Deze week was Art Week in Londen. Vele leuke art events en exposities vullen de stad met kleur. Naast dat ik Londen altijd al een heerlijke inspiratievolle stad vind, is het tijdens art week natuurlijk dubbel zo fijn.

Woensdag ochtend 9 oktober ben ik (eigenwijs met een flinke griep) toch op pad naar Schiphol gegaan met de eerste trein van 5 uur ‘s ochtends uit Deventer.

Dan ben je rond een uurtje of 10 goed en wel in Londen. Georganiseerd als ik ben heb ik voor elke dag een planning met “must sees” en “maybe sees” voor als ik nog tijd over heb.

Zo ben ik woensdag naar een nieuwe kunstbeurs geweest die speciaal voor en door vrouwen op poten is gezet.  Dit is pas de tweede editie en ik was erg benieuwd. De beurs was klein maar veelzijdig en de leuke meiden achter de balie nodigden me uit om vrijdagochtend hun art talk bij te wonen. In een art book store heb ik nog twee nieuwe boeken opgepikt waar ik intussen een start in heb gemaakt. Aangezien mij griep zich nog niet gewonnen gaf ben ik einde middag in mijn Airbnb onder de wol gedoken om de volgende dag wat langer vol te kunnen houden.

Donderdag ochtend nieuwe dag nieuwe kansen.  Ik had me ingeschreven voor een Art talk met een curator en kunst specialist die zich op een specifieke feministische Griekse kunstenares richtten te midden van haar kunstwerken. Voor het van start ging was er een heel leuk ontbijt geregeld waar iedereen kon aanschuiven. Hier kwam ik in gesprek met een Griekse kunstenares uit Londen. Die hele gave metaal kunst maakt die over haar gevoel als vrouw in de wereld gaat.  Het was erg fijn om de strubbelingen van het kunstenaarschap met een 73-jarige doorgewinterde vrouwelijke kunstenares te bespreken. Het gaf me moed en inspiratie.

Hierna had ik nog 2 kunstbeurzen op mijn agenda staan om te bekijken PAD design ( hele fancy kunst en design beurs) en KX Start een wat jongere kunstbeurs op een alternatieve locatie. Ik doe dit niet om inspiratie op te doen, maar meer om te kijken wat eventueel goede plekken voor mijn eigen kunst zouden kunnen zijn. De wijk waar PAD zich bevindt is mega chique dus ik was heel blij om een lunch tentje te vinden waar ik een normaal geprijsde tosti kon halen voor een snelle hap in plaats van een 4 gangen lunch met bijpassend wijnarrangement. Ik kwam nog langs de Philips galerie waar alles net werd klaargezet om werken van o.a. Andy Warhol te veilen. Ook was er een pop up designer outlet waar ik een topstuk voor een klein prijsje heb kunnen scoren. Helemaal blij mee. Terug in mijn eigen favoriete wijk  (White Chapel Brick Lane) ben ik even lekker rond gaan struinen tussen de vintage winkels.

Wederom op tijd op de kop in bed omdat vrijdag the big one op het programma stond.

Frieze Art Fair. Voor het zover was ben ik natuurlijk naar de art talk van de women in art fair gegaan en heb ik contact gelegd met een speciale collector uit Saudi Arabië en een galerie eigenaresse uit Hongkong. Ik vind het altijd best lastig om mezelf zo on the spot te zetten en mijn werk in het gezicht van mensen te drukken maar het heeft zich zo vaak bewezen dat ik weet hoe belangrijk het is. Next up: Frieze Art Fair.

Deze beurs is altijd vrij overweldigend qua imago, sfeer, drukte en kunst. Daarom had ik dit jaar besloten bij een tour aan te sluiten in plaats van zelf na 3 galeries al mentaal uit geschakeld te zijn. Een kunststudente wist de mooiste uitleg te geven bij de higlights van de beurs. Waarna ik warempel zelf ook nog energy had om een beetje rond te hobbelen.

Deze beurs laat me wederom zien hoe belangrijk het is dat je als kunstenaar je eigen doelen en verhaal moet nastreven. Na zo’n beurs maak ik meteen veel notities over wat ik nou zelf met mijn kunst wil vertellen en hoe ik dat zou willen uitdragen. Het is een gekke gewaarwording om dan weer terug naar Deventer te gaan en dan lijkt er bijna geen bestaansrecht voor je ideeën te zijn omdat de wereld hier zo niet met kunst bezig is voor mij gevoel. Ik moet dus echt in mijn eigen bubbel blijven om deze inspiratie  op dit niveau vast te houden.

Voordat mijn vliegtuig ging ben ik nog even bij mijn vrienden met een brillenwinkel langs gegaan om een bril te ruilen. Ze hebben altijd de leukste verhalen.

En toen hopla terug naar NL om echt uit te zieken en nu weer gemotiveerd aan de slag te gaan. Londen maakt me altijd zo blij er lijkt plaats te zijn voor iedereen en alle soorten expressie.

