Na 91 blogs komt er een einde aan. Dit gaat mijn allerlaatste blog worden voor de Zwarte Cross Talententuin. Dat is een vreemd besef. Want het schrijven van de (twee-)wekelijkse blog is vanaf 1 augustus 2017 een gewoonte geworden. De gewoonte was niet zo maar een gewoonte om – in de beginperiode elke week en in een later stadium elke twee weken – even snel af te vinken. Het was een ontdekkingstocht die veel vragen opriep en ook veel antwoorden heeft gegeven. De eerste blog had als titel. Een korte zin die voor mij precies samenvat waar alles om draait. Schik hebben. Die schik had ik op 1 augustus 2017 en heb ik nu – 21 april 2021 – nog steeds. In een kleine 4 jaar tijd is er op sportief gebied heel veel veranderd, maar is het maken van plezier nog onveranderd drijfveer nummer 1. Het schrijven van de blogs en het ontvangen van de altijd positieve reacties hebben daar zonder enige twijfel aan bijgedragen!
Het schrijven van de blogs was voor mij vaak een uitlaatklep waar ik mijn hersenspinsels, avonturen, euforie en twijfels op ‘papier’ kon zetten. Een moment om even uit te zoomen naar de helicopterview, en te bedenken of ik wel meters aan het maken was op het juiste pad. Een moment om terug te denken aan het verleden, het over het nu te hebben of juist te fantaseren over de toekomst. In een kleine vier jaar tijd is er veel gebeurd. Mijn weg vindend in het A-peloton van skeelerend Nederland en mezelf opmakend voor mijn tweede beloftenseizoen (B-peloton) van het marathonschaatsen schreef ik zogezegd 1 augustus 2017 mijn eerste blog. Na wat degelijke skeelerwedstrijden en een enkele top-10 notering tussen de klasbakken van skeelerend Nederland sleepte ik mijn eerste overwinning in het beloftenpeloton van het marathonschaatsen binnen. Kort daarna besloot ik begin 2018 hals over kop het schaatsseizoen in januari al te beëindigen om naar Colombia en Mexico te gaan voor een twee-en-half-maand durend trainingskamp. In de zomer die volgde behaalde ik mijn eerste twee zilveren medailles op het Nederlands Kampioenschap en plaatste ik mij voor het eerst voor zowel het Europees- als Wereldkampioenschap. Als kers op de taart werd het Wereldkampioenschap voor het eerst in eigen land georganiseerd en in het typisch Nederlands gekleurde, oranje wedstrijdpak reed ik trots mijn rondes door het voor mij bekende en dichtbijgelegen Arnhem. De hierop aansluitende winter won ik meerdere wedstrijden en klassementen in het beloftenpeloton van het marathonschaatsen, werd ik derde bij de eerste natuurijsmarathon in Haaksbergen en tekende ik begin 2019 mijn eerste contract bij de topdivisieploeg Bouwselect. Niet kort daarna veroverde ik mijn eerste Nationale Titel op de puntenkoers bij het skeeleren en pakte ik op dezelfde afstand een bronzen medaille op het Europees Kampioenschap in het Spaanse Pamplona. Na deze twee absolute hoogtepunten debuteerde ik in de topdivisie van het marathonschaatsen om keurige top-5 en top-10 noteringen op kunst- en natuurijs binnen te harken. Met deze uitslagen en de stijgende lijn van de afgelopen jaren heb ik een profcontract bij de marathonschaatsploeg van Jumbo-Visma gerealiseerd en kan ik vanaf april 2020 zeggen dat ik full-time met mijn sport bezig kan en mag zijn. Iets waar ik tijdens het schrijven van mijn eerste blog alleen maar over kon dromen!
Tijd om weer te landen na de razendsnelle vogelvlucht waarin de afgelopen 4 jaren zijn voorbijgevlogen. In het beginstadium kan je als ambitieus sporter alle duwtjes in de rug goed gebruiken. Zo ook de flinke zet in de rug die de Zwarte Cross Talententuin en in het speciaal Gijs mij hebben gegund en gegeven. De hulp, de support en de inspiratie zijn ontzettend belangrijk geweest voor mijn ontwikkeling als sporter, maar bovenal mijn ontwikkeling als mens. En daarvoor wil ik jullie oprecht en heel hartelijk bedanken!
Het is tijd voor een wisseling van de wacht en er zijn meer dan genoeg Achterhoekse (sport-)talenten die ook dat ene, wellicht bepalende duwtje in de rug erg goed kunnen gebruiken. Achter de schermen blijf ik graag betrokken bij het project van de Zwarte Cross Talententuin en draag ik waar mogelijk mijn steentje bij. Via deze weg wil ik alle Achterhoekse talenten aanmoedigen om schik te blijven maken met hetgeen jullie doen, dan is werkelijk waar alles mogelijk! Of beter gezegd: is niks onmogelijk!
Iedereen die trouw mijn blogs heeft gelezen: bedankt voor de tijd, de aandacht en alle positieve reacties. Dit heeft mij veel energie gegeven en heeft absoluut bijgedragen aan het beleefde plezier voor, tijdens en na het schrijven van de blogs. Blijf dat vooral doen bij de andere en toekomstige Talententuiners!
Eind goed, al goed. Voor de allerlaatste keer, Ajuu!
27 maart – de dag na het verschijnen van onze vorige blogs – overstroomde de telefoon met berichten. En niet om de minste reden. Het ministerie van VWS heeft toestemming gegeven aan de KNSB om topsportevenementen te gaan organiseren voor de skeelersport. Een cyclus van baan-, weg- en marathonwedstrijden wordt in de periode van 30 april tot en met 19 juni afgewerkt. En dat vinden wij natuurlijk machtig mooi! Check HIER het officiële persbericht inclusief kalender en HIER onze reactie op het goede nieuws.
Kort samengevat betekent bovenstaand nieuws dat het stoplicht definitief op groen staat en we gaan koersen. In tegenstelling tot afgelopen februari toen tegen onze verwachtingen in de natuurijswedstrijden nog ijskoud werden afgelast door hetzelfde ministerie van. En zo zijn er veel meer sporten en sporters die staan te trappelen om de competitie te hervatten, maar waarbij het licht voorlopig nog op rood blijft staan. De eerste logische vraag is dan: “Waarom krijgt de skeelersport dan nu tòch groen licht?”
Fotocredits: TIMSimaging
Het antwoord op die vraag is als volgt: Het NOC*NSF erkend disciplines als topsport als ze op het programma staan van de Olympische Spelen of als er over de afgelopen drie jaar een minimum aantal landen deelneemt aan de wereldkampioenschappen. Bij de dames ligt die limiet op 38, bij de heren op 55. Sinds 1 januari 2021 voldoet de damestak van het skeeleren aan de zojuist genoemde limiet van 38 deelnemende landen (de heren voldoen overigens niet aan de eis van 55) en zodoende wordt de skeelersport door het NOC*NSF als topsport erkend. Onder strikte voorwaarden en naleven van de coronasportprotocollen mag de KNSB nu wedstrijden organiseren om een selectie te kunnen maken voor het EK (Portugal, juli 2021) en WK (Colombia, september 2021). Simpel gezegd kunnen wij als heren meeprofiteren van de recent verkregen topsportstatus van de dames en mag een selecte groep dames- en herenskeeleraars strijden om EK- en WK- tickets.
We halen het wedstrijdpak – te herkennen aan de opgedrukte nummers – weer tevoorschijn, sturen flink bij in de sportieve planning en periodisering en gaan ons in een maand tijd prepareren voor de koersen die komen gaan. En na een hele tijd zonder wedstrijden hebben we natuurlijk onmeunig veel zin om weer eens vol gas over de piste of het asfalt te vliegen!
Tot over twee weken. Dan zal er namens mij een bijzondere blog verschijnen!
Waar in de laatste blogs het ijs centraal stond, is een paar weken terug het asfaltseizoen weer afgetrapt. De schaatsen zijn ingevet en opgeborgen en hebben plaatsgemaakt voor de skeelers. We glijden niet meer in de rondte maar rollen buitenaf over de asfaltwegen of op de speciaal gecoate skeelerpistes. Waar het een eerste keer weer ‘confronterend’ en flink wennen is, gaat het daarna met een sneltreinvaart weer de goede kant op. En dat rollen doet me enorm goed! Elke keer als ik weer op de wieltjes stap is het genieten tot en met!
De in eerste instantie begonnen rustperiode in februari, die onderbroken werd door de natuurijs-achtbaan (zoals te lezen in de vorige blog), werd weer hervat toen de temperaturen boven 0 schoten. En dit was ook wel even nodig om de batterijen weer goed op te kunnen laden. Zowel fysiek als mentaal waren het weken van uitersten en heeft het bij ons allen veel energie gevreten. Nadat iedereen gas terug heeft genomen om de reset-knop te vinden en in te drukken zijn we inmiddels weer een aantal weken aan de slag en loopt alles weer volgens schema. Het gebruikelijke en de structuur zijn weer terug: op wekelijkse basis ontvangen we maandag ons trainingsschema en werken we de trainingen en uurtjes weer af. Bij goed weer kunnen we alles uitvoeren als gepland, maar bij minder weer is het soms even puzzelen en schuiven omdat skeeleren op nat asfalt een no-go is. Als het zonnetje de strakblauwe lucht onderbreekt doen we een uurtje extra en als de regenwolken en mist kou brengen en de zon camoufleren doen we een uurtje minder. Flexibel plannen, anticiperen op de omstandigheden en vooral genieten van de te maken uren. Want die maken we momenteel veel, om een stabiele en brede basis te leggen voor alles wat weer komen gaat. Stel je het voor als het bouwen van een piramide. De onderste laag bestaat uit het maken van veel uren op relatief lage intensiteit. Hoe breder en meer solide deze onderste laag, hoe meer lagen we daarop kunnen stapelen waarmee we een des te hogere piek kunnen realiseren. En die hoge piek is natuurlijk de wens van iedere (top-)sporter.
Zogezegd dus nog veel relatief langzame en wat minder spectaculaire kilometers en uren op de fiets en skeelers. Ondanks dat bij deze toch een korte impressie van een recente skeelertraining op de piste in Heerenveen om een idee te krijgen hoe dat er momenteel uitziet voor ons:
Blijf genieten en tot de volgende keer!
Casper schreef deze week zijn blog voor het Achterhoek Nieuws. Deze zal in alle edities verschijnen.
Een achtbaan. Dat is het meest doeltreffende woord waarmee de laatste maand van het nooit-gestarte marathonschaatsseizoen samengevat kan worden.
Midden januari deelde de KNSB ons mede dat het gehele marathonseizoen – na een driemaal uitgestelde start – officieel afgelast was. Natuurijs of niet, het NOC*NSF had met een permanente markeerstift een dik, rood kruis gezet door alle plannen en draaiboeken die klaarlagen voor de veilige opstart van de marathoncompetitie. Tot dat moment leefden en trainden we stug door met de hoop en het vertrouwen dat er dit seizoen nog een koers zou komen. Al zou het er maar één zijn, wij waren er hoe dan ook klaar voor. Niet meer dan logisch liepen we dan ook als een lekke band zo snel leeg toen de officiële afgelasting ons bereikte.
Vanuit de ploeg kregen we per direct twee weken ‘vrijaf’ om de zoveelste tegenvaller van dit seizoen te verwerken. Na deze twee weken was het plan om weer relatief fris aan de eerste voorbereidingen voor het zomerseizoen te beginnen. Maar gedurende de eerste week van februari – ook de eerste week van het weer oppikken van de trainingen – verschenen de eerste koppen in de kranten en media: “Mogelijk stevig winterweer op komst”, “Sneeuw en ijs in het vooruitzicht” en natuurlijk de altijd-stuntende mediakanalen die al durfden uit te halen met: “Elfstedentocht: gaat het dan toch gebeuren?”.
Als de wiedeweerga haalde ik De Pluim van het KNMI erbij. Dat is de enige logische reflex van iedere marathonschaatser bij het lezen van dusdanige krantenkoppen. En de voorspellingen werden bevestigd. Er zou echt een serieus en langdurend koufront aankomen. Weer een week later leefden we middenin ditzelfde koufront en waren alle marathonschaatsers er 100 procent van overtuigd dat er na jaren afwezigheid weer een Nederlandse natuurijswedstrijd georganiseerd ging worden. Het was niet de vraag ‘of’, het was slechts de vraag ‘waar’. Want ook vanuit politiek Den Haag werd het stoplicht al van rood naar oranje gezet.
Met ons marathonschaatshart zagen we al groene flitsen in datzelfde stoplicht. Maar helaas. Ook na de gedane voorbereidingen, corona-testen en alle veelbelovende geruchten werd het stoplicht glashard op rood gezet. Definitief kwam er een einde aan onze natuurijsdroom. De zoveelste klap die we – in tegenstelling tot de voorgaande afgelastingen – niet aan zagen komen. En daar had ik serieus moeite mee. Gelukkig hielpen we elkaar als marathonschaatsers er weer bovenop en gingen we met heel Nederland het ijs op om te genieten van de prachtige, unieke en onvergetelijke natuurijsdagen die we gehad hebben. En dat was ook de enig mogelijke remedie. Zodoende kwam er op de valreep alsnog een heel bijzonder lichtpunt in het nooit-afgetrapte wedstrijdseizoen van de marathonschaatser.
