik mag wielrennen met het RDE (een groep meiden uit het oosten, zij combineren de passie voor wielrennen (weg, baan, ATB, veld) met plezier en prestaties), ik squash, skeeler en zwem met mijn vriendin, doe fitness met een vriend en ga vaak samen met mijn moeder hardlopen. Ik vind het heerlijk om al deze sporten uit te proberen en hier de techniek steeds verder van onder controle te krijgen. Op dit moment probeer ik ‘mijn doel’ even los te laten. Ik heb voor nu een nieuw doel, plezier krijgen in wat ik doe!

Vandaag ging ik voor het eerst sinds lange tijd de baan op! Samen met een aantal jongens ben ik gaan kijken of het baanwielrennen wel echt iets voor mij is. We kregen eerst een korte uitleg, gevolgd door het passen van de leenfietsen. Toen dat gereed was konden de eigen pedalen erop gemonteerd worden en toen konden we de baan op. Het voelde heel raar aan het begin, want je kan je benen dus niet stil houden. De pedalen blijven namelijk doordraaien wanneer je je benen stilhoudt. Wanneer je het dus zou vergeten maak je een flinke klapper ;). Remmen doe je door tegendruk te geven op de pedalen en schakelen is niet mogelijk: er zitten namelijk geen versnellingen op een baanfiets. Ik vond het aan het begin nog erg spannend om helemaal bovenin de baan te gaan en staand aan te zetten. De baan in Apeldoorn heeft bochten met een hellingshoek van 45 graden. Toen we een beetje kennis hadden gemaakt met de fiets en de baan, begonnen we met het gebruikmaken van de verschillende hoogtes in de baan. Wanneer je tegen de helling op naar boven stuurt verlies je snelheid en wanneer je van de helling naar beneden stuurt maak je juist meer snelheid. Na het kennismaken en het testen hebben we de 200 meter sprint geoefend en wat starts vanuit stilstand. Het was een leuke ervaring en ik heb nu al zin om snel weer eens de baan op te gaan!

Wanneer ik een wedstrijd heb reis ik altijd minimaal één dag van tevoren af naar de desbetreffende locatie. Dit doe ik om het parcours goed te verkennen! Samen met mijn teamgenoten, trainer en coach lopen of rijden we het rondje een aantal keer. Een mountainbikeparcours bestaat uit verschillende moeilijke passages en lange en korte klimmen. Elke passage neem ik goed door in mijn hoofd: wat is de snelste lijn, hoe kan ik die het beste rijden, wat doe ik als iemand anders die lijn neemt en ik wil graag inhalen? Voor al die vragen zoek ik een antwoord! Alle secondes die ik sneller ben dan een ander tellen, ik moet dus zo min mogelijk foutjes maken in de wedstrijd. Het is leuk om dit samen te doen met teamgenootjes, omdat iedereen weer iets anders ziet! Ook is het leuk om te zien wat rijders buiten je eigen team doen. Beetje afkijken wat de concurrent doet natuurlijk 😉 Een parcoursverkenning is dus al de halve voorbereiding voor een wedstrijd, mentaal en fysiek!

Onderstaande video geeft een indicatie van hoe een krachttraining er bij ons ongeveer uitziet. We werken niet alleen met grote gewichten, maar zijn vooral ook bezig met mobiliteit en stabiliteit. Dit doen we voor bijvoorbeeld onverwachte bewegingen die we vaak krijgen tijdens het afdalen op de mountainbike. Daarnaast is het ook gewoon goed voor een optimale houding op de fiets.

Annemoon schreef deze week haar blog voor het Achterhoek Nieuws. Deze verschijnt in alle edities van het Achterhoek Nieuws en iedere maand schrijft één van onze Talententuiners hier een blog voor. 

Hallo allemaal! Ik ben Annemoon, een 18-jarige mountainbiker. Al twaalf jaar lang geniet ik van deze sport. Samen met mijn vader begon ik in de weekenden op mijn roze fietsje met crossen door de bossen. In 2011 deed ik voor het eerst mee aan een training bij wielervereniging ETP-Zutphen. Hier leerde ik op de juiste momenten te schakelen, remmen, te klimmen en af te dalen. Het liefst stapte ik elke dag na school op de fiets om weer lekker te spelen en bij te leren. In 2012 daagde mijn oom mij uit om eens een wedstrijdje te gaan rijden, maar dit durfde ik niet. Pas toen hij mij € 100,- bood voor vijf wedstrijden had ik wat moed verzameld en ging ik van start bij mijn eerste wedstrijd in Holten. Als klein meisje stond ik aan de start, niet wetende wat een wedstrijd allemaal inhoudt. “Je moet gewoon lekker genieten!” zei mijn vader tegen me. Het startschot klonk en ik heb de hele wedstrijd genoten! Nu ben ik verslaafd aan het gevoel van wedstrijden rijden en kom ik er niet meer vanaf ;)Sinds 2019 zit ik bij TalentNED. Hier krijg ik de kans om mij optimaal te ontwikkelen. Samen reizen we door heel Europa voor de mooiste wedstrijden. TalentNED bestaat uit zes renners en een groep met staf, bestaande uit: fysiotherapeuten, coach, trainers, psycholoog, mechaniekers en arts. We wonen samen in Enschede met nog tien andere schaatsers. We kunnen zo samen trainen en veel van elkaar leren.