Zwarte Cross 2024 zit er weer op en wat hebben we weer een pret gehad. Al maanden van tevoren ben ik met mijn glitterteam met de voorbereidingen bezig om zoals elk jaar in Gaycafe De Kast een kleurrijke bijdrage te leveren. Door ons ontsnapt er niemand aan een roze haarlok (of roze gespoten kale kop), een glitterneus of een regenboogkleurig geschminkte tepel. Van oorsprong is ons doel om de bezoekers even die verandering in hun uiterlijk geven waardoor ze hopelijk nog wat meer in de feeststemming komen, maar ook een stukje respect en saamhorigheid kunnen opzoeken met de queer entertainers in Gaycafe De Kast.

Met mijn topteam van acht glitteratzies (ja zo noem ik mijn lieve teamleaden inmiddels) staan we ‘s ochtends op tijd op om ons 4 tot 6 uur lang voor te bereiden met outfits, make-up en leuke interactieve activiteiten die we met de bezoekers doen. Wanneer we ready to go zijn gaan we met onze glittermobiel (gepimpte golfkar) naar het terrein om de boel op de kop te zetten! Na heel wat jaartjes glitteren zijn we ook gedoopt tot vaste danscrew op het podium wanneer DJ Glamourgirl draait in De Kast. Dit jaar hebben we ook mijn zelfgemaakte 2,5 meter hoge queerbear in het leven geroepen. Een groen, giga, opblaasbaar berenpak dat er heel traditioneel gay uitziet met leren onderbroekje en studkettingen.

Elk jaar is iedereen erg enthousiast en willen mensen met liefde een kop vol glitter ontvangen. Echter, echt in gesprek gaan over queer onderwerpen bleek nogal pittig met mensen die een halve krat bier achter de kiezen hebben, wat begrijpelijk is.

Daarom hadden we dit jaar een heel leuk item in de Theatertent aan het nuchtere begin van de dag. Elke ochtend interviewde ik een queer entertainer uit Gaycafe De Kast. Transgender DJ Glamourgirl en dragqueens Special Ke en Lapiz Lapuzzy zijn dit jaar ieder een ochtend met mij in gesprek gegaan terwijl we hun favo nummers draaiden. Iedere ochtend hebben we bijzondere bezoekers bij de tent gehad die ook zelf vragen aan onze gast mochten stellen. Denk aan speciale fans van de drags of managers van speciaal onderwijs die een dergelijk programma voor hun school zochten. Op deze manier hebben we toch een hele leuke respectvolle connectie kunnen maken met oprecht geïnteresseerden in het onderwerp.

Zelf vind ik ook dat we dit onderwerp aan niemand hoeven op te dringen maar er zeker ter ondersteuning kunnen zijn voor de queer community en open minded mensen die de connectie zelf willen maken. Zoals dragqueen Lapiz Lapuzzy het erg mooi verwoordde: “Als ik een visser aan de waterkant zie denk ik ‘bah geen reet aan vissen, niks voor mij.’ Maar toch groet ik de visser en vraag eventueel of hij al wat heeft gevangen en wens hem een fijne dag. Daarna ga ik vrolijk door met mijn eigen dag.” Luuk alias Lapiz Lapuzzi hoopt dat mensen ook dragqueens en andere queer personen op dezelfde manier respectvol kunnen behandelen.

Ik vond dit zo’n mooi simpel voorbeeld. We hoeven elkaar niets op te dringen of elkaar ergens om te haten. Gewoon een beetje liefde en respect brengt ons al heel ver.

Als meisje van 15 werkte ik al in de beenhamtent op de Zwarte Cross. Twintig jaar later ben ik er nog, maar nu verkleed als ‘queer-bear’ van 2,5 meter hoog in een leren pakkie in de gaybar.

Ik ben opgegroeid in Heeten en heb in Zwolle Cibap gedaan. Daarna ben ik naar Artemis in Amsterdam gegaan waar ik nog meer leerde out of the box te denken. Tijdens die opleiding ben ik mijn eigen bedrijfje begonnen in entertainment. Hoe gekker hoe beter. Jägermeister dierenkoppen, 3 meter hoge engelen, spiegelende discopakken, enzovoorts. Ik creëerde voor feesten door heel Nederland. Voor Dauwpop heb ik destijds samen met de organisatie de Gloryhole bedacht waar mensen via een gat in de grond door een ondergrondse tunnel in een vuige rocktent terechtkwamen, waar sexy meiden ondersteboven aan een kroonluchter hingen.

In 2014 vroeg de Zwarte Cross mij om voor hen iets te bedenken om het publiek en de queerscene dichter bij elkaar te brengen. Toen heb ik een paar jonge gasten uit Heeten gevraagd om als plat pratende dragqueens het hele weekend op de Zwarte Cross te zijn. Dat hebben ze geweten. Vier gasten in roze latex met pruiken op, elke ochtend om 6 uur in de make-up om samen met Tante Rikie de crossbaan te openen of om samen met Jovink voor 40.000 man op het podium te dansen. De truc van dit stel was: zodra ze iets naar hun hoofd geslingerd kregen, hadden ze dus in plat dialect een grote bek terug. Dit zorgde ervoor dat de bezoekers ondervonden dat ze meer op elkaar leken dan gedacht.

Hiermee was het hek van de dam en heb ik sindsdien ieder jaar invulling voor de Zwarte Cross gedaan. Ik heb Rikie mogen aankleden en begeleiden tot haar laatste jaar en nog steeds doen we standaard een afzakkertje en dansje met haar in de Tirolertent.