En zo komen we weer terug bij de symboliek van de achtbaan. De achtbaan waarin het startschot van de eerste koers steeds dichterbij kwam naarmate we hoger en hoger werden getakeld op de rails. Diezelfde achtbaan, die tijdens het hoger takelen op een totaal onverwachts moment weer in de vrije val geraakte en ons met een rotgang naar beneden smeet om ons weer terug te brengen bij nul. Na (te) veel bizarre ritten in deze achtbaan is het tijd om uit het karretje te stappen. Het seizoen zit er nu écht op.
De klap van het afgelasten van het Nederlands Kampioenschap op natuurijs kwam twee weken geleden bijzonder hard aan. Ondanks dat ik niet meer één van de broekies in het topdivisie-marathonpeloton ben, kan ook ik nog geen verhalen, anekdotes of ervaringen met jullie delen over hoe machtig mooi het moet zijn om te kunnen en mogen koersen op Nederlands natuurijs. Wèl heb ik twee weekenden terug mogen ervaren hoe het is om volledig vrij-uit te genieten van het unieke geschenk dat Moeder Natuur ons heeft gegeven. Want ondanks het gemis van de koers, heb ik enorm genoten. En dat genot – wat jullie hoogstwaarschijnlijk zelf ook hebben ervaren – deel ik maar al te graag met jullie!
Na afloop van al het natuurijsplezier daalde er een vreemd besef in. Allereerst natuurlijk dat een natuurijsperiode als deze richting de toekomst met het jaar onwaarschijnlijker zal worden i.v.m. de opwarming van de aarde, maar ten tweede dat de eerstvolgende keer dat dezelfde situatie zich voordoet wij als actieve marathonschaatsers helemaal geen tijd hebben om van het natuurijs te genieten op de manier hoe we dat nu hebben kunnen doen. Normaliter hebben we elke dag koers en staat de focus er voor 110% op. We leven van dag naar dag, en van koers naar koers. Want als het eenmaal zover is, is er elke dag een koers elders in het land. Is er dinsdag koers op de Vinkeveense plassen, dan is er woensdag een koers in Earnewald, reizen we donderdag af naar de Biesbosch om vervolgens op vrijdag een NK te rijden op het Veluwemeer. Als het eenmaal zover is, is het een gekkenhuis. De hele dag staat in het teken van de wedstrijd. Losfietsen, masseren, eten en slapen. Meer doen we niet en meer moeten we ook niet doen. Zelfs in de verschillende hotels zullen we onze energie sparen en zullen we onze hoogtemeters overwinnen met behulp van de lift. De trap laten we even voor wat het is. Alles staat in het teken van het winnen van koersen op Nederlands natuurijs. Een moment dat je niet kan plannen. Maar áls het er is, is het zonder enige twijfel het belangrijkste moment in de sportcarrière van de marathonschaatser. En dan nog niet te spreken over de Elfstedentocht…
Om weer even terug in te haken op dat laatste besef: normaliter leven we in een natuurijsperiode dus met oogkleppen op. Maar na de officiële afgelasting hebben we onze oogkleppen keihard weggesmeten. Al snel ging de knop om. De beste remedie voor de meesten onder ons was kilometervreten op natuurijs. Zo gezegd, zo gedaan. Waar we bij normale omstandigheden geen tijd hebben om tijdloos te pionieren over de bevroren Nederlandse wateren, kwamen we elkaar als marathonschaatsers veelvuldig tegen en hebben we machtig mooie toertochten gemaakt en avonturen beleefd. Concurrenten tijdens de koers, maar makkers tijdens de toertochten. We stapten elke dag bij zonsopkomst op en schaatsten vaak door tot de zon weer onder ging. Wat was het allemachtig mooi. Sportgeluk in haar puurste vorm. We hebben ervaringen opgedaan en avonturen beleefd waar we nog tientallen jaren over lullen en nog heel veel meer jaren van zullen nagenieten.
Geniet mee met deze sfeerbeelden?
En tot slot: duim allemaal s.v.p. mee dat we de volgende winter wederom een hele mooie natuurijsperiode zullen hebben… deze keer mét koers!
Een optimistische blog schrijvende over de natuurijskoorts, de onbeschrijfelijke en nooit-eerder-gevoelde rillingen die ik als marathonschaatser nu ervaar en het aankomende NK op natuurijs gaat alles weer de prullenbak in. Om 20.00 uur (donderdagavond) arriveerde bij ons het officiële bericht dat er GEEN koers gaat zijn op natuurijs. Hoe ik me voel? Dat hoef ik denk ik niet uit te leggen na de zoveelste tegenslag van dit marathonschaatsseizoen.
Gisteren (donderdag) heb ik nog een PCR-test gedaan. Gisteren met goede hoop en 100% overtuiging dat de koers door gaat het materiaal afgesteld op het Drontermeer. De spullen al ingepakt zodat er ik bij officieel bericht in een aantal minuten klaar was om de bubbel in te gaan. Helaas.
Toch wil ik jullie onderstaande beelden niet onthouden:
Voor een ieder die het ijs op gaat, machtig veel plezier gewenst. Het is een hele unieke periode en daar moeten we van genieten.
Het zal voor mij even duren om die knop om te kunnen zetten, maar als ik morgen mijn eerste slagen op natuurijs maak hoop ik ondanks alles ook weer te genieten. En zo niet, dan zal dat een aantal slagen verder wel weer in orde zijn. Nogmaals enorm veel plezier en een goed weekend gewenst allemaal!
Zoals jullie hebben kunnen lezen in de laatste blog zijn wij als marathonschaatsers klaar met winterseizoen 2020/2021 . Er is een dik rood kruis door alle wedstrijden gezet die nog op de planning stonden. Zonder één meter gekoerst te hebben, hebben we de finish al bereikt. Met oogkleppen op hebben we onverstoorbaar doorgetraind en is de riem niet één gaatje losser gezet. We leefden en trainden op hoop en wilden hoe dan ook klaar zijn voor de eerste koers. En dat waren we. Maar op het moment dat de kogel definitief door de kerk is, sprong diezelfde riem acuut open en liet ik per direct alles even de vrije loop. De sportkleding is een aantal dagen niet aangetrokken, of althans, niet aangetrokken met als functie te gaan sporten (want bankhangen zònder joggingbroek is eigenlijk geen bankhangen), het sportvoer maakte wel eens plaats voor een snelle hap van de Laag-Keppelse snackbar en het slaapritme was even niet meer zo strikt.
Het duurde slechts een drietal dagen voor ik weer schoon genoeg had van al dat gehang en niks doen en dus pakte ik de fiets er weer bij om een lekker rondje te trappen. Niet kijken naar de wattage of hartslag, geen blokken afklokken op de Garmin en niet aftellen tot de 2, 3 of 4 uur waren volgemaakt. Ik stapte op om lekker te gaan fietsen. Zonder idee. Zonder opdracht. Gewoonweg omdat ik het machtig mooi vind om te doen. En juist op die momenten besef je weer waar je het voor doet. Genieten van hetgeen wat je doet. Genieten van de sport. En daarmee wil ik een bruggetje maken naar het (hopelijk tijdelijke) vertrek van wielerheld Dumoulin.
Hij kon niet meer genieten van wat hij deed. De twijfels hingen als een donkere mist in en rondom zijn hoofd waardoor hij het sportgeluk niet meer kon zien en ervaren. In zijn volledige interview (deze vind je HIER)
geeft hij het symbolisch aan, zijnde een treinpassagier in een niet-te-stoppen trein: “Als topsporter zit je in een trein die zonder tussenstops maar doorgaat en doorgaat. Ik ben nu op het moment gekomen om uit die trein te stappen, even rustig op het perron gaan staan en tijd te nemen om te beslissen of ik weer in diezelfde trein wil stappen, of juist een hele andere trein en richting ga kiezen.”
Deze symboliek vond en vind ik wel heel treffend. Als sporter ben je op weg naar een doel en zit je in de door jou gekozen trein waarvan het spoor – waarop je de ene keer meer kronkels en obstakels aantreft dan de andere keer – naar dat doel leidt. Het tegenstrijdige is, dat je in mijn beleving als topsporter ook juist wèl in die onstopbare trein wilt zitten. Bij voorkeur vlieg je vol gas over het spoor zonder ook maar enige obstakels te treffen. Op die (schaarse) momenten zit je namelijk in de flow en gaat alles vanzelf. En uiteraard wil je dan niet dat deze flow plotsklaps doorbroken wordt door een tussenstop bij een of ander perron. Je wilt doordenderen. Vol gas naar dat doel. Hoe sneller, hoe beter. En als je met die snelheid een obstakel treft en de trein weer in vaart afneemt, refereer je altijd maar weer aan de momenten dat die trein vol gas over dat biljartlaken-vlakke en kaarsrechte spoor denderde. En op die momenten heb je als sporter twijfels en hersenspinsels over hoe je daar weer wilt geraken. Hoe je die trein na het afremmen weer harder over dat spoor laat jagen. En 9 van de 10 keer los je het op, zonder te weten wat de exacte oplossing is geweest. Of weet je niet precies wat het obstakel is geweest wat de trein heeft doen vertragen. Maar uiteindelijk zijn juist deze obstakels de momenten die je de tools en ervaring aanreiken om het een volgende keer te voorkomen. En zo is de reis in deze topsport-trein een heel uniek en machtig mooi avontuur.
Maar goed, na deze symboliek wil ik wel even verhelderen dat ik er niet aan twijfel of ik wel in de trein moet zitten. Ik heb een plaats gekregen in de eerste klas. Kan doen wat ik het liefste doe en heb
het geluk dat ik daar fulltime mee bezig mag zijn. Soms ebt dat besef langzaam weg, maar vaak genoeg ligt het besef aangespoeld op het strand en is het zo op te pikken. En zo ook nu, in een periode dat je even wat minder verplichtingen hebt. De trein loopt nu bij wijze van spreken op cruise-control en geeft tijd en ruimte om te evalueren, reflecteren en vooruit te denken. Om even afstand te nemen van de topsportroutine om na een aantal dagen weer gretig te worden naar die sport. Die passie. Dat geluk!
O ja, nog even dit om de blog af te sluiten. In juli 2020 waren ploegmaat Harm Visser en ik te gast bij de Due Power Podcast. Een podcast waarin twee goede sportkameraden afkomstig uit Denemarken verhalen vertellen over en personen bevragen afkomstig uit de skeeler- en schaatswereld. Ondanks het het al een hele tijd geleden is, is het deze week online gepubliceerd. Luister ‘m hier:
Tot de volgende!
Allereerst voor iedereen de beste wensen voor het jaar 2021!
Voor mij was het een atypische jaarwisseling. Normaal gesproken lig ik rond een uur of 10 op bed met oordoppen in en staat de focus er volledig op om op nieuwjaarsdag vol gas over de ijsbaan te glijden. Traditiegetrouw strijden wij als marathonschaatsers op nieuwjaarsdag om de Nationale Titel en het mogen dragen van de Nederlandse driekleur. Maar deze editie was ik als vanouds bij de familie in de Achterhoek en hebben we er bij het verspringen van de klok een glaasje op geproost. En om de traditie niet geheel te doorbreken ben ik het nieuwe jaar alsnog begonnen op het ijs: het eerste flinterdunne laagje Keppels’ natuurijs van 2021!
Met de ploeg hebben we de afgelopen weken gewoon stug doorgetraind en hielden we onze kop d’r veur met de hoop dat er aan het einde van het winterseizoen wedstrijden verreden kunnen worden. Ook al is het maar één wedstrijd, koers is koers, en dàt is waar we het voor doen. En die koers komt in onze beleving elke dag een dag dichterbij. Maar tegelijkertijd is marathonschaatsen een sport zonder Olympische, internationale of topsport-A-status. Voor het weer opstarten van de competitie zijn we afhankelijk van het NOC*NSF en het toekennen van een tijdelijke topsportstatus. Hier heeft de schaatsbond meermaals, maar spijtig genoeg zonder succes voor gelobbyd. En zo bereikte ons gisteren (donderdag 14 januari) het officiële bericht dat er definitief een streep door het marathonschaatsseizoen 2020-2021 is gezet. Het artikel is HIER te lezen.
De Gelderlander vroeg mij vlak na de jaarwisseling – dus vóór bekendmaking van de afgelasting van het hele seizoen – hoe ik er voorstond en wat mijn verwachtingen waren van dit seizoen:
Helaas blijft het voor mij en alle andere marathonschaatsers dit jaar een vraagteken hoe de kaarten waren geschud. De transfer naar de nieuwe ploeg en bijbehorende nieuwe omgeving en trainingsaanpak hebben zeer zeker effect gehad. Ik voel me sterker en fitter dan ik ooit ben geweest. Maar zoals ieder mens ben je op zoek naar bevestiging. Je wilt het ervaren en testen in wedstrijden, dat zijn de momenten die tellen. En daar moeten we nu nog een maand of 9 op wachten. Want we gaan er natuurlijk van uit dat we in oktober 2021 weer traditiegetrouw op de Jaap-Edenbaan in Amsterdam het marathonschaatsseizoen kunnen aftrappen. En alvorens deze aftrap hoop ik ook weer veel skeelerwedstrijden in de benen te hebben. We houden nog even geduld en gaan met z’n allen op naar betere tijden.