Na een korte stop reed ik de afgelopen weken weer mijn eerste wedstrijden. Een week voor de wedstrijden reizen we met het hele team af naar de desbetreffende locatie. We kunnen ons dan eerst goed settelen en het parcours vast verkennen. Deze keer stonden Sittard (Nederland) en La Thuile (Italië) op het programma. Een mountainbikewedstrijd is een rondje van ca. 3/4 kilometer met allemaal verschillende technische passages. Zo heb je afdalingen met stenen, boomstammen en openliggende wortels, maar ook technische steile en lange klimmen. In een wedstrijd start je met een grote groep renners van je eigen leeftijd en is het de bedoeling om als eerste na 1,5 uur over de finish te komen. Mijn wedstrijd in Sittard ging heel goed! Ik heb genoten van de wedstrijd, maar vooral ook van de gezelligheid daaromheen. In de Nederlandse mountainbikewereld is iedereen eigenlijk gewoon één grote familie: iedereen kent elkaar en je maakt overal een praatje. Dit was de eerste wedstrijd na een super lange periode dat er een wedstrijd werd gereden in Nederland. Het was dus fijn om mijn familie weer te kunnen zien en spreken! Uiteindelijk eindigde ik op een tweede plek en kon ik met een mooi resultaat en een super tevreden gevoel naar de wedstrijd in Italië. Ook hier heb ik met een lach op mijn gezicht genoten van het prachtige parcours en ben ik tevreden met mijn resultaat! (18de). Nu hebben we weer even een korte trainingsperiode en dan hebben we weer twee wedstrijden op de planning staan in het prachtige Nederland!

Trainen voor het mountainbiken houdt zeker niet alleen uren op een mountainbike maken in. Naast het mountainbiken train ik ook veel op de weg, loop ik vaak hard en daarnaast ben ik ook vaak te vinden in het krachthonk.

Fietsen bestaat uit verschillende disciplines: mijn discipline is mountainbike. Dit betekent niet dat ik alleen maar deze discipline beoefen, want trainen doe ik ook op de racefiets, veldrijfiets en af en toe zelfs op de BMX. De meeste uren maak ik op de racefiets. Hier train ik de lange duurritten op om een mooi duurvermogen op te bouwen. Daarnaast zit ik natuurlijk ook heel veel op mijn mountainbike. Je leert de fiets op deze manier zo goed mogelijk kennen en je kan natuurlijk allerlei verschillende trainingen doen op een mountainbike. Duurritten, intervaltrainingen, losfietsen en techniek trainingen: eigenlijk is de mountainbike gewoon multifunctioneel ;). In de winter pakken we wat vaker de veldrijfiets, want mountainbike is van nature meer een zomersport en veldrijden gebeurt in de winter. Op de veldrijfiets kunnen we onze techniek – in bijvoorbeeld het zand – wat extra bijspijkeren. Dan hebben we alleen nog de BMX over, ja die is natuurlijk prachtig om lekker mee te stunten en te spelen!

Naast de verschillende fietsdisciplines doe ik ook nog hele andere trainingen, zoals hardlopen. Dit is echt lekker om even je kop leeg te rennen en daarnaast is het ook heel goed voor een fiester om te doen. Je kan een super zware training in een wat kortere tijd heel efficiënt afwerken. Je kan een stukje rustig gaan rennen en lekker aan je duur werken, maar je kan ook even lekker een paar keer helemaal kapot gaan in een uur en je hogere zones even een prikkel geven. Trainen doen wij in verschillende zones, hier zal ik later nog wat meer over vertellen!

Ook doe ik 2 tot 3 keer in de week krachttraining. Bij deze trainingen zorgen mijn trainer en ik ervoor dat mijn stabiliteit en kracht verbeterd worden. Ik vind deze trainingen altijd heel leuk omdat je jezelf altijd weer een beetje meer kan uitdagen met wat extra gewicht of je kan proberen wat extra balans te krijgen.

Buiten dat het erg belangrijk is om deze verschillende trainingen te doen houdt de afwisseling het trainen natuurlijk ook extra leuk!

Trainen voor het mountainbiken houdt zeker niet alleen uren op een mountainbike maken in. Ik train daarnaast ook veel op de weg, loop vaak hard en ben vaak te vinden in het krachthonk. Check de video voor een sfeerimpressie van zo’n training!