Ook dit jaar zal ik weer in de gaybar te vinden zijn met mijn team om glitter en connectie te brengen en in de Theatertent doen we met onze 2,5 meter hoge opblaasbare queer-bear samen dagelijks een leuk interview met een dragqueen om die in de spotlight te zetten.

Na mijn auto-ongeluk in 2014 heb ik eigenlijk al dit festivalwerk laten vallen omdat mijn kunstcarrière tijdens de revalidatie de lucht in schoot en omdat het festivalwerk fysiek toen te zwaar was. Maar mijn eerste liefde, de Zwarte Cross, ben ik altijd blijven doen omdat het zo supergezellig is.

Mij werd gevraagd weer eens een blog te schrijven. En toen dacht ik…. Er is even niet zo veel nieuws. Ik kan soms maanden aan een werk schilderen en daar kan ik dan soms ook nog niets over delen. Daarom vertel ik deze keer wat meer over mijn inspiratie. Ik word soms heel spontaan ineens geïnspireerd door bijzondere mensen die mij in het oog springen. Ik vind het geweldig als mensen uitgesproken hun eigen ding doen. Zo liep ik een tijd terug in Miami en zag ik een meisje over straat lopen helemaal in roze latex. Op haar arm een mini hondje met een roze zonnebrilletje op. Ik denk dan…. Die heeft een verhaal. Het gaat er niet om of iemand het mooi vindt of niet. Deze meid gaat erg uitgesproken over straat en dat vind ik zo bewonderenswaardig. Het maakt me direct blij dat er mensen zijn die niet met de grijze meute mee lopen. Nu kom je dat in Miami vaker tegen dan in Europa en dat maakt het zo leuk. Ik heb al m’n moed bij elkaar geraapt en haar aangesproken. Haar vriendje liep naast haar die ook haar promotor en fotograaf bleek te zijn. Zo hebben we een paar dagen later afgesproken en heb ik haar gefotografeerd. Die dag kwam haar mooie verhaal er dan ook uit. Ze was opgegroeid tussen mormoonse familie en had altijd erg beteugeld geleefd. Nu was ze ervan losgekomen en heeft dat met hoge prijzen moeten betalen. Maar wel voor een goed doel. Ze kan nu zichzelf zijn en dit zowel innerlijk als uiterlijk uitdragen. Ik kan me best voorstellen dat dat best een zoektocht kan zijn. Dan denk ik “zie je wel ik wist dat ze een verhaal had.

Zie in de afbeelding Itty Bitty en hondje Kiwi. Dit is dus een top inspiratie waarvan ik op korte termijn een schilderij hoop te maken.

Na een tijdje radiostilte in verband met mijn gezondheid heb ik weer wat leuks te vertellen. Twee weken geleden werd ik benaderd door Memphis Depay. Hij wilde graag dat ik op de viering van zijn 30e verjaardag live kwam schilderen. Vervolgens gaat alles super vlug en werd alles hiervoor in gang gezet. Zo ben in ingevlogen naar Madrid voor 2 dagen en heb ik een super leuk avontuurtje beleefd. Ik ging de ogen van de gasten schilderen om die als cadeautje aan ze mee te geven. Het was een prachtige locatie in Madrid en de avond was geweldig verzorgd. Het leukste van zulke avonden is dat je heel veel leuke nieuwe mensen ontmoet. Er waren meerdere kunstenaars aan het live schilderen en het was zo een gezellig clubje bij elkaar.

Update!

Afgelopen weekend heb ik een super weekend gehad. Al heel wat jaartjes doe ik op de Zwarte cross iets van een creatieve invulling. Voorgaande jaren kleedde ik Tante Rikie aan en gaf ik haar in de ochtend een klein make-upje en peptalk om de dag met nieuwe energie te beginnen. Daarnaast vul ik al een aantal jaren een leuke connectie in met het publiek bij Gaycafé de Kast.

Met mijn glitter team heb ik verschillende leuke dingen bedacht om een stukje respect en connectie te vinden tussen het publiek en het LGBTQIA+ gebeuren.

Terwijl mensen wachten in de rij voor Gaycaé de Kast krijgen mensen een mooie glitterbaard of glitterhaar. Daarnaast maak ik ieder jaar een nieuwe serie met ludieke tattoos die een knipoogje naar het thema hebben. Zo was er een mooie tattoo van Freddy Mercury verkleed als vrouw met de tekst “I want to break free” of een troetelbeer met regenboog hartjes.

Daarnaast had ik een quiz voorbereid met educatieve LGBTQIA+ vragen. Zelf ben ik een hetero vrouw geboren als vrouw en ik vind het erg belangrijk dat iedereen zichzelf mag zijn en zich mag uiten zoals ze willen. Ik begrijp ook dat er mensen zijn die misschien weinig af weten van nieuwe genders, benamingen, vlaggen etc., omdat ze er weinig mee te maken hebben in hun leven. Onder het motto van lief zijn voor iedereen en respect hebben voor elkaar voeren mijn team en ik onder het glitteren gesprekjes en doen we quizvragen om mensen die ervoor open te staan iets bij te brengen. Verder hebben we heerlijke dansjes gedaan met de drag-queens op het podium en ben ik samen met Zwarte cross talenten Stefan en Melissa geïnterviewd door Erik Dijkstra in Theatro obscura over mijn schilderijen. Zowel in mijn schilderijen als ik het leven vind ik respect voor diversiteit erg belangrijk en daarom vind ik het ook zo leuk om ieder jaar weer een extra sparkle te brengen op de Zwarte Cross.