Houd moed, alles komt goed!
Het jaar 2020 was een belevenisvol jaar! Debuterend in de topdivisie van het marathonschaatsen (seizoen 2019/2020) kon en kan ik terugkijken op een solide eerste seizoen op het hoogste niveau. Het leverde een bak vol met waardevolle momenten, herinneringen en lessen op die ik meeneem naar alles wat nog komen gaat in het vervolg van mijn (sportieve) loopbaan en leven. Goede wedstrijden, wat minder goede wedstrijden. De focus op kleine details die het verschil moeten maken, of juist zo goed in je vel zitten dat alles vanzelf gaat. Met elke week een wedstrijd verloopt een marathonseizoen golvend, de ene week is natuurlijk de andere niet. Met top-10 klasseringen op zowel kunst- als natuurijs klaar om een volgende stap te zetten. En met deze stap ben ik nog steeds dag in, dag uit bezig.
Van marathonschaatsteam Bouwselect maakte ik een transfer naar het nieuwe marathonteam van Jumbo-Visma en Unox. Een nieuwe omgeving, nieuwe teamgenoten en staffleden, nieuwe trainingsschema’s en veel nieuwe prikkels. Voor het eerst in mijn leven kan ik full-time al mijn tijd en energie in het sporten steken. Soms besef ik nog wat te weinig dat dat een bijzonder voorrecht is, want dat is het!
Met het officiële nieuws dat het Nederlands Kampioenschap marathonschaatsen op nieuwjaarsdag niet door zal gaan en ook de natuurijswedstrijden op de Oostenrijkse Weissensee zijn afgelast, lijkt de start van dit marathonseizoen voorlopig nog niet aan de orde. Laten we met z’n allen hopen dat de lockdown dusdanig effect gaat hebben dat we na 19 januari een vliegende start van de competitie kunnen realiseren en met het gehele peloton gas kunnen geven op welke ijsbaan dan ook.
Voor nu nemen we een weekje gas terug. Tijd om de feestdagen in de Achterhoek door te brengen. Via deze weg wens ik jullie fijne kerstdagen en een goede jaarwisseling toe. Tot de volgende blog!
Fotocredits: Robert Prins – Team Jumbo-Visma powered by Unox
Casper schreef deze week zijn blog voor het Achterhoek Nieuws, welke in alle uitgaves van het Achterhoek Nieuws zal verschijnen.
Sporter of niet, we zitten allemaal in hetzelfde schuitje. Veel van de dingen die we leuk vinden om te doen zijn er niet, kunnen we niet doen of in beperkte mate. Voor ons als sporters betekent dit dat we alles waar we dag in, dag uit keihard voor trainen niet kunnen laten zien in de wedstrijden. Sinds twee weken staat er namelijk een dik rood kruis door alle wedstrijden van de marathonschaatscompetitie die in het kalenderjaar 2020 op de planning stonden. Keer op keer werd de seizoensaftrap uitgesteld en achter de eerstvolgende, geplande koers zet iedereen natuurlijk een vraagteken. En die onzekerheid is voor de één beter te behapstukken dan voor de ander.
Twee weken terug vond ik het ronduit ‘kloten’ om te horen en kwam het nieuws als een fikse klap binnen, maar heb ik het inmiddels een plek kunnen geven. Een spreuk die bij mij blijft hangen is: “Where the attention goes, the energy flows”. In deze tijden wel toepasselijk. Focussen op een afgelaste wedstrijd verandert de situatie niet. Na even wat gas te hebben teruggenomen zijn we de bakens aan het verzetten en gaat de focus voorwaarts en uit naar het positieve. De eerstvolgende wedstrijd komt elke dag dichterbij. Nog steeds kunnen wij als sporters – al is het in aangepaste vorm – doen wat we graag willen doen. De passie van het sporten en de bijbehorende drijfveer blijven onveranderd. Elke training beter worden, al is het een tiende van een procent. En bezig zijn met dat proces is en blijft voor mij machtig mooi.
Voor ons marathonschaatsers is de stip aan de horizon waar we ons voor nu aan vasthouden nieuwjaarsdag. De dag waarop traditiegetrouw het Nederlands kampioenschap verreden gaat worden. Door deze koers is nog geen rood kruis gezet, dus laten we hopen dat dat zo blijft! En wie weet komt er weer een natuurijswinter aan, of gaan we net als elk jaar weer mooie natuurijskoersen tegemoet op de Weissensee, in Zweden of komt er een nieuwe locatie bij. Situaties als deze zetten de wereld op z’n kop maar creëren ook ideeën en mogelijkheden voor de toekomst. En al is die toekomst voor nu nog onzeker, hij gaat ons hoe dan ook weer wat nieuws brengen en verbazen.
Houd moed, alles komt goed!
Eergisteren (woensdag 4 november) bereikte ons het teleurstellende, maar enigszins ook verwachte nieuws dat er met rode viltstift een dik, vet kruis door de marathonkalender van 2020 is gezet. Naar aanleiding van de kabinetsbesluiten van afgelopen dinsdag en het geschetste perspectief voor de maanden november en december heeft de KNSB besloten om alle marathonwedstrijden van dit kalenderjaar af te gelasten. Na wat geruchten en gezien de huidige situatie was dit een te verwachten besluit, maar het komt wel als een hele fikse klap aan.
Dit bericht bekijken op Instagram
Nadat afgelopen zomer alle skeelerwedstrijden wegvielen en er uiteindelijk toch wat koersen werden verreden in de maand augustus, hadden we goede hoop dat het met de eerstvolgende sportieve stip aan de horizon wel safe zat. We werkten ons zomerprogramma en bijbehorende trainingskampen in Inzell en Annecy af met het idee dat op de 24ste van oktober het marathonschaatsseizoen traditiegetrouw geopend zou gaan worden op de Jaap-Eden ijsbaan te Amsterdam. Echter kwam COVID-19 op haar retour en bevinden we ons nu in het midden van de inmiddels bekende, intelligente lockdown, veroorzaakt door de tweede golf.
We hebben het er mee te doen en verzetten onze bakens naar het nieuwe kalenderjaar. Voor nu prioriteit om zowel fysiek als mentaal gezond en fris te blijven en fit te zijn op het moment dat het moet. De trainers en staff gaan weer achter de tekentafel zitten om een route uit te stippelen naar de eerstvolgende koers. Deze eerstvolgende koers gaat gelijk een hele belangrijke, dan wel niet de belangrijkste van het seizoen zijn: het NK marathonschaatsen op nieuwjaarsdag. Zonder op de zaken vooruit te lopen doen we het voor nu even rustig aan en sparen we onze gretigheid en energie op om het tegen de tijd dat we het kunnen én mogen gebruiken in te zetten. En als we het in mogen zetten, gaan we natuurlijk vol gas!
Houd moed, #alleskomtgoed.
Vandaag, exact drie weken geleden, reisden we af naar Inzell voor ons laatste trainingskamp voorafgaande aan de start van het marathonschaatsseizoen. Niet denkend aan de kans dat zowel het wedstrijdseizoen als de voorbereiding zelf nog flink op de schop zou kunnen gaan, fietsten we zaterdagochtend – genietend van de najaarszon in de Zuid-Duitse bergen – onze benen los na een lange reisdag en schaatsten we zaterdagmiddag onze eerste rustige rondjes in de Max Aicher Arena: de snelle, overdekte schaatsbaan te Inzell.
Het tweeweekse trainingskamp van Inzell was het laatste blok voorafgaande aan de start van het marathonschaatsseizoen waar we relatief veel ijsuren gingen maken om de puntjes op de i te zetten. Afgewisseld met korte en lange fietsritten door de Zuid-Duitse en Oostenrijkse bergen en de krachttrainingen in het krachthonk naast de ijsbaan, was het plan daar om het kamp af te sluiten met twee langebaanwedstrijden in het tweede weekend. Zaterdagmiddag stond er een 5 kilometer op de planning, zondagochtend een 1500 meter. Na al wat jaartjes geen echte langebaanwedstrijden gereden te hebben was ik erg benieuwd welke tijd ik op de klok had kunnen zetten. Had kunnen zetten ja, want helaas kwam er een abrupt einde aan ons trainingskamp in Inzell…
Fotocredits: TIMSimaging, Glenn en Neeke Wassenbergh
Woensdagavond 7 oktober werd bekend dat twee Duitsers uit de nationale ploeg – ook trainende op de ijsbaan in Inzell – positief waren getest op corona. De burgemeester van Inzell besloot de ijsbaan in ieder geval te sluiten tot en met zaterdagochtend. Zaterdagmiddag zou de baan weer opengaan en konden alle in Inzell en omstreken aanwezige schaatsers ‘gewoon’ deelnemen aan de wedstrijd, mits ze konden aantonen dat ze een negatieve coronatest hadden ondergaan. Donderdagochtend besloten we om in Inzell te blijven, de coronatest te ondergaan en zaterdag en zondag de wedstrijden te gaan rijden. Na de fietsrit van donderdagochtend gingen alle schaatsers die besloten te blijven in vooraf bekendgemaakte tijdsvakken door de coronateststraat in Traunstein. Het resultaat zouden we binnen 24 uur op de mail ontvangen, maar voordat we het resultaat kregen bleken er naast het Duitse team nog meer coronabesmettingen onder de schaatsers in Inzell te zijn. Gezien de kans aannemelijk was dat de baan ook zaterdagmiddag niet open zou gaan en de baan voor langere tijd gesloten zou blijven besloot de leiding van het team om per direct terug te reizen naar Heerenveen om aldaar ons trainingskamp voort te zetten. Donderdagmiddag pakten we onze spullen en waren we rond middernacht terug in Heerenveen.
Vrijdagochtend stond er weer een fietsrit op de planning, om de stalpoten van de lange autoreis weer even los te trappen in functie van de ijstraining van vrijdagmiddag. Na de ontvangst van het negatieve testresultaat konden we op een speciaal ‘corona-uur’ trainen en deelden we het ijs met twee andere Nederlandse ploegen die vanuit Inzell waren teruggereisd om dezelfde, hierboven genoemde reden. Echter werd net na het middaguur bekend dat er binnen de ploeg één twijfelachtig testresultaat was geconstateerd. Niemand had verder klachten die pasten bij corona, maar uit voorzorg ging het gehele team en de staf 72 uur in quarantaine. Nadat na een tweede test bleek dat iedereen negatief testte en dus iedereen corona-vrij was konden we op basis van de RIVM-regels zondagnamiddag weer uit quarantaine. Gelukkig!
Ondanks dat de quarantaine voor ons maar drie dagen duurde, was het enorm klote om binnen te moeten blijven. Wel realiseerde ik mij meer dan ooit tevoren hoe snel een dergelijk virus om zich heen kan grijpen en dat dat in een relatief klein wereldje als het schaatsen snel gevolgen kan hebben voor velen. Met andere woorden: het virus en alle bijbehorende gevolgen lijken heel ver weg als je zelf gewoon ‘gezond’ bent en je ding kan doen, maar tegelijkertijd is het ontzettend dichtbij. Na de persconferentie van Rutte en De Jonge en de hiernavolgende gedeeltelijke lockdown werden er rode kruizen gezet door de eerste drie wedstrijden van de marathonschaatskalender en de trainingsmogelijkheden en -faciliteiten die wij hadden bij de ijsbaan te Heerenveen. Dit was helaas onvermijdelijk gezien het marathonschaatsen geen NOC-NSF status heeft en het logischerwijs niet mogelijk is om met een peloton van ruim 60 man op een 400-meter baan te koersen in deze tijden. Gezondheid staat voorop en om zo snel mogelijk wèl weer wedstrijden te kunnen rijden moeten we de regels met z’n allen naleven.
Na een weekje terug op de skeelers te hebben gestaan – als alternatief voor de geplande ijstrainingen – kwam de Elfstedenhal in Leeuwarden sinds deze week met speciale uren voor de marathonrijders die niet meer gebruik konden maken van de normale trainingsuren op de ijsbaan van Heerenveen. In shifts van maximaal 30 man en een tijdslimiet van 15 minuten, vóór en ná de training om de baan binnen te komen en te verlaten voor of na de andere trainingsuren, is dit voor ons een mooie oplossing mogelijk gemaakt door een meedenkend team van de Elfstedenhal waardoor wij alsnog onze trainingsuren op het ijs kunnen maken.
Helaas gaat er dus een dikke rode streep door de seizoensopening in Amsterdam en de hieropvolgende wedstrijden in Enschede en Heerenveen. Gezien de ontwikkelingen, het nog altijd groeiende aantal besmettingen en bijbehorende gevolgen zie ik het persoonlijk niet direct gebeuren dat wij op zaterdag 14 november onze wedstrijdseizoen kunnen hervatten zoals dat nu op onderstaande, voorlopige kalender aangegeven staat. We trainen door in de beleving dat we er 14 november moeten staan, wachten af hoe alles zich ontwikkelt in Nederland en blijven fris en gezond. Meer kunnen we voor nu niet doen. Fingers crossed en hopelijk goed nieuws in de volgende blog!