Hoe ziet een mountainbike wedstrijd en alles daaromheen er nou uit?
Aan het begin van het jaar maken mijn trainer en coach samen een wedstrijd schema voor het seizoen klaar. Hierin wordt rekening gehouden met trainingen, reizen en rust. Wanneer dit schema klaar is wordt dit aan ons getoond en kunnen wij ons dus ruim van te voren voorbereiden op welke wedstrijden er op ons staan te wachten!

Als er een wedstrijdweekend op de planning staat gaan we bijna altijd al een week van tevoren naar de bestemming. Dit doen we zodat we goed kunnen wennen aan de omgeving en het zorgt voor een ontspannen sfeer. Je hebt de tijd om even te settelen en je zit niet een dag later meteen op je wedstrijd. We rijden met auto’s en bussen volgeladen met fietsen en koffers naar een wedstrijd toe.

Hier verblijven wij vaak in een huisje, maar soms ook in een hotel. Het voordeel van een huisje is dat je altijd zelf de mogelijkheid hebt om te koken en zelf tijden in de handen hebt. Koken, wassen en schoonmaken doen we dus ook allemaal samen als een team! Een ander voordeel is dat je echt als team leeft en dus van elkaar kunt leren en elkaar kunt ondersteunen waar nodig is. Eén of twee dagen voor de wedstrijd gaan we het parcours op om te zorgen dat we de moeilijke passages zo goed en snel mogelijk kunnen rijden. Een mountainbikeparcours bestaat meestal uit een paar flinke afdalingen en zware klimmen en is ongeveer 3,5 kilometer lang. Dit verschilt natuurlijk elke keer weer, dat maakt de sport extra mooi vind ik ;). Mijn wedstrijd duurt 1,5 uur lang. De hoeveelheid rondjes wordt dus hier op gebaseerd. Meestal rijdt je zo’n 4/5 rondjes in een wedstrijd, maar dit ligt aan de snelheid waarop de rondes worden afgelegd. Degene die als eerste over de finish komt na 1,5 uur is de winnaar van de wedstrijd! Wanneer ik alle stukken goed in mijn hoofd heb zitten kan het echt gaan gebeuren! De wedstrijd zelf!

Dit is ongeveer hoe mijn wedstrijd dag eruitziet:
De avond voor mijn wedstrijd zorg ik dat ik alle tijden uitgerekend heb waarop ik moet eten. Het is belangrijk om 3 uur van te voren je laatste ‘zware’ maaltijd gegeten te hebben. Dit is omdat je hier anders last van gaat krijgen tijdens de wedstrijd. Op basis van mijn starttijd zet ik dus mijn wekkers en zorg ik dus ook dat ik dan mijn eten klaar heb. 7 boterhammen met suiker is mijn vaste ritueel. Iedere sporter heeft zijn eigen voorkeur, maar dit is wat voor mij werkt. Ook zorg ik de avond van tevoren ervoor dat ik al mijn bidonnen met sportvoeding en water gevuld heb voor tijdens de wedstrijd. Een tas met een reserve helm, reserve schoenen en bidons geef ik dan af aan de mechanieker. De mechanieker staat in een verzorgingspost. Een verzorgingspost is een strook van ongeveer 20 meter in het wedstrijd parcours, hier kan je een bidon aanpakken om even snel wat te drinken of wanneer je materiaal pech hebt kan dit hier gemaakt worden. Ik zorg er dus voor dat onze mechanieker mijn spullen compleet en wensen duidelijk heeft. Na mijn eten rijden we naar het wedstrijd parcours toe en kan het echte voorbereiden gaan beginnen. Op het wedstrijdparcours heeft ieder team zijn eigen team plaats, hier zet ieder team zijn eigen tent op. Zo kan je dus droog of uit de zon je voorbereiding optimaal afwerken. Als ik aankom zorg ik meestal dat mijn yoga matje en mijn roller klaar liggen zodat ik hier later geen stress van krijg. Het yoga matje gebruik ik om mijn spieren nog even goed op spanning te zetten met wat oefeningen die mijn fysio voor mij heeft uitgeschreven. De roller is voor het warm fietsen. Je kan hier je fiets op zetten, zo kan je fietsen op je plaats. Een uur van mijn starttijd af begin ik met mijn oefeningen en het warm fietsen, op dit moment beginnen de zenuwen altijd echt te komen. Ik luister lekker naar mijn muziek en zit dan echt even in mijn eigen wereldje. 15 minuten voor de start fiets ik naar de startblokken toe, hier worden we om de beurt opgeroepen voor de startplek.

Je startplek is gebaseerd op je vorige wedstrijdresultaten, hoe beter je dus gereden hebt in je vorige wedstrijden, hoe verder je vooraan staat bij je volgende wedstrijd. Meestal starten er rond de 50 meiden en op elke startrij staan 6 rijders. 15 seconden voor de start krijg je het laatste seintje van de jury en daarna klinkt het startschot. Vanaf dan is het verstand op 0 en 1,5 uur knallen en lekker genieten!