Mijn naam is Maudy Alferink, 34 jaar en ik schilder hyperrealistische moderne olieverfportretten. Zoals ieder jaar exposeer ik mijn olieverfschilderijen in Miami op de Art Basel Scope art fair. Het is een kunstbeurs waar heel kunst liefhebbend Amerika naartoe komt. Mijn werk past goed in Miami en bij de stijl van de mensen daar. Voor het eerst heb ik ook in Los Angeles aan een art show deelgenomen. Het was gaaf om ook hier te ervaren dat mijn werk om haar realistische kwaliteiten wordt gewaardeerd.

Heel graag zou ik in de toekomst mijn werken in musea willen zien. Dat is nog een mooi doel om naartoe te werken. Momenteel heb ik tot aan 2024 schilderijen in opdracht staan voor mensen uit Seattle en Washington, maar ook gewoon in Nederland, zoals Groningen en Apeldoorn.

Voor die werken doe ik altijd een fotoshoot met degene die geportretteerd wordt. Vooraf zoeken we dan een gave stijl uit. Als dat allemaal in orde is maken we foto’s met mooie poses en goed licht om referenties voor de schilderijen te krijgen die ik tijdens het schilderproces aan kan houden. Tijdens het schilderen bouw ik het schilderij in lagen op, zoals grootmeesters Rembrandt, Caravaggio en Vermeer dat ook deden. Dit alles heb ik mezelf aangeleerd wat inhoudt dat ik autodidact kunstenaar ben en geen kunstacademie heb gedaan. Door middel van boeken, video’s en heel veel oefenen maak ik de werken zoals ik ze nu maak.

Over Vermeer heb ik ook een leuk avontuur te vertellen, aangezien ik in februari in de aflevering van tv-programma ‘De Nieuwe Vermeer’ een klassieke vermiste Vermeer heb mogen reproduceren met behulp van specialisten van het Rijksmuseum en het Mauritshuis. Dat was heel gaaf om te mogen doen.

In mijn vrije werk schilderijen vind ik het interessant om te onderzoeken wat vrouwelijkheid in kan houden. Zo schilderde ik vrouwelijkheid in vormen zoals ze in opvallende manieren op mijn pad kwamen. King Steph uit de Bronx, New York, met haar extreem volle vormen. Diego Garijo uit Los Angeles die zowel MMA-vechter als drag queen is en Itty Bitty uit Miami die is geboren in een mormoonse familie en nu haar leven in latex minirokjes, nep haar, opgespoten lippen en andere uiterlijke extremen onderzoekt. Dit alles doe ik zonder er een mening over te vormen en puur om hun identiteit te vieren en schilderen.

De afgelopen maand was een ontzettende rollercoaster. 12 Februari was de aflevering van “De nieuwe Vermeer” op tv. Hiervoor heb ik de hele zomer 2022 gefilmd.

Ik mocht een vermist werk van kunstschilder Johannes Vermeer reconstrueren naar aanleiding van de info die we over Vermeer hebben. Over het werk was slechts één regeltje bekend. “Een seigneur wassende zijn handen in een doorziende kamer met beelden konstig en raer.” In de aflevering zie je hoe ik met specialisten van het Mauritshuis en het Rijksmuseum naar de echte Vermeer-details op zoek ga. Zelf heb ik ook erg veel onderzoek gedaan. Zo heb ik een mini tube Lapis Lazuli Blauwe verf laten maken. Zo duur als goud. Dit heb ik gedaan omdat Vermeer dit ook gebruikte. Ook heb ik items van museum De Waag in Deventer mogen lenen die echt uit die tijd stammen.

Mijn model Kelly mocht een 17e-eeuwse vaas vasthouden om te poseren. Dat vond ze natuurlijk best spannend.  Zo heeft ieder onderdeeltje van mijn zoektocht een stukje aan mijn schilderij bijgedragen.

De reacties zijn overweldigend en de verkoop van schilderijen schiet omhoog. Ik ben echt heel blij dat ik dit project aan ben gegaan en heb ook nog leuke dingen geleerd en geweldige mensen ontmoet zoals Abbie Vandivere. Dat is de restaurateur van het Mauritshuis en o.a. het meisje met de Parel.

Hier kan je de aflevering terugkijken.

En hier zijn enkele leuk links van interviews die achteraf afgenomen zijn. Onder andere de New York Times besteedde aandacht aan ons project.

Yes in februari ga ik mijn werk showen op de Los Angeles Art Show. De LA Art Show keert terug naar het LA Convention Center van 15 t/m 19 februari 2023.

Ik ben exited om de kunstgemeenschap te verwelkomen op de 27e editie van de meest uitgebreide hedendaagse kunstshow in Amerika. Het is voor het eerst dat ik mijn werk in Los Angeles ga tonen en ik ben erg benieuwd hoe de reacties daar gaan zijn. Werken die ik meeneem zijn Elmo, Whats up doc en een print van Delete my number.

King Steph is ook een schilderij dat mee gaat en het leuke daarvan is dat de dame die geportretteerd staat in LA woont. Ik heb haar natuurlijk uitgenodigd om met bekenden haar portret te komen bekijken.