Casper is afgelopen donderdag, net als alle andere atleten van Team Jumbo-Visma, in het Duitse Traunstein getest op corona. Uit voorzorg is besloten om met het hele team t/m zondag in quarantaine te gaan. Gezondheid voorop, dus de volgende keer brengt hij jullie weer op de hoogte van alles!
De vorige blog was wat aan de korte kant, maar zoals beloofd: bij deze weer een wat meer uitgebreide update met als grootste hoofdstuk het succesvol afgesloten trainingskamp in het Franse Annecy, de gemaakte stappen en testresultaten van de periodieke inspanningstesten die we als afsluiting van elk trainingsblok doen én een vooruitblik op de aftrap van het ijsseizoen wat vrijdag aanstaande al plaatsvindt met een eerste ‘generale repititie’: de eerste massa-start wedstrijd van het seizoen!
Woensdag 23 september hebben we weer voor de tweede keer op het ijs gestaan in ijsstadion Thialf, Heerenveen. De baan waar ik inmiddels al een jaar of zes structureel train. Na een korte skeelerperiode van een kleine maand en het als vanouds weer rijden van een aantal piste- en marathonwedstrijden zijn we twee dagen na het afsluitende Nederlands Kampioenschap marathon in de auto gestapt en naar de voet van de Franse Alpen afgereisd. In de prachtige omgeving van Annecy – de hoofdstad van het departement Haute-Savoie – hebben we met de marathonploeg 12 dagen lang, met als uitvalsbasis een ruim, compleet woonhuis, perfect kunnen trainen. Allereerst is het een schitterend, bergachtig gebied waar we vooral onze trainings-technische wensen en trainingen relatief dichtbij een passende bestemming konden vinden. Bergpassen voor de klimtijdritten, hellende en rustige wegen voor de sprintjes, een crossfit centrum voor de krachttraining en een prima fietspad om de skeelertrainingen op af te werken. Daarnaast waren de weergoden ons goed gezind: we hebben niet één druppel regen op ons dak gehad en hebben de uitgestippelde planning niet één keer hoeven aanpassen. En niet geheel onbelangrijk: we hadden zoals al genoemd een uitvalsbasis die te bestempelen was als dikke prima. Een ruim, gezellig woonhuis met goede keukenfaciliteiten en slaapkamers om de kwalitatieve brandstof voor onze trainingen te prepareren en uit te rusten en te herstellen na de gedane arbeid. Tezamen belangrijke voorwaarden om er met de ploeg een functioneel, goed en plezant trainingskamp van te maken!
Tijdens het kamp trainden we zo goed als elke dag tweemaal, op twee rustdagen na. Ter idee: vaak stond er in de ochtend een lange fietstraining, een skeelertraining of een fietstraining met als kern één lange, intensieve inspanning/beklimming op het programma. Na een goede lunch en een siësta sloten we de trainingsdag daarna vaak af met een meer korte, explosieve training in het crossfit-center van Annecy of met sprints op de fiets.
Al fietsende in de ongerepte, bergachtige natuur ben ik volledig in mijn element. In tegenstelling tot het relatief dichtbevolkte Nederland, fiets je op de meer onbekende Alpencols midden in de natuur en zijn de enige geluiden die je hoort het stuiteren van het bandenrubber over het matige Franse wegdek, de onder druk gezette ketting die op het laagste verzetje en staand op de pedalen ratelt om de steile secties te bedwingen, het zwoegen en zweten van een ‘kruipende’ fietstoerist die gek genoeg is om met een slakkengang dezelfde pittige Alpencols te betwisten, het geklingel van de traditionele koebellen – die eeuwen terug werden gebruikt door herders en herderinnen om hun koeien terug te kunnen vinden – van de koeien die boven de natuurlijke boomgrens op de flanken van de bergrug aan het grazen zijn en het steeds luider worden van je eigen ademhaling naarmate de lucht ijler en ijler wordt. Naarmate je meer en meer hoogtemeters achter je laat, fiets je meter voor meter verder weg van de als-normaal-ervaren ‘drukte’. De standaard geluiden van het gebabbel van mensen, de muziek bij het voorbijfietsen van een horecagelegenheid of het motorgeblaas van de auto’s en motoren worden meer en meer sporadisch en maken plaats voor de zojuist beschreven, natuurlijke geluiden. Dit samen met het steeds weidser wordende uitzicht wat zich ontwikkelt van het neerkijken op de kerktoren van het dichtstbijzijnde stadje waar de klim begon, tot het in de verte bespeuren van de top van de Mont Blanc zorgt er voor dat je tijdens het afwerken van een dergelijke klimtraining in een flow geraakt. Een flow waarbij je in korte, of soms lange momenten even volledig ontsnapt uit je eigen lichaam en jezelf als heel klein ervaart in de prachtige, ongerepte en imposante natuur tussen de Franse Alpenreuzen. Ondanks dat je hard op de pedalen aan het stampen bent en nog altijd gefocust bent op het doelgericht afwerken van de training ben je op zo’n moment, hoe lang of kort dan ook, alles behalve bezig met de pijn in je benen en vlieg je de berg op alsof er een motortje verstopt zit in het frame van de fiets. Die beleving is wat in het kort omschreven het fietsen in de bergen midden in de natuur in mijn beleving zo machtig mooi maakt. Al kunnen diezelfde prachtige bergen bij het hebben van een wat mindere dag en het ontbreken van de zojuist beschreven flow ook flink wat geploeter en gemartel opleveren op de fiets… 😉
Op één van de twee rustdagen ben ik samen met twee avontuurlijke ploegmaten naar de voet van de Mont Blanc gereden. In het dorpje Chamonix – bekend als de wereldhoofdstad van het alpinisme – gaat een gondel omhoog naar het tussenstation op 2310m hoogte waar een pittoreske berghut staat die goed is voor een handjevol aan hotelkamers en een klein terrasje en functie heeft als vertrekpunt of tussenstation voor Alpinisten die de Mont Blanc beklimmen. Nadat de receptioniste in Chamonix vanaf het station op de bergtop positief bericht ontving en bevestigde dat het weer en het nagenoeg niet aanwezige wolkendek ons geen parten zouden spelen vertrokken we met de gondel naar het tussenstation. Daar arriverend hadden we uitzicht op onder andere de imposante gletsjer genaamd Mer de Glace en vertrokken na een minuut of 10 met de tweede gondel naar het eindstation: de Aiguille du Midi. Dit de is 3842-meter-hoge bergtop die sinds het jaar 1955 te bereiken is met de kabelbaan. Het station op de top huisvest een klein alpinisten-museum, een indrukwekkende fotoserie hoe de bouw van dit eindstation tot stond gekomen is, een restaurantje, een interactieve belevenis wat de hoogte doet met het gehalte van zuurstof in de lucht en de impact hiervan op je lichaam (interessant als sporter en de link leggende naar een hoogtestage), een telecommunicatie-antenne en de welbekende glazen kubus genaamd: Le Pas dans la vide.
Deze glazen kubus mag je alleen betreden met pantoffels om je schoenen heen, om zo het glas niet te beschadigen. Eenmaal langzaam schuifelend richting de glazen bodem van de kubus en uitkijkend in de afgrond realiseer je je pas dat je grofweg 1000 meter boven een afgrond ‘zweeft’, wat een bizarre mix van euforie, angst, adrenaline en hoogtevrees oplevert. Ook de uitzichten vanaf de stalen, doorzichtbare loopbrug en alle andere terrassen en plateau’s zal ik never nooit vergeten. Wat kan de natuur imposant zijn en wat kan het je stil maken. Evenals de kleine groepjes van Alpinisten die zich in de verte een weg banen door de sneeuw en proberen de top te bereiken. Deze prijzige gondel is een aanrader voor iedereen – natuurliefhebber of niet – die in de buurt is van de Franse Alpen of op doorreis is naar een ander vakantiegebied in de buurt!
Na afloop van het trainingskamp was het terug in Nederland al spoedig tijd voor onze periodieke inspanningstesten. In voorgaande blogs zijn deze al ter sprake gekomen en ook nu was het weer zover. Deze testen zijn alles behalve leuk, omdat je al ruimschoots van tevoren weet dat je jezelf helemaal naar de gallemiezen moet trappen. Maar tegelijkertijd zijn deze testen enorm belangrijk voor het bepalen van het trainingsschema en het in kaart brengen van de specifieke trainingszones die zich natuurlijk aanpassen naarmate we fitter en sterker worden. Als je doet wat je deed, krijg je wat je kreeg. Met andere woorden: als je blijft hangen in de zones waarin je hebt getraind zal je niet of nauwelijks verbeteren en blijf je op een constant niveau. En dat willen we natuurlijk niet.
Ook nu waren de resultaten weer dik in orde en werden er op beide testen weer persoonlijke records getrapt. Een bevestiging dat de gedane trainingsarbeid functioneel is geweest. Voor je gevoel wordt je natuurlijk fitter en sterker en dan is het lekker om dat terug te zien in de testresultaten. Maar goed, uiteindelijk is het allemaal op de schaats te doen en moet het presteren aldaar gebeuren. Vrijdag aanstaande trappen we het winterseizoen dan ook écht af. Na twee ijstrainingen is het tijd voor de allereerste wedstrijd. Een massa-start wedstrijd – het sinds 2018 nieuwe olympische onderdeel – over 16 ronden waarbij onderweg tussensprints zijn voor een klein aantal punten en de uiteindelijke eindsprint beslissend gaat zijn voor de einduitslag. Een soort mini-marathon die kan dienen als graadmeter aan het begin van het seizoen.
Vrijdag zullen we meer weten en over een kleine twee weken zullen we – net als afgelopen juli – weer af reizen naar het Zuid-Duitse Inzell om het laatste trainingskamp te draaien en ons aldaar op de ijsbaan voor te bereiden op de start van het marathonschaatsseizoen. Er staat dus een drukke periode op ons te wachten en de aftrap van het seizoen komt steeds dichterbij. Ik ben erg benieuwd wat deze zomer aan nieuwe trainingsprikkels en -arbeid gaat bewerkstelligen op het ijs. We staan er met het team stuk voor stuk goed voor en zijn fris en gretig naar wat er komen gaat. Voorwaarts gas!
Momenteel bivakkeer ik samen met m’n marathonploegmaten aan de voet van de Franse Alpen en werken we in de prachtige, bergachtige omgeving van Annecy de laatste zware trainingen af van het laatste zomerse trainingsblok.
De focus staat voor de volle 100% op het trainen, eten en rusten gericht. Vandaar dat het vandaag even blijft bij een korte update. In de volgende blog volgt een uitgebreide terugblik (inclusief beeldmateriaal) van het trainingskamp in Annecy. Ook zullen we over een dikke anderhalve week onze eerste ijsmeters van het winterseizoen weer maken, want eind oktober trappen we met het peloton het marathonschaatsseizoen af. Nu gaan we terug de fiets op om aan de aan de laatste procentjes finesse te werken en fitter dan ooit de winter in te gaan!
We vliegen bijna een jaar terug in de tijd: Vrijdag 30 augustus 2019, Pamplona, Spanje. Aldaar was het Europees Kampioenschap inline-skaten in volle gang en stonden er voor mij en m’n landgenoten die geselecteerd waren voor de lange afstanden nog drie afstanden op het programma. De puntenkoers, afvalkoers en marathon. Met skeeleren is het zo dat je tijdens marathonwedstrijden wielen met een grotere wieldiameter van 125 millimeter mag steken tegenover wielen van maximaal 110 millimeter op baan- en wegwedstrijden. Op zowel de punten- en afvalkoers reden en rijden we op vierwielsframes met 110-wielen en op de marathon rijden we op driewielsframes met 125-wielen.
Fotocredits: Daniel ten Cate – Het podium van de puntenkoers op het Europees Kampioenschap in Pamplona, 2019. Casper veroverde brons en daarmee zijn eerste Europese medaille.
Vorige week switchte ik na (bijna) een jaar tijd weer terug van de 125-millimeter-frames – die sinds het Europees Kampioenschap marathon van 1 september 2019 niet meer onder m’n skeelerschoenen zijn weggeweest –naar de 110-millimeter-frames. Dit ter voorbereiding op het Nederlands kampioenschap skeeleren dat afgelopen weekend is verreden en waar ik, ondanks de beperkte skeelervoorbereiding, enorm graag van start wilde gaan. Vrijdag en zaterdag stonden de baanwedstrijden op het programma: de puntenkoers en afvalkoers. Deze werden verreden op de 200-meter-piste mèt speciale coating en (achteraf gebleken noodzakelijke) overkapping in Heerenveen, een soort van thuiswedstrijd dus. Zondag zijn de wegwedstrijden verreden op de 400-meter-asfaltbaan te Wolvega, de baan van de club waar ik wekelijks training geef. Ik had de puntenkoerstitel van vorig jaar te verdedigen in wederom een soort van thuiswedstrijd!
Fotocredits: Fred Berlijn – Het podium van het Nederlands Kampioenschap puntenkoers op de weg, Medemblik 2019. Casper in zijn rood-wit-blauwe trui na het veroveren van zijn eerste nationale titel.
Na een kleine week van trainen op de 110-millimeters voelde ik me precies op tijd weer een beetje ‘ingeburgerd’ op de kleine wielen en had ik zin om als vanouds weer te gaan racen op de piste. M’n laatst gereden pistewedstrijd was al ruim een jaar geleden en met een compleet andere voorbereiding ten opzichte van voorgaande jaren en weinig referentiepunten wat betreft gereden wedstrijden was het voor mij een vraagteken hoe of wat. Met scenario’s verzinnen kan je eindeloos doorgaan, heb je tijdens een onvoorspelbare race weinig aan en zodoende was het plan om uit te gaan van eigen krachten en proberen weg te komen op een geschikt moment om zoveel mogelijk punten bijeen te sprokkelen bij de 10-kilometer-lange punten-afvalkoers. Na een mislukte eerste poging – die wel twee punten opleverde – lukte het bij poging twee wel. Met nog 20 ronden te gaan sloeg ik met twee concurrenten in m’n wiel snel een leuke voorsprong op het peloton. Bij overname van één van de twee en het niet direct kunnen aansluiten twijfelde ik een fractie te lang of het niet te vroeg zou zijn – het was een punten-afvalkoers waarbij slechts 10 rijders in koers zouden blijven – en zwom ik binnen een ronde in een in wielertermen gesproken lullige ‘chasse-patate’ tussen de kopgroep en het peloton in. Achteraf was het de beslissende kopgroep waar de kampioen uit voort kwam en kon/kan ik het zelf nog steeds geen plekje geven over hoe stom dit moment van twijfel was. Ik had niks te verliezen en ging niet uit van eigen kracht. De alles-of-niets-knop ging op dat moment niet om wat resulteerde in een 4e plek. Een gemiste kans en een enorm stomme fout op een cruciaal moment die ik alleen mezelf kan verwijten… Shit!
Fotocredits: Neeke en Glenn Wassenbergh – TIMSimaging – Twee punten bijeenrapend tijdens de eerste ronde van de beslissende ontsnapping.
Over de hieropvolgende dag kan ik erg kort zijn. De afvalkoers stond op het programma. Waar het in de punten-afvalkoers gebeurt aan de kop van het peloton en er vol gas wordt gekoerst voor de punten, is alle hectiek bij de afvalkoers te vinden in de staart van het peloton. De afvalkoers staat in het teken van energie sparen, chaos en ‘gevechten’ bij elke afvalling aan de achterzijde van het peloton waar de laatst passerende rijder op de streep de koers moet verlaten en een door teams gecontroleerde koers om hun meest rappe mannen naar de laatste sprint te loodsen. Zo ook nu. Er nestelde zich een team op kop om een zodanig tempo te handhaven dat vooruitschuiven energie kost en de kopman op plek 4 à 5 zuinig en zonder al te veel hectiek kan plaatsnemen richting de finaleronden. Zelf koos ik voor de voorste plek in de ‘tweede lijn’. Je kan je voorstellen dat bij het linksom rijden op een 200-meter-lange piste met een snelheid van dik 40 km/u het buitenlangs inhalen in de bochten vraagt om veel snelheidsverschil, gezien je met de smalle bochten significant meer meters moet maken om te passeren. In de tweede lijn – van binnenuit gezien – pak je meer meters en kom je bij het uit-versnellen van de bocht constant tegen de boarding aan, gezien het controlerende team op de eerste lijn de bochten uitwaaierd en vervolgens weer naar binnen snijd om eerst de buitenlangs versnellende concurrenten tegen de boarding op te vangen en bij het terugsturen naar binnen de binnenlangs versnellende concurrenten op te vangen. In skeelertermen wordt dit ‘snaken’ genoemd gezien je slangvormig eerst de bocht zo breed mogelijk uitversneld tot aan de boarding en daarna direct weer terugstuurt richting de binnenlijn.
Door op de tweede lijn te rijden, te communiceren met plek 4 en 5 van het concurrerende/controlerende team op de eerste lijn dat ik naast hen op mijn plaats blijf rijden (geen ‘gevecht’ of te maken acceleraties om achteraan afvallers te voorkomen) en de weg voor concurrenten die buitenlangs willen inhalen te verlengen – die moeten nu immers via de derde lijn in de bocht passeren – is het een win-win situatie voor het controlerende team, bespaar ik zelf energie en kom ik voor mijn doen zuinig richting de finale. Met ingaan van de laatste 12 ronden, de lijn passerend voor de afvalling voor plaats 8, werd ik plots uit koers gehaald: “Diskwalificatie nummer 23, Casper de Gier”. Let op, dit is dus géén afvalling – ik kwam absoluut niet als laatste over de streep – maar een diskwalificatie. Ik ben een sportieve fout ondergaan en ben uit koers gehaald. Al had ik zelf geen idee hoe, wat of waarom…
Direct na de koers ben ik verhaal gaan halen bij de aankomstrechter van de jury. Ze had waargenomen dat ik een persoon naar achter heb getrokken – wat vaak gebeurd in de hectiek van een afvalkoers – waarmee rijders snelheid stelen van een voorganger en zichzelf voorwaarts lanceren om met deze last-minute en onreglementaire actie een afvalling te voorkomen. Helaas werd de vraag naar beelden afgedaan met: “die gebruiken wij niet, onze waarneming is bepalend”. Oké prima, maar voor mij alsnog één groot vraagteken hoe dit jurylid op heeft kunnen vatten dat ik iemand naar achter heb getrokken. Navragend om welke rijders het ging ben ik vervolgens gezamenlijk met deze twee andere betrokken rijders – die beiden bevestigden dat ik niks had gedaan en geen hand naar hen had uitgestoken, laat staan ze naar achter heb getrokken – wederom naar de jury gegaan om de situatie te herbeleven en te beschrijven wat er is gebeurd. Dit niet met de intentie om zaken terug te draaien of een ‘schuldige’ aan te wijzen, maar om feedback te verschaffen richting de jury zodat een vergelijkbaar scenario in de toekomst niet meer zorgt voor een onterechte diskwalificatie (wat bij een andere persoon een aantal afvallingen eerder in dezelfde wedstrijd nògmaals is gebeurd). Helaas wordt een diskwalificatie als deze tijdens de koers medegedeeld en is het dan per direct over, terecht of onterecht. Voor mij resulteerde dit in een logischerwijs teleurstellende 8e plaats…
Fotocredits: Glenn en Neeke Wassenbergh – TIMSimaging – Gefocust koersend in het peloton tijdens de altijd hectische en belevenisvolle afvalkoers.
Afsluitend, op de zondag, de wedstrijd waar ik mijn titel van vorig jaar te verdedigen had: de 10 kilometer puntenkoers op het wegparcours van Wolvega. Vrijdag en zaterdag werden de wedstrijden verreden op de overkapte 200-meter-piste te Heerenveen, maar in Wolvega geen dak en afhankelijk van de weergoden. Zaterdagavond leken de voorspellingen al niet heel gunstig en zondag werden die voorspellingen bevestigd: regen! Voor ons betekent dat dat we regenwielen steken – die door de zachtere compound meer grip hebben in vergelijking met gewone wielen – en afhankelijk van het type asfalt niet meer vol gas door de bochten kunnen trappen. Op de baan van Wolvega was het re-de-lijk goed te doen maar moesten de bochten zeker met de spreekwoordelijke handrem d’r op gereden worden. In praktijk betekent dat: bochten in versnellen (overstappen), vervolgens in het middenpunt / de apex van de bocht de benen stilhouden en tot slot de bocht weer uit versnellen.
Fotocredits: windsurffotografie.nl – Koersend in de regen op de karakteristieke zwarte regenwielen.
Het koersplan was vergelijkbaar met die van de puntenkoers op de baan: een geschikt moment vinden of creëren om vervolgens in een ontsnapping punten te vergaren. Echter verbaasde het mij dat er voor de start werd vermeld dat de punten om de ronde werden verdeeld in plaats van elke ronde, wat normaliter het geval is bij een puntenkoers op een wegparcours. Evengoed bleef de strategie staan om te voorkomen dat ik als eenling keer op keer moest opboksen tegen een sterk, driekoppig team die al sprintend kon samenwerken en afwisselen. Het lukte uiteindelijk om direct na een tussensprint wat meters te pakken op het peloton, aangevoerd door het concurrerende team, en wat punten bijeen te sprokkelen. Direct na terug te zijn gepakt volgde er logischerwijs een demarrage van de kopman van het concurrerende team en zat de koers voor mij ‘op slot’. Naar omstandigheden was het nog wel een aardige koers, kan ik mezelf weinig verwijten en is het nog enigszins een prima afsluiter van het belevenisvolle koersweekend met een bronzen medaille, die ik overigens volledig coronaproof aangereikt kreeg (zie de volgende foto) van één van de pupillen van de club die ik training geef! Al met al heb ik wel weer enorm genoten van een raceweekend op wieltjes en weet ik weer waarom ik toch altijd zó graag die skeelers aantrek: want het is en blijft een machtig mooi spelletje om te doen!
Fotocredits: windsurffotografie.nl
Genoeg geproat over het afgelopen weekend, er staat nog één belangrijke skeelerkoers op de planning! Het NEDERLANDS KAMPIOENSCHAP MARATHON die verreden zal worden op het circuit van Zandvoort. De weersvoorspellingen zien er wederom niet denderend uit, dus zal het even afwachten zijn hoe het circuitasfalt met normaliter veel olie- en bandenrubberresten zich zal houden in de regen. Op openbare wegen – zoals bijvoorbeeld het parcours van de marathon van Berlijn – is het vaak glibberen en glijden op het asfalt. Evengoed staat er een kampioenschap op het spel, dus steken we onze 125-millimeter-grote regenwielen in de marathonframes en gaan we vol gas koersen!
Om 13u45 zal het startschot gegeven worden en afhankelijk van de omstandigheden zullen we tussen 14.45 uur en 15.00 uur finishen. En het mooie: HET IS LIVE TE VOLGEN! Klik hier!
Dus ondanks dat toeschouwers niet welkom zijn op het circuit vanwege de aanhoudende Covid-perikelen is prima te volgen via de livestream! Schakel ‘m in, houd de zwart-gele Jumbo-Visma pakken in de gaten en geniet een uur lang van de koers op het circuit! Hier alvast een voorproefje:
Aanstaande maandag – twee dagen na het NK marathon – reizen we met de marathonschaatsploeg van Jumbo-Visma af naar Annecy voor een trainingskamp in de Franse bergen. Uiteraard onder voorbehoud dat alles gaat zoals het nu gaat en er geen negatief reisadvies wordt afgegeven. In de volgende blog een update over het NK marathon en (hopelijk) een kijkje achter de schermen voor, tijdens en na het afzien in de Franse montagnes! Au revoir!
De kop is eraf! De eerste wedstrijdkilometers zitten in de benen! En hoe dat was? Daar kan ik kort over zijn: machtig mooi!
Afgelopen donderdag – 6 augustus – heb ik mijn eerste wedstrijdkilometers van skeelerseizoen 2020 gemaakt tijdens de eerste marathoncupwedstrijd van het seizoen. Op de wielerbaan van WSV de Zwaluwen te Deventer stond een internationaal peloton van plusminus 45 man paraat om grofweg 10 maanden na de laatst verreden skeelermarathon ein-de-lijk weer eens gas te mogen geven. En die gretigheid was vanaf de start direct te merken. De uitgemeten en karakteristieke marathonafstand van 42,195 kilometer – bij het skeeleren afhankelijk van de lengte van het parcours soms een metertje meer of minder – werd in een behoorlijk rap tempo afgelegd. Veelvraat en meervoudig wereldkampioen Bart Swings kwam als winnaar over de streep en spurtte vanuit de kopgroep van 3 naar de winst. Zelf kwam ik als 6e over de meet en ben ik weer even wakker geschud dat het niveau van het skeeleren echt wel serieus te noemen is, al helemaal in een deelnemersveld als deze met een handje vol wereldkampioenen aan de start.
Gezien de voorbereiding op de winter en het in eerste instantie onwaarschijnlijk lijken dat er nog skeelerwedstrijden verreden zouden worden in 2020, stonden alle pijlen gericht op de eerste marathoncupwedstrijd eind oktober. Met een planning en periodisering afgestemd op deze eerste winterwedstrijd was het even omschakelen toen bekend werd dat er in augustus weer skeelerwedstrijden verreden gingen worden. Allereerst wist ik niet zo goed wat ik er mee aan moest en leek het gevoelsmatig nog bizar ver weg dat we weer zouden gaan koersen, maar nu de eerste koers er weer op zit weet ik weer hoe machtig mooi het spelletje en het racen op wieltjes is. En weet ik ook dat ik dat heb gemist!