Zelf ben ik nog nooit in LA geweest en ik heb een heel lijstje met to go’s voor als ik even op de tentoonstelling weg kan glippen. Universal Studio’s lijkt me erg inspirerend met al die bekende filmsets. Verder hou ik van alle gekke producten die ik in Little Tokyo ga zoeken en ik ga een dagje chillen op het strand en het kleurige pretpark op Santa Monica Pier bekijken.

Kortom, er moet heel veel gebeuren in 10 dagen Los Angeles. Naast het installeren en de-installeren van mijn schilderijen en netwerken is er ook nog een hele leuke VIP-opening avond waar speciale gasten een first view krijgen.

Tot zover!

Het is even geleden dat ik een update schreef. In oktober ben ik voor twee maanden naar Miami vertrokken om daar te schilderen, te netwerken en een beetje van de zon te genieten. Eenmaal in Miami aangekomen had ik verschillende projecten op mijn agenda staan. Een portret voor een klant uit Seattle die met een volle koffer couture kleding naar Miami kwam om daarin geportretteerd te worden.  

Maar ook voor mij heel speciaal een portret van Alphie. Een masculiene prachtige man die in zijn identiteit speelt met mannelijkheid en vrouwelijkheid.  

Normaal doe ik een fotoshoot waarbij ik de art direction doe om tot een beeld te komen die ik als referentie voor een schilderij kan gebruiken. Dit keer was alles wat spontaan gepland en drukte Alphie me zijn eigen camera in de handen. We hadden geen belichting of andere hulpmiddelen zoals in een studio.  

De locatie was een knalroze parkeerplaats die zich geweldig leende voor de achtergronden. Ik was de rest van de dag zo blij als een kind met deze spontane geweldig gelukte shoot die ik tot schilderijen ga omtoveren.  

Wat weekjes later stond mijn grote hoogtepunt voor de deur. Scope art show. Mijn 3e jaar op rij (met wat covid er tussen) waar ik mijn werk op Scope art show tijdens Art Basel Miami tentoonstelde.  

Een week om nooit te vergeten, die altijd rete spannend is met transport van mijn giga grote werken, nieuwe klanten, vaste collectors, lunchafspraken, het ontmoeten van nieuwe kunstenaars en heel veel netwerken. Wederom was deze week een succes met hele leuke reacties.  

Hopelijk lukt het me om komend jaar weer genoeg nieuw werk te hebben om op Scope aanwezig te zijn. Er komen altijd zoveel nieuwe opdrachten uit, dat ik steeds minder tijd over houd om nieuw vrij werk te maken. Misschien wordt het eens tijd voor een agent of manager die me kan helpen met al het “niet-schilder” werk. Tot zover! 

Het is een leuke spannende tijd de laatste tijd. Ik ben heel erg druk geweest voor drie verschillende projecten. Ik doe mee aan het tv-programma ‘De nieuwe Vermeer’. Hierover mag ik nog niet veel verklappen, maar ik mag een heel gaaf project doen. Het enige wat ik wel kan laten zien is dit. De rest kunnen jullie in februari op TV bekijken.

Verder heb ik ook dit jaar weer werk mogen maken voor PAN Amsterdam. Een te gekke hoogstaande kunstbeurs waar Gallery Harms Rolde mijn werk gaat presenteren.

Al 3 jaar show ik ieder jaar mijn nieuwe werken in Miami op Scope Art Show. Hiervoor heb ik 5 nieuwe grote werken gemaakt die allemaal op mijn website te zien zijn.

Ter promotie van deze beurzen heb ik samen met mijn goede vriendin Camilla Oostewechel een prachtig kunstboek gemaakt. Ze is grafisch ontwerper en samen hebben we al mijn topwerken en enkele kunstavonturen uitgelicht. Deze boeken zouden eigenlijk alleen ter presentatie op de beurzen liggen, maar er was zo veel interesse, dat ik nu al 2 series heb uitverkocht. Momenteel is er een wachtlijst voor gegadigden die een boek willen kopen. Die mensen kunnen mij een berichtje sturen via mijn contact op de website of via email.

Momenteel zit ik zelf al in Miami, omdat ik hier graag mijn winters wil spenderen om hier te netwerken en klanten te vinden. Ik ben hier nu net een weekje en heb al veel musea, galleries en art institutions bezocht en mensen ontmoet om hier een beetje voet aan de grond te krijgen. Via mijn insta kan je me op de voet volgen.

Tot de volgende update! ❤️

Dit keer bespreek ik weinig schilderwerk, maar wel veel creativiteit. Al sinds 2014 heb ik af en aan creatieve invullingen gemaakt voor op de Zwarte cross en ook al ben ik nu erg druk met mijn schilderwerk, een weekendje de boel op de kop zetten bij de Zwarte Cross is toch veel te leuk om niet te doen.