Voor, tijdens en na de koers zijn het de kleine momenten die bij elkaar opgeteld van de koers een avontuur maken die keer op keer verschilt. Het inlopen voor de koers, het weerzien van vele concurrenten, collega’s en sportmakkers, het geouwehoer, de grootspraak en het indekken in de kleedkamer, de blikken van de rijders die opgesteld staan voor de startlijn – de één vol bravoure en de ander vol onwetendheid – het prachtige geluid van het startschot die je per direct een knopje in je hoofd doet omzetten, de dilemma’s waar je in de koers mee te maken hebt, het gevoel van het opstapelende lactaat in de benen, het weer even op adem kunnen komen als het even ‘rustig’ gaat, het vinden van bondgenoten in een ontsnapping, het ergeren aan mensen die niet mee willen draaien in een kopgroep, het bluffen en overslaan van een kopbeurtje als je zelf niet meer zo fris zit, het aanpakken van een bidon van de ploegleider, het oogcontact met je ploeggenoten en de daarop volgende acties, het proberen te polsen van de frisheid van de concurrenten, het horen van trotse ouders die langs de kant staan aan te moedigen om het laatste beetje energie uit je kleine teen te persen, na de finishlijn met veel of weinig huiswerk uitkijkend naar de volgende koers, altijd met een voldaan gevoel rollend van de finish naar de kleedkamer waar het geouwehoer meteen weer een vervolg krijgt. Slechts een aantal simpele koerservaringen die mij doen beseffen hoe veelzijdig, uitdagend, slopend, gelukkigmakend, simpel maar toch ook bijzonder complex, maar vooral hoe machtig mooi het koersen op wieltjes is!
Voor de komende dagen en wedstrijden (zie vorige blog voor de wedstrijddata) is er onvoorspelbaar weer op komst. Op sommige parcoursen en pistes zijn we afhankelijk van droog weer gezien de ondergrond van sommige banen bizar glad wordt bij regenval. We houden onze fingers crossed dat we weer kunnen en mogen genieten van de koersen die komen gaan, dan vliegen we d’r vol gas in!
Fotocredits: Glenn en Neeke Wassenbergh – TIMSimaging – Casper in het geel-zwart op kop van het peloton
Deze keer een korte update, waarin we ons weer volledig focussen op alles wat er momenteel op wieltjes gebeurt en gaat gebeuren de aankomende weken!
Na een succesvol en nuttig schaatstrainingskamp in de schitterende Zuid-Duitse bergomgeving van Inzell (zie vorige blog) staat voor mij de focus nu weer scherp gericht op het skaten. De schaatsen zijn opgeborgen en de skeelers liggen paraat op de bovenste plank in het hok met de trainingsmaterialen. De KNSB heeft – nadat er allereerst wat voorzichtige geruchten en een conceptkalender tevoorschijn kwamen – de wedstrijdkalender voor augustus bevestigd en naar mijn weten als eerste land in Europa weer skeelerwedstrijden op de planning staan. De eerste Europese toppers hebben hun start ook al aangekondigd en zo gaat de start van de Nederlandse competitie er niet ééntje zijn van ‘kalm an inkomen’, maar is het vanaf de eerste wedstrijdmeter direct plankgas!
Voor mij staan deze korte wedstrijdzomer de volgende wedstrijden op de planning in aanloop naar de Nederlandse kampioenschappen:
Vervolgens zal ik in het weekend van 21, 22 en 23 augustus starten op de lange afstanden tijdens de Nederlandse kampioenschappen op de baan en weg en trek ik op zaterdag 29 augustus de skeelers nog één laatste keer aan om mee te strijden voor de winst op het Nederlands kampioenschap marathon die wordt verreden op het circuit van Zandvoort.
Skeelerend Nederland kan z’n borst natmaken voor een kort, maar krachtige wedstrijdmaand op wieltjes. Laten we met z’n allen genieten van dit mooie vooruitzicht en het publiek mooie, keiharde en sportieve wedstrijden voorschotelen. We mogen weer los! D’ran!
*Foto-credits: Robert Prins, Jumbo-Visma
De primeur is daar: de eerste klappen op het zomerijs zijn gemaakt! Afgelopen anderhalve week bivakkeerden we met de gehele ijsdelegatie van team Jumbo-Visma in het Zuid-Duitse Inzell. Een bergdorpje, gelegen op ongeveer 700 meter hoogte, waar ze zo gek zijn om op dit moment – midden in de zomer! – een ijsbaan draaiende te houden. En daar zijn we ze dankbaar voor!
Fotocredits: Stephan Tellier
Vanuit de marathonschaatstak van de schaatssport bestaat de zomer normaal gezien uit skeeler- en/of wielerkoersen. Voor sommigen een doel op zich, voor anderen een manier om de wedstrijdprikkel ook buiten het winterseizoen op te zoeken. Gezien we met het marathonschaatsteam onderdeel zijn van team Jumbo-Visma, de langebaanschaatsers elke zomer een aantal weken op zomerijs doorbrengen en er nog geen skeeler- of wielerwedstrijden op de kalender stonden door de welbekende Covid-19 perikelen was het een 1 + 1 = 2 om deze zomer te investeren in de schaatstechniek en een dikke week aan zomerijs mee te pikken. En achteraf kan ik zeggen, dat ik er absoluut geen spijt van heb!
Middenin een skeelerseizoen zou ik iedere schaatsende skeeleraar voor gek verklaren om op zomerijs te stappen: Een losse flodder, even wat ijs voelen, maar vervolgens gedurende drie a vier maanden er niet meer op staan. Waar kan dat goed voor zijn? Je verliest gevoel op skeelers en staat eigenlijk tè kort op het ijs om echt stappen te maken. Althans, dat dacht ik! Maar van deze gedachte ben ik genezen. Door de afwezigheid van skeelerwedstrijden in het voorseizoen hebben we ook op skeelers al geïnvesteerd en uren gemaakt in de schaatsslag. Iets wat ogenschijnlijk veel op de skeelerslag lijkt, maar een totaal ander verhaal is. Mede door deze uren al te maken en er een écht vervolg aan te breien op het zomerijs kan je in anderhalve week tijd al verrassend kwalitatieve trainingen draaien op de ijsvloer. En dat hebben we dus ook gedaan!
Een sfeerbeeld van de laatste training op de ijsbaan te Inzell met Casper, die met ingaan van de bocht kop overneemt van zijn ploeggenoot Harm Visser. Videocredits: Robert Prins
Met de gehele ijsploeg en staff van het schaatsgedeelte van team Jumbo-Visma verbleven we in een hotel op een goede kilometer afstand van de ijsbaan. Vier-en-twintig schaatsers en naar inschatting – en afwisselend in shifts – zo’n vijftien man aan staff en begeleiding. Een belangrijk en niet te vergeten detail was het meereizen van de Foodtruck (lees: rijdende keuken) en de chefs! Inmiddels ‘normaal’ in de wielerwereld, maar een primeur in de schaatswereld. Zowel in de ochtend, middag als avond stonden er warme maaltijden voor ons klaar in buffet-vorm. Bij elk eetmoment was er keuze, waren de maaltijden gevarieerd, klopte de verdeling in macronutriënten en het belangrijkste van alles: was het bijzonder goed en gezond krachtvoer voor ons als sporters. ’s Ochtends 7 uur stonden ze al paraat om het ontbijt voor te bereiden en tot laat in de avond waren ze druk in de weer om alles wat met de voeding te maken had te regelen voor ons. Een welgemeende shout-out naar deze harde werkers in de foodtruck, het was oprecht dik voor elkaar! Zonder goede brandstof, geen goede trainingen. We konden onze energie voor de volle 100% besteden aan het trainen en hoefden ons nergens zorgen over te maken.
Ook de interactie tussen schaatsers van de verschillende schaatsteams en de hierbij behorende staffleden en experts leverde weer interessante gesprekken en verhalen op. Er zijn flink wat steekwoorden en schetsen in het notitieblok gemaakt en bovenal is er een bak aan inspiratie en motivatie bijgekomen om met elkaar op zoek te gaan naar alle mogelijke procentjes aan verbetering.
Tot zover de korte update over de belevenis van het eerste zomerijskamp. Nu gaan de schaatsen weer even terug in het vet en komen de skeelers weer tevoorschijn. Eind augustus staan de Nederlandse Kampioenschappen skeeleren rood omcirkeld in de agenda (zie vorige blog). Met een aantal skeeleraars van origine en twee regerend skeelerkampioenen in de ploeg gaan we daar ons mannetje staan! Back to work!
Marathonschaatsteam Jumbo-Visma met van links naar rechts: Casper de Gier, Robert Post, Harm Visser, Erik-Jan Kooiman, Mats Stoltenborg en Ingmar Berga. Fotocredits: Stephan Tellier.
Nu we in Nederland stapsgewijs wat meer ‘vrijheid’ hebben gekregen en we met het trainen weer zo goed als vanouds te werk kunnen gaan merk ik op dat er een soort shift plaatsvindt in de bovenkamer bij veel (top-)sporters. Waar de blik en focus tot noch toe veelal gericht was op het ‘nu’ en het trainen om procentje voor procentje beter te worden, worden er inmiddels weer data rood omcirkeld in de agenda, worden er trainingsschema’s aangepast en afgestemd op deze rood-omcirkelde en zogenoemde piekmomenten, wordt er weer gefantaseerd over verschillende wedstrijdscenario’s en worden er weer tactieken doorgesproken en plannen gesmeed. De onwetendheid en vraagtekens over wanneer het eerste startschot gaat vallen is verleden tijd, want afgelopen week publiceerde de KNSB (skeeler- en schaatsbond) dat we begin augustus aftrappen met de nationale competitie en dat eind augustus de Nederlandse kampioenschappen zijn ingepland op de kalender. Goed nieuws dus, voor skeelerend Nederland!
Na maanden van alleen trainen worden de eerste treintjes weer gevormd! Fotocredits: Robert Prins – Team Jumbo-Visma
Het Nederlands kampioenschap baan en weg zal verreden worden te Heerenveen en Wolvega. De eerste twee dagen – 21 en 22 augustus – worden de baanwedstrijden verreden op de 200-meter-piste in Heerenveen en de laatste dag – 23 augustus – worden de wegwedstrijden verreden op de 400-meter-baan in Wolvega. In Wolvega zal ik mijn Nederlandse puntenkoerstitel gaan verdedigen op de baan waar ik wekelijks training geef aan de toppers van de toekomst. Wat mij betreft een mooie en bekende locatie voor het wegtoernooi!
Voor de Nederlandse marathontitel – waar de felbegeerde, driekleurige kampioenstrui met een houdbaarheidsdatum van één seizoen op het spel staat – zal op 29 augustus gestreden worden op het vers geasfalteerde en dus hagelnieuwe circuit van Zandvoort.
Maar voordat ik me specifiek ga voorbereiden op de primeur van het Nederlandse kampioenschap dat op circuit Zandvoort wordt gehouden, staat er eerst nog een andere primeur op me te wachten. Zondag aanstaande vertrekken we met de ploeg om voor anderhalve week op zomerijs te gaan trainen. Tot op heden verklaarde ik alle marathoners die op zomerijs gingen en zouden gaan trainen voor gek, maar heb ik nu totaal geen recht van spreken meer. Normaliter gaan we rond dit tijdstip vol gas op de skeelers, zitten de nationale kampioenschappen erop en staan de internationale kampioenschappen voor de deur. Door het welbekende virus is een standaard zomer als zojuist omschreven compleet van de kaart geveegd en zijn we al keihard aan het werk met de focus op het marathonschaatsseizoen. In dit plaatje past het zomerijs natuurlijk perfect, vandaar dat we zondag afreizen naar het Zuid-Duitse Inzell en daar met de Jumbo-Visma brigade een heel hotel hebben gekaapt. Samen met het langebaan- en developmentteam komen we aan een totaal van 24 schaatsers, exclusief begeleiding. Samen met de staff en verzorgers zullen we aan plusminus 35 man komen die namens team Jumbo-Visma in Inzell bivakkeren. Een mooie ervaring om voor het eerst met de volledige schaatsploeg op stap te gaan en de eerste stappen te zetten, ik bedoel, slagen te maken richting de winter. Dit natuurlijk met de nationale kampioenschappen van eind augustus in mijn achterhoofd… 😉
Na afsluiting van het eerste trainingsblok van acht weken lang zitten we nu in de eindfase van de eerste ‘rustige’ week. Het begin van deze week bestond uit – om en om afgewisseld – rustdagen en trainingsdagen om uit te rusten en de batterijen weer volledig op te laden. Het einde van de week stond in het teken van twee belangrijke, periodieke inspanningstesten. Het is interessant, leerzaam en (aansluitend bij de visie van de ploeg) een vereiste om de sporter na afloop van een trainingsblok te testen op zijn/haar fysieke parameters en energiesystemen om inzicht te krijgen in hoe de sporter reageert op de gedane trainingsprikkels. Elk trainingsblok heeft één of meerdere trainingsdoelen die zijn afgestemd op de periode van het sportjaar. Nu er voorlopig nog geen (skeeler-)wedstrijden verreden worden zijn er ook geen concessies om te maken wat betreft trainingsperiodisering en het rijden van tussentijdse wedstrijden. Voor bepaalde wedstrijden is het een wens om fit en in (licht) ‘gepiekte’ vorm aan de start te staan om resultaat te willen rijden. Om dit voor elkaar te krijgen zul je daar linksom of rechtsom rekening mee moeten houden en de op-papier-ideale trainingsperiodisering voor een gedeelte los moeten laten. Iets wat in deze coronatijden voorlopig niet nodig is en dus tijd en ruimte geeft om volledig gefocust met je trainingsdoelen aan de slag te gaan. De focus ligt wat betreft mijn periodisering stiekem al op het winterseizoen. Zo zijn we de afgelopen weken bezig geweest met het bouwen van een brede basis (het ‘aerobe’ energiesysteem) waarop we de richting de winter steeds specifieker wordende trainingen kunnen stapelen. Al hoop ik natuurlijk dat we aan het einde van de zomer de wedstrijdpakken weer aan kunnen hijsen en in het jaar 2020 nog gaan strijden op de wieltjes!