Zoals voorgaande jaren heb ik de outfit voor Tante Rikie mogen bedenken. We wilden een mooi thema voor Rikie haar afscheidsjaar neerzetten, dus daarom kozen we gezamenlijk voor de welbekende bloemetjesprint. Ditmaal in de vorm van een blouse. De bekende soepjurk wilde Rikie niet meer aan en terecht, want daar is ze veel te hip voor. Verder hebben we gekozen voor een lekker comfortabel rood pak wat goed bij de print aansloot. Hier bovenop hebben we royale gouden elementen toegevoegd om er zo een koninklijke afscheidsoutfit van te maken. Als kers op de taart hadden we ook nog een kroontje voor op het hoofd. Het belangrijkste voor mij was dat het een herkenbare outfit was, maar tegelijkertijd ook comfortabel. Rikie heeft al vele outfits doorstaan en de dagen zijn nou eenmaal zwaar voor haar, dus daarom wilde ik dat jaar vooral dat zij zichzelf lekker voelde in haar outfit.

Om dat laatste nog wat kracht bij te zetten hadden we meerdere malen per dag een vertroetelmomentje gepland, waarin ik haar make-up en haar deed en even met haar de dag doornam. Het is ook allemaal niet niks om voor zo’n publiek te zitten en je hit met Frans Bauer te zingen. Toch leek ze onuitputtelijk: de laatste avond ben ik namelijk samen met mijn team kruipend naar de tent gegaan, terwijl madame nog even flink door danste in de Tirolertent. Heerlijk mensje!

Verder heb ik in Gaycafé De Kast vier geweldige glittermeiden neergezet, die alle bezoekers voorzagen van glitter op hun gezicht, een gekleurde plaksnor voor de dames, rode lippen voor de heren en plaktattoos met support-afbeeldingen voor de LGBTQIA+ community. Ook gingen we met het publiek van De Kast lekker ouderwets touwtje springen en op hete dagen met waterpistolen aan de haal. Voor mij is het belangrijk dat op de Zwarte Cross deze minderheid goed wordt vertegenwoordigd. Ik vond het ook heel goed dat meerdere bezoekers met ons het gesprek aan gingen over dit onderwerp. De dankbaarheid van het queer-publiek was overweldigend en daarvoor mag je mij elke dag wel met een hand vol glitters tussen de mensen zetten.

Eenmaal thuis was het weer tijd om mij volledig te storten op mijn schilderkunst. Ik ben namelijk met allerlei projecten bezig, waaronder voor de kunstbeurs Pan Amsterdam en Art Fair Miami. Genoeg te doen dus! Vlak voor de Zwarte Cross heb ik nog een geweldig familieportret mogen afleveren aan een familie die mij ongeveer de volledige vrijheid gaf om een modern familieportret te maken. Bijgaand ook de uitkomst daarvan. Het is uiteindelijk een werk van 166X200CM geworden.

Dit werk gaat over enkele weken gepresenteerd worden op North Sea Jazz. Het festival heeft een kunstexpositie met als thema ‘Female empowerment’ en dat past echt precies bij mijn schilderijen. Ze hebben me benaderd via een cursist van mij, genaamd Mama Bird, die ook aardig aan de weg timmert als kunstenares. Dit is precies waar mijn werk en de expo voor staat: vrouwen die elkaar supporten en aanmoedigen. Op het werk zie je een vrouwelijk krachtig model die Lola bunny onder haar hoede heeft. Een symbolisering van de kracht van vrouwen, zowel onderling als gezamenlijk.

Bekijk het werk op mijn website >>

De afgelopen tijd ben ik lekker vaak de studio ingedoken.
Op dit moment ben ik bezig om voor alle kunstbeurzen nieuwe schilderijen te maken, schilderijen die daar hopelijk verkocht worden. Doel is om deze aan het einde van dit jaar af te hebben, een mooi streven.
De onderstaande foto is een foto van een kennis van mij uit Amerika. Ik heb haar ontmoet tijdens mijn eerste expositiein Miami.

Deze meid is echt “a chick with balls” en vertegenwoordigd echt alles wat ik in mijn werk wil laten zien.
Daarom heb ik haar geportretteerd. Een grappig detail is dat ik sindsdien heel anders kijk naar zo’n zwaaiende kat die in een raam staat, bijvoorbeeld als ik er een zie op weg naar de supermarkt. Terwijl ik dit schrijf zoek ik even op wat het betekent.

” De zwaaiende gelukskat is de klassieke geluksbrenger uit Azië. In China, Japan, Taiwan en Thailand is hij vaak te vinden in winkels en restaurants. Hij moet zorgen voor geluk en veel klanten.”

Nou laten we daar maar voor gaan dan. Al geloof ik niet echt in geluk maar meer in je eigen kansen creëren.

Stay tuned ?

Een aantal weken geleden werd ik gebeld door Memphis Depay en hij vroeg me of ik voor zijn samenwerking met Puma een schilderij wilde maken. De deadline was over minder dan twee weken. Stress dus! Haha… In die twee weken moest er nog een beeldvoorstel goedgekeurd worden door allerlei partijen en uiteindelijk bleven er nog vijf dagen en nachten over voor mij om te schilderen. Vervolgens ging ik met een natte doek in een speciale kist om te drogen (made by my lieve papa) op het vliegtuig naar Barcelona. Daar aangekomen werd er in een prachtig hotel met een filmcrew besproken hoe en wat. Na een dagje voorbereiden voor de video, een schildersezel zoeken in de stad, briefing en kleding passen was het dan zover. We gingen met het hele team richting Memphis. De locatie was prachtig en we filmden o.a. dat ik aan het schilderen was. Iets later in de middag kwam Memphis die me direct een dikke knuffel gaf. We hadden al twee weken telefonisch contact over het project en het was echt leuk om nu in real life alles samen te brengen.