Weer verder over het testen: Afgelopen woensdag stond de Wingate-test op het programma. Om deze test – vernoemd naar het Israelische Wingate Institute, waar men de test in deze variant al afnam begin jaren ‘70 – te begrijpen is het niet noodzakelijk om een raketgeleerde te zijn. Het is namelijk erg eenvoudig: Je gaat op een ergometer zitten, zet je verstand op 0 en ramt vanuit stilstand 30 seconden lang zo hard als je kan op de pedalen. Check de Wingate-test hieronder in de video:
30 seconden klinkt niet lang, maar bij een Wingate lijkt de klok langzamer te tikken. Als je voor je gevoel bijna bij het einde bent en al flink ‘vierkant begint te trappen’ schreeuwt één van de coaches: “15 gehad, hou vol, hou vol, hou vol!”. Je bent dan pas op de helft. Als je daar ook maar een fractie over nadenkt komt dat als een mentale klap binnen, vandaar ook het verstand op 0 zetten-gedeelte. Van begin tot eind is het simpelweg maximaal harken naar de eindstreep. En ook het gevoel na de test is niet uitnodigend. Het is net alsof je wakker wordt na een avondje doorhalen en opmerkt dat je net even wat te veel alcoholische consumpties hebt genuttigd. De uren die volgen na deze constatering wordt het er vaak niet beter op… Gelukkig houdt dit gevoel na de Wingate-test maar een kwartiertje aan en wordt het daarna in rap tempo weer beter. Na het schetsen van het complete totaalplaatje zul je begrijpen dat het zowel fysiek als mentaal een behoorlijk pittige test is. En als je nog niet overtuigd bent kan je het altijd zelf proberen op je spinningfiets! Zet de weerstand fiks omhoog, ga vanaf de start vol gas en tel de 30 seconden maar af op de stopwatch. Succes! 😉
Casper schreef deze week zijn blog voor het Achterhoek Nieuws. Deze verschijnt in alle edities die Achterhoek Nieuws uitbrengt.
Het is een standaard kreet in de sportwereld: ‘’Ik was gewoon toe aan een nieuwe prikkel.’’ Met deze ogenschijnlijke simpele zin verklaart een topsporter de reden van zijn of haar transfer. Bij de één zal het ook zo simpel zijn als dat, bij de ander zit er misschien meer achter en is het een mooie dekmantel.
Sinds een week of zes ben ik samen met mijn nieuwe trainingsmakkers van Team Jumbo-Visma weer vol gas aan het trainen. Na twee succesvolle jaren bij Bouwselect heb ik de overstap gemaakt naar één van Nederlands grootste sportteams, waar ze naast de wieler- en langebaanploeg sinds dit jaar ook een volwaardig marathonteam zijn gestart. Ik was niet per se op zoek naar nieuwe prikkels, maar toen ik eind januari werd gepolst en het trainingsconcept met bijbehorende wetenschappelijke aanpak werd toegelicht was ik nieuwsgierig en geïnspireerd. Om de beste te zijn ben je dag in, dag uit bezig met je eigen project, oftewel ‘topsporttraject Casper’. De passie achter dit project is de zo goed als eindeloze, gezond-kritische drive om mezelf te blijven verbeteren. De ene keer gaat het om grote veranderingen en gooi je het voedingspatroon of trainingsplan om, de andere keer gaat het om details en stel je slechts één tiende van een millimeter van de schaats bij naar rechts. Hoe groot of klein de verandering ook is: alles staat in het teken van beter worden. Maar wat is beter? Is dat sneller, sterker of is dat iets anders?
Je kan het complex maken, maar het einddoel is simpel: ik wil beter skeeleren en schaatsen om wedstrijden te winnen. Om dit ‘beter worden’ zoveel mogelijk in kaart te brengen testen we bij Jumbo-Visma op wekelijkse basis verschillende fysieke parameters bij de inspanningsfysioloog, om alles zoveel mogelijk meetbaar te maken. Gebaseerd op deze data kunnen onze trainers en experts weer aan de knopjes draaien om het samenspel tussen training, voeding, rust etc. tot in de perfectie aan te passen op het individu. Deze eindeloze cyclus en zoektocht naar de ideale afstelling klinkt voor de één wellicht ‘industrieel’, maar is voor mij verrassend veelzijdig en een enorme motivator.
Terug naar de beginkreet. In mijn nieuwe trainingsomgeving krijg ik veel nieuwe trainingsvormen en prikkels voorgeschoteld. Deze nieuwe prikkels brengen nieuwe uitdagingen en verfrissende verbeterpunten met zich mee. De bijbehorende focus vooraf en de voldoening na het zetten van weer een stapje voorwaarts, dat is voor mij precies wat de kracht van de ‘nieuwe trainingsprikkel’ is.
Met als uiteindelijk doel… 😉
Dik twee maanden terug hakte ik een belangrijke knoop door aangaande mijn sportieve toekomst: het warme nest van marathonschaatsteam Bouwselect, waar ik de afgelopen twee jaar als marathonschaatser een prachtige en succesvolle tijd heb gehad, heb ik verlaten. Destijds ingestroomd in de beloftendivisie en na een succesvol seizoen direct de stap kunnen maken naar de topdivisie waar ik afgelopen winter debuteerde. Kritisch zijnde op mezelf, waren de resultaten wisselvallig, maar bovenal potentieel voor de toekomst. En nu het woord ‘toekomst’ is gevallen: vanaf 1 april jongstleden ben ik als marathonschaatser onderdeel van één van de grootste sportploegen van Nederland, Team Jumbo-Visma!
Check deze link om het officiële persbericht van Team Jumbo-Visma te lezen: https://www.teamjumbovisma.nl/nieuws/nieuws/team-jumbo-visma-heeft-marathonploeg-compleet-voor-debuutseizoen/
Ondanks dat de toekomst wat betreft de wedstrijdsport en andere grote evenementen voor de lange termijn nog erg onzeker is, ben ik erg gemotiveerd en benieuwd naar het komende marathonschaatsseizoen. Die wordt normaal in medio oktober afgetrapt. We hebben een ploeg waarmee we op alle facetten en in veel verschillende wedstrijdscenario’s kunnen scoren. Het is een gemêleerd gezelschap: variërend van pure ‘ausdauers’ tot rappe sprinters en van ervaren rotten tot gretige jonge honden die net komen kijken op het hoogste niveau van het marathonschaatsen. Allen worden we door de wetenschappelijke trainingsaanpak van bewegingswetenschappers en ex-schaatsers Diane Valkenburg en Jac Orie uitgedaagd en begeleid om onszelf en onze energiesystemen te upgraden naar een hoger niveau. Om de beste versie van onszelf te creëren zitten we heel simpel gezegd in een eindeloze cyclus van trainen, testen, trainen, testen, trainen, … Dat klinkt wellicht saai en ‘klinisch’, maar de achterliggende complexiteit, kennis en wetenschap die er bij komt kijken fascineert mij als sporter enorm. De trainingsfilosofie en -schema’s zijn anders dan het de afgelopen jaren is geweest, maar het project om de meest fitte, sterke en snelle versie van mezelf te worden is natuurlijk nog altijd gaande!
Regio8 interviewde mij – volledig volgens de RIVM-richtlijnen 😉 – na bekendmaking van mijn transfer naar het marathonschaatsteam van Jumbo-Visma. Check onderstaande video om het interview te zien!
Stap voor stap komt er steeds meer ruimte in de richtlijnen en regels en kunnen we het gezamenlijke trainen langzaamaan weer oppikken. Inmiddels zitten de eerste ‘anderhalve meter-afstandstrainingen’ er op en zoals het nu lijkt kunnen we binnenkort – uiteraard op aangepaste wijze – ons eerste gezamenlijke trainingskamp starten. Vooralsnog zijn alle skeelerwedstrijden in de nabije toekomst gecanceld of uitgesteld en lijkt de eerste schaatsmarathon het eerste competitie- en meetmoment te gaan zijn voor mij en de ploeg. Laten we met z’n allen de regels blijven respecteren en duimen voor een snelle vondst van het vaccin. Dan kunnen we met z’n allen weer spoedig ons gangetje gaan. Of dat nu (marathon)schaatsend gaat zijn bij de traditionele seizoensopener in Amsterdam, of dansend op Mañana Mañana of de Zwarte Cross in 2021: hopelijk kunnen we snel weer zorgeloos genieten van alles en iedereen!
De hele sportwereld ligt stil. Alle trainingsaccommodaties en – faciliteiten zijn gesloten, de Olympische Spelen zijn een jaar verplaatst, de Dutch Grand Prix in Zandvoort is uitgesteld, door de Nederlandse Kampioenschappen en Wereldkampioenschappen skeeleren is een groot rood kruis gezet, de vraag is nog of de Tour de France 27 juni wel van start gaat en wanneer de Eredivisie zich weer kan herstarten. Dit is slechts een handjevol aan feiten, kwesties en vragen waar wij ons als ‘egoïstische’ sporters druk om maken gedurende deze absurde COVID-19-pandemie.
Zonder enige twijfel zijn topsport en alle aanverwante evenementen en wedstrijden momenteel bijzaak. Het is dan ook niet moeilijk om te relativeren en te beseffen dat er veel meer is op de wereld dan het eerstvolgende sportieve doel, die net als alle andere doelstellingen de ladder vormt om richting de overal bovenuit stijgende droom te klimmen die iedere sporter heeft. Vanaf het moment dat ik mijn eerste sportieve meters had gemaakt op een fiets met zijwieltjes beleef ik er enorm veel plezier aan. En met dat in gedachten blijf ik nu ook sporten. Niet met als doelstelling om bij wijze van over twee weken in topvorm te steken, maar simpelweg genieten van het bewegen. Precies hoe ik als jong blaag ook mijn eerste meters maakte op de fiets met zijwieltjes. Geen plan en geen schema. Gewoon de fiets pakken, uitdaging zoeken en plezier maken!
Uiteraard is het hierbij van belang dat je je houdt aan de richtlijnen en adviezen van de overheid. Intensievere of normaliter snelle trainingen doe ik dan ook zoveel mogelijk op de stilstaande hometrainer. Een rustige duurrit op de skeelers of fiets doe ik nog wel buiten, maar natuurlijk wel solo! (een tip voor als je er solo op uit gaat: WhatsApp kan gedurende 8 uur je live locatie delen. Zet ‘m dus in de appgroep met je familie, huisgenoten of stuur je buren een berichtje als je er alleen op uit gaat!).
De laatste tijd heb ik vaak de vraag toegestuurd gekregen: “Hoe train jij gedurende deze gekke tijden?” Omdat beelden vaak meer zeggen dan woorden heb ik gisteren een poging gewaagd om met mijn beperkte multimedia-kunde een video in elkaar te knutselen om deze vraag te kunnen beantwoorden!
Zie hieronder het ‘resultaat’ van een dagje #thuistrainen in Keppel:
Laten we er met alles en met z’n allen voor zorgen dat het coronavirus zo snel mogelijk van onze wereldbol verdwijnt! Hou je taai en zorg voor elkaar!
#ALLESKOMTGOED
Het marathonschaatsseizoen 2019/2020 zit erop! Na een solide eerste overwintering in de topdivisie bij marathonschaatsteam Bouwselect is het tijd om de batterijen weer op te laden alvorens de skeelerzomer weer afgetrapt wordt. Mooie momenten, mindere momenten, goede wedstrijden, minder goede wedstrijden, benadering van de soms-zo-onbereikbare topvorm of het gevoel dat alles juist nèt niet lekker loopt. Soms zijn het kleine details die een verschil maken en soms zit je zo goed in je vel dat alle kleine details niet van invloed zijn. Elk weekend een wedstrijd, waarbij de ene week de andere niet is. Een bak aan ervaring en lessen om van te leren die mee gaan als waardevolle bagage naar alles wat komen gaat. Een trainingslogboek waar ik nog vaak in terug zal gaan bladeren. Als ik terugdenk zijn er veel genoteerde en nog te noteren werkpunten, gedachten die door mijn hoofd spoken en dingen die beter kunnen en moeten om weer een stap verder te zetten. Maar voordat ik daarmee aan de slag ga, is het tijd voor rust!
Na de afsluitende marathoncupfinale in Leeuwarden namen we als ploeg de schaal in ontvangst als winnaar van het ploegenklassement. Een mooie afsluiter van een goed seizoen en met een prachtig team, zowel op als naast de schaatsbaan. Bedankt allemaal!