Hij vond het schilderij helemaal te gek en is meerdere keren met het schilderij en of mij gefilmd.
Ik was echter zo moe van 5 dagen en nachten non stop schilderen dat ik op aandringen van Memphis even een tukkie op de bank heb gedaan. Ik kan me niet herinneren dat me dat ooit eerder is gelukt met 15 man filmcrew in dezelfde ruimte. Kennelijk was mijn batterijtje echt leeg haha. Na een lange dag filmen vroeg Memphis of ik wilde blijven eten en dat was even heel gezellig zonder alle hectiek van die dag om ons heen. Hij was enorm gastvrij en we hebben de hele avond gekletst. Toen ik thuis kwam dacht ik: twee weken geleden had ik nog geen idee en nu ben ik al weer thuis na dit mega avontuur! Ik vind het echt te gek waar mijn job me brengt. Nu een paar weken later zijn alle video’s naar buiten gebracht en op grote platforms gedeeld. Het was echt een heel gaaf project.

De video’s vind je op mijn instagram @maudy_alferink, want ze mogen elders niet gedeeld worden. Maar hier wel wat leuke foto’s van de trip.

Voor een opdracht die al een tijdje loopt werd ik uitgenodigd door mijn klant om in Parijs zijn schilderij af te leveren. In oktober vorig jaar was ik gestart met het project om zijn dochter te schilderen. De klant en zijn dochter zijn destijds vanuit Oostenrijk naar Amsterdam gevlogen, waar ik twee dagen met ze heb doorgebracht om styling en een fotoshoot voor ons project te realiseren. Ik vond het echt een eer om met dit funky koppel van vader en dochter samen te werken. Hij als single gay dad en zij met een geheel andere afkomst als super geliefde familie was erg mooi om mee te maken.

In december ben ik begonnen met het schilderwerk wat ik in februari heb afgerond. De klant bood me aan om in zijn huis in hartje Parijs te verblijven zolang ik wilde.
Ik heb het schilderij gebracht naar Parijs en een super leuke week gehad waar ik andere kunstenaars en clubeigenaren heb ontmoet, waar wie weet wel weer nieuwe opdrachten uit komen. Mijn antennes staan altijd aan wat dat betreft!

De klant heeft pas deze week bij aankomst in zijn appartement het werk voor het eerst gezien en was ongelofelijk ontroerd. Al met al echt een super opdracht!

Maudy is – vrij letterlijk – aan haar tweede leven bezig. Na een ernstig ongeluk kwam, in verband met hersenletsel, haar carrière in de mode-industrie ten einde. Maudy moest voor zichzelf een nieuwe weg vinden. Sinds 2014 werkt ze als kunstenaar en heeft ze geëxposeerd bij galerieën in het binnen- en buitenland, waaronder Art Dubai. De combinatie van klassieke technieken en contemporaine onderwerpen in Maudy’s oeuvre zorgt voor een hyperrealistische en krachtige beeldtaal. Na Pan Amsterdam (14 – 21 november) was het hyperrealistische werk van Maudy te zien bij SCOPE Art Show in Miami (29 november – 6 december).

Na het ongeluk stortte Maudy zich op de schilderkunst. Langdurige cursussen bleken niet mogelijk, maar ze liet zich niet tegenhouden. Boeken over o.a. onderschilderingen, olieverf en ordonnantie werden verslonden. YouTube bleek een uitstekende bron voor het bestuderen van uiteenlopende schildertechnieken. Maudy onderwees zichzelf de fijne kneepjes van het vak. In 2017 reisde Maudy naar Florence om een cursus te volgen over schilderkunst van de oude meesters. Heel snel maakte ze zich de technieken van Caravaggio eigen. Net als haar leermeesters gebruikt Maudy meerdere lagen olieverf om haar schilderijen op te bouwen. In een schilderij zit honderden uren werk. Het resulteert in hyperrealistische, kleurrijke werken van extraverte, stoere vrouwen.

Het maken van een portret begint met het model. Maudy portretteert vrijwel alleen maar vrouwen. Ze heeft een paar muzen; vrouwelijke modellen die haar elke keer weer weten te inspireren. Maar ze gaat ook regelmatig op zoek naar nieuwe modellen, die een specifieke boodschap of houding uitstralen. Een boodschap die samenhangt met de kracht van het vrouwelijke, feminisme, het ombuigen van de heteronormatieve genderrollen en support voor de LHBTQ+ community. Waarbij het extravagante fashion-glitter-rainbow deel ook erg op haar lijf is geschreven.

Binnenkort hoopt Maudy Diego Garijo te ontmoeten en portretteren; ‘’Hij is een MMA-vechter en een drag queen. Dat is nou een persoon waar ik helemaal enthousiast van word. Hij is toch het summum van stoer én feminien?! Hij is waarschijnlijk de enige drag queen ter wereld die zich geen zorgen hoeft te maken als ‘ie ‘s nachts uitgedost over straat gaat. En dat is in de kern best wel verdrietig als je er langer over nadenkt, toch? Ik vrees dat ik in mijn leven niet meer ga meemaken dat een andere club dan de witte man de dienst uitmaakt op deze planeet. Maar ik wil het met mijn werk wel ter discussie stellen want ik vind het razend interessant om daarover na te denken. Waarom? Ik groeide op in Heeten, een klein dorpje in Salland. Al jong kleedde ik me extravagant en had ik gay vrienden. Daar kwam vaak een stevige reactie op. En ik wist werkelijk niet waarom. We deden toch niemand kwaad? Daar is het voor mij begonnen denk ik. Ik ben gefascineerd door de minderheid en wil het altijd voor ze opnemen. Mijn werk internationaal uitbreiden is trouwens ook wel een droom. En vooral heel veel blijven schilderen en ontdekken.”