Credits: Erik Homan Fotografie
Tijd voor rust, zowel fysiek als mentale rust. Al tweeënhalf jaar plak ik volle zomer- en winterseizoenen aan elkaar vast en is er geen echte periode van vakantie of rust geweest. Dat heb ik nu even nodig. Ik moet de batterijen weer opladen tot en met de volle 100 procent en niet al stiekem beginnen met trainen als ie pas op 95 procent staat. Dat betekent niet dat ik niks ga doen; want stilzitten is voor mij geen rust, maar onrust. Dus lekker sporten als ik er zin in heb en deze maand geen verplichtingen of strikte schema’s die afgewerkt moeten worden. Daarna gaan we op naar een mooi zomerseizoen waar weer genoeg mooie wedstrijden en momenten in de agenda staan genoteerd!
Nog effen dit! De mediamannen van de Feestfabriek hebben mij opgezocht tijdens een snelheidstraining op de ijsbaan in Heerenveen. Ze hebben met de opnames onderstaande video in elkaar geknutseld en een kort portret van mij gemaakt. Daan en Ramon, dank voor deze coole video. Petje af!
Een korte blog deze keer. Een meer uitgebreide terugblik op afgelopen winter, nieuws over de toekomst (!) en een vooruitblik op de skeelerzomer van 2020 zullen volgen in de komende blogs!
De laatste natuurijs kilometers zijn gemaakt in één van de meest Noordelijk gelegen kuststeden van de Botnische golf, het Zweedse plaatsje Luleå. Tijdens de drie koersdagen hebben we een zeer gevarieerd assortiment aan winterweer voorgeschoteld gekregen. Van sneeuwduinen die ontstonden door een smerige windkracht 5, tot een perfecte ijsvloer waarvan na een nacht van dooi alle scheuren en gaten keurig waren dichtgevroren. De geruchten dat Zweden een geheel ander verhaal is dan het Oostenrijkse natuurijs kan ik inmiddels bevestigen. Naast het verschil van de ijsvloer – bevroren zeewater in Zweden tegenover een bevroren bergmeer te Oostenrijk – en de wispelturige weersomstandigheden is ook de sfeer geheel anders. Op de Weissensee is er veel, bijna alleen maar Nederlands volk op of rondom het bevroren bergmeer te vinden. Je hebt het idee alsof je je bevindt in een Nederlandse exclave. Daarnaast staat er een feesttent, zijn er overdag honderden toerrijders actief en blaast er bijna altijd wel muziek of speaker-gebrabbel uit de boxen rondom het ijs. Er is altijd reuring. Dat is in Zweden wel even wat anders…
Een muts onder de helm, een colletje om de nek, bromvliegdoppen voor de ogen, armstukken en een windstopper over het pak heen, hittezakjes in zowel de handschoenen als overschoenen, vaseline op de knieën, het gezicht, de pens en de edele delen en een bidon gevuld met warme sportdrank die een dubbelfunctie had als handenwarmer. Alle ‘tricks’ om warm te blijven werden weer toegepast tijdens de koude natuurijskoersen.
Credits: Erik Homan Fotografie
Dinsdag arriveerden we – na een strakke overstap op Stockholm – in de namiddag op Luleå Airport. Het was al schemerig en na een warm avondmaal, twee rondes in de sauna en een kaartspelletje trok iedereen zich weer terug op zijn kamer om naar bed te gaan en om het materiaal te prepareren voor de eerste ijstraining. Woensdagochtend maakten we onze eerste schaatskilometers. Voor mij waren deze eerste meters op Zweeds natuurijs tevens de eerste meters op zee-ijs. IJs is ijs, zou je toch denken? Maar nee, dat is niet helemaal waar. In vergelijking met Nederlands natuurijs en het ijs op de Weissensee was het Zweedse zee-ijs veel grilliger. Goede, spiegelgladde stukken wisselden zich af met hobbelige en ‘zachte’ stukken. Daarnaast waren de scheuren veel minder goed zichtbaar, maar wel erg smerig. De zogenaamde haarscheurtjes zie je bijna niet, maar als je erin trapt is het bijna garantie voor krom materiaal en een bijbehorende flinke zwieper of een harde crash. Een andere invloedrijke kwestie zijn de steentjes bij de passage onder de brug. In Zweden strooien ze stenen over de wegen om grip te creëren voor het verkeer. Dit doen ze dus ook op de brug waar het parcours onderlangs loopt. Ondanks de extra geplaatste tent om de stenen ‘op te vangen’ waren de eerder gevallen en inmiddels vastgevroren stenen zichtbaar in het ijs. Snelheid maken vóór de brug en op de buitenzijde van je schaatsen onder de brug door glijden was de toegepaste strategie om de binnenzijden van beide ijzers zo lang mogelijk scherp te houden. Deze omstandigheden, het parcours en het relatief kleine peloton van plusminus 50 rijders maakte de wijze van koersen zeer zeker anders in vergelijking met de Weissensee.
De eerste van de drie koersen werd donderdagmiddag verreden: KPN Grand Prix 4, een wedstrijd over 100 kilometer. Bij de dameskoers stond er ’s ochtends geen zuchtje wind. Het weer leek goed te blijven totdat er vlak voor onze start zo het leek een knopje om werd gezet. De wind begon flink aan te wakkeren en in no-time werd een ogenschijnlijk ‘relaxte’ koers omgetoverd in een waaierkoers. Slechts 13 man haalde de finish. In het tweede deel van de koers ontstond er een kopgroep van 5 waarin twee ploegmaten waren vertegenwoordigd. Een goede uitgangspositie voor ons als team Bouwselect, helaas zonder het gewenste resultaat. In de achtervolgende groep spurtte ik naar een 6e plaats.
Na een zeer welkome rustdag op vrijdag stond er zaterdag een ‘sprintkoers’ op de planning. Maar achteraf bleek de tweede wedstrijd over slechts 50 kilometer geen gecontroleerde, doorsnee sprintkoers te worden. Wederom speelde de wind parten wat resulteerde in een soort afvalkoers waardoor een klein groepje van plusminus 15 man in de laatste ronde richting de eindstreep raasde. Zoals wel vaker dit jaar werd de sprint in eerste instantie gecontroleerd door de groene brigade van AB, maar op het twee-na-laatste rechte stuk met de wind vol in de rug trok natuurijsklepper en tevens ploegmaat Jouke Hoogeveen onze Bouwselect-trein richting de koppositie. Check onderstaande beelden voor een uitgebreide samenvatting en de afloop van deze sprint!
Wederom een 6e plek voor mij in deze korte zaterdagkoers. Nog één afsluitende koers te gaan, de Sea-Ice Classic over 150 kilometer. Een gekke koers waarin het klassement een belangrijke rol speelde en er verschillende groepen ontstonden. Uiteindelijk kwam ik in de vierde groep als 17e over de finish. Klik HIER om de samenvatting van de NOS terug te zien en sleep de balk naar 56:50.
Koersen op natuurijs heeft zowel technisch als tactisch veel weg van het skeeleren en past mij goed. Naast het koersgenot zelf is het natuurlijk ook te doen om de resultaten. Met constante uitslagen en een 7e plek in het uiteindelijke natuurijsklassement – waarin zowel de Weissensee-wedstrijden als de wedstrijden op het Zweedse natuurijs meetellen – eindig ik op een 7e plek. Een keurige uitslag voor mijn eerste volle topdivisie en tevens eerste volle natuurijs-jaar.
Terug naar het kunstijs. 50 kilometer koers. 125 ronden. 250 bochten.
Credits: Erik Homan Fotografie
Na 300 Zweedse natuurijskilometers gaat de knop nu weer om naar de kunstijsmodus. Zaterdag aanstaande rijden we in Leeuwarden onze laatste wedstrijd: de finale van de KPN Marathon Cup. In de 11stedenhal te Leeuwarden worden we om 20u15 weggeschoten voor 125 ronden koers. Wederom live te volgens middels de livestream die te vinden is op www.schaatsen.nl/marathon. Nog één keer flink gas geven om het marathonschaatsseizoen 2019/2020 goed af te sluiten! D’ran!
Na een slopende week op de Weissensee was een lang, relaxed weekend in de Achterhoek noodzakelijk om de batterijen weer een beetje op te laden. En wat doe je om die batterijen weer zo snel mogelijk op te laden? Simpelweg doorgaan met bewegen! Elke dag stond er naast de geplande trainingen een extra rondje los fietsen of los lopen op het programma om alles goed te doorbloeden – wat logischerwijs bevorderlijk is voor het herstel – en het lichaam niet in slaap te laten sussen. Want na een hele pittige wedstrijdweek is de weerstand laag en is mijn ervaring zo dat een kleine verkoudheid juist bij inactiviteit kan doorzetten tot meer. Naast het vele bewegen en de extra rust- en slaapuren werden de osteopaat, de masseur en de fysio ook veelvuldig bezocht. De kleine, maar irritante pijntjes zijn verholpen, de blaren zijn weer hersteld en de enkels een maatje of twee gekrompen terug naar hun originele formaat. Zodoende is het weer mogelijk om mijn voeten pijnvrij in de krappe, carbonnen schaatsschoenen te wringen en zit de eerste cupwedstrijd op kunstijs al weer in de benen. Voordat ik daarover vertel, eerst nog even een korte foto-terugblik:
Foto’s: Erik Homan Fotografie
Met plezier, trots en toch een klein beetje heimwee kijk ik terug op een geslaagde en succesvolle week op de Weissensee. Na de vele natuurijs-kilometers waren de eerste slagen op het snelle kunstijs te Heerenveen op z’n zachtst gezegd moeizaam. Het voelde alsof ik na een lange zomer op skeelerwieltjes weer voor het eerst sinds tijden op ijs stond. Deze ervaren moeizaamheid – grotendeels veroorzaakt door het verschil in materiaal tussen natuurijs en kunstijs – maakte gelukkig al snel plaats voor een ouderwetse schwung: een typisch schaatswoord dat we gebruiken om aan te geven dat de gang er prima in zit. De laatste training alvorens de 12e marathoncup-wedstrijd in Hoorn (afgelopen zaterdag) voelde het weer bijna als vanouds. Precies op tijd dus.
De goede, stabiele Weissensee-fitheid is nog aanwezig en ook het afgelopen weekend in Hoorn kreeg ik hier bevestiging van. Ik kon actief mee koersen en herstelde goed. Meer concreet beschreven houdt dit in dat je mee kan gaan in ontsnappingen, kan springen naar kopgroepen en veel andere acties kan maken waarbij je tussentijds relatief snel hersteld om een weer een volgende actie in te kunnen zetten. Uiteindelijk liep geen enkele actie of kopgroep op iets uit en stevenden we met een uitgedund peloton af op een eindsprint waarin ik als 5e over de meet kwam. Een degelijke uitslag voor nu, maar gezien het verloop van de sprint veel lessen waar ik van kan en van moet leren om het een volgende keer beter te doen. Check onderstaande videosamenvatting voor de finale van de koers en het interview met de uiteindelijke winnaar, Daniel Niero. Deze Italiaanse klasbak is meervoudig kampioen en medaillewinnaar op de Europese en Wereldkampioenschappen in het skeeleren en won afgelopen zaterdag zijn eerste marathon in de topdivisie. Een inspiratie voor mij en alle andere skeeleraars in het (marathon-)schaatsen!
Zaterdag aanstaande racen we de een-na-laatste cupwedstrijd op kunstijs. Zoals elke week is ook deze wedstrijd weer live te volgen via de livestream op www.schaatsen.nl/marathon. Om 20.30 uur zullen we voor 125 rondjes weggeschoten worden in het zuidelijk gelegen Tilburg, waarna we dinsdag aanstaande al weer in het vliegtuig stappen en afreizen naar Lulea, Zweden voor een drietal aan natuurijs-wedstrijden. In tegenstelling tot het bevroren bergmeer op de Weissensee gaan we over een dikke week onze kilometers vreten op zee-ijs, wat – als alle verhalen kloppen – in combinatie met de altijd-aanwezige wind en de gure kou garantie is voor hele zware koersen. Hierover kan ik zelf nog geen inschatting maken gezien het mijn eerste keer zal worden in Zweden. Normaal gesproken zijn ook deze wedstrijden weer live te volgen via de eerder genoemde link of de ‘meer marathon’ Facebookpagina. Het voorlopige programma voor Zweden ziet er als volgt uit:
* Donderdag 20 februari, KPN Grand Prix 4. Start om 12u00. Afstand: 100km
* Zaterdag 22 februari, KPN Grand Prix 5. Start om 09u00. Afstand: 50km
* Zondag 23 februari, Gardena Sea-Ice Classic. Start om 09u00. Afstand: 150km
Er staan weer veel kilometers op het programma met tussentijds slechts één rustdag. Het lange marathonseizoen en de in het lichaam opgestapelde vermoeidheid zullen samen met de normaliter zware omstandigheden zorgen voor een slijtageslag aldaar in Zweden. De rijders die fysiek het meest hersteld en fris zijn en ondanks het lange seizoen en de vermoeidheid nog altijd gretig en gefocust van start gaan, zullen in de finale strijden om de overwinning. We zullen snel genoeg zien of ik tot die categorie toebehoor!
SCROLLEN