De laatste tijd sluit ik mezelf echt op in mijn studio, ik maak ontzettend lange dagen, maar dit is met een doel. Ik ben namelijk bezig om een deadline te halen voor een klant in Parijs!

Tussen al het werken door ben ik benaderd door Inga Tjapkes, van RTV oost. Zij hebben een super leuke reportage over mij en mijn werkzaamheden gemaakt. Wil je weten wat ik zoal doe? Of wil je weten wie Tante Rikie de laatste jaren heeft mogen stylen op de Zwarte Cross?

Klik hier voor de reportage.

Na aangekomen te zijn in Miami Beach hebben we de verscheepte werken uitgepakt en opgehangen. We hebben onze stand klaargemaakt en zijn nu al enkele dagen heerlijk aan het netwerken, genieten en verkopen.

Er gebeuren de gekste dingen. Zo werden we gisteren uitgenodigd voor een diner, waarbij we naast de curatoren van het Louvre terechtkwamen.

In de video een kleine impressie van de sfeer hier op de beurs.

Stay tuned!

Terwijl ik druk ben met de voorbereidingen van de kunstbeurzen in Amsterdam en Miami zijn er ook nieuwe toffe projecten in the making.
Zo heb ik afgelopen maand een photoshoot gedaan met een hele bijzondere klant uit Zwitserland.

Er ging een heel overleg aan vooraf. De vader van de te portretteren persoon had het portret als cadeau gegeven en wilde dat het voor haar een cadeau was ter ontwikkeling van haar identiteit. Daarom ben ik samen met haar een zoektocht gestart in hoe ze graag op het doek wilde komen te staan. In oktober kwamen ze samen naar Amsterdam gevlogen voor de photoshoot. Op de eerste dag zijn zij en ik samen naar speciaal geselecteerde winkels gegaan om styling-items te vinden. Zo hebben we meerdere vintage shops bezocht en zijn we bij mode ontwerper Bas Kosters op de studio langsgegaan. Voor mij was het ook een bijzondere dag om zo mijn muze wat beter te leren kennen.
De volgende dag stond de fotoshoot gepland en wachtte ik haar met een team van make-up artiesten, fotograaf en een assistent op.
We hebben meerdere looks en poses gefotografeerd om een goed beeld van haar te hebben. Deze beelden gebruik ik later als referentie voor het olieverf schilderij.

In de tijd van Rembrandt stonden muzes gerust weken en maanden lang voor de kunstenaar te poseren en verbleven ze in zijn huis.
Tegenwoordig werkt dat natuurlijk niet meer zo. Vandaar dat ik een photoshoot vanuit alle hoeken doe met mijn muzes.

In het begin van 2022 heb ik eindelijk tijd om aan de nieuwe opdrachten te beginnen en deze foto’s om te toveren tot gelaagde olieverfschilderijen. Stay tuned!

Er komen spannende tijden aan. Momenteel ben ik erg druk om alle werken gereed te maken voor transport. Sommige gaan namelijk naar Pan Amsterdam, een topbeurs voor realisme in Nederland. Het is heel gaaf dan een art dealer heeft aangeboden om mijn werk daar te presenteren. Dit is een presentatiemogelijkheid van het juiste niveau waar ik graag aan deelneem.

Verder is een giga agendapunt de beurs Scope, in Miami. Hier ga ik met mijn eigen gallery mijn werk presenteren. Daarvoor moet veel geregeld worden. Vliegtickets, artwork-shipping en verzekering en promotiemateriaal. Het was eventjes heel erg spannend of het wel door kon gaan omdat er een reisverbod op USA zat, maar die is net op tijd opgeheven. Veel kunstenaars hebben een gallery voor wie ze werk maken die alles voor hen regelt en verkoopt. Ik vind het juist een uitdaging om (een deel van) deze handelingen in eigen beheer te houden.

De reden dat ik zo graag weer naar Miami wil om mijn werk te showen is niet alleen omdat ik er goed verkocht heb, maar ook omdat ik er diverse opdrachten uit heb gesleept. Dat is echt de kers op de taart voor mij. Een voorbeeld daarvan is de geweldige samenwerking met ALL HAIL KING STEPH; een prachtige vrouw die in mijn stand kwam kijken. Zij was direct verliefd op mijn schilderijen en ik op haar uitstraling. Deze vrouw straalde zoveel kracht uit dat ik eigenlijk direct hoopte dat ik haar mocht portretteren. Al snel raakten we in gesprek en spraken we af om dit project samen te doen. Een paar maanden later vloog ik met een team van een fotograaf en een cinematograaf naar de Bronx New York waar ze woonde.

In onderstaande video zie je het gehele project.

Mijn hele leven lang zijn mijn ouders eigenlijk de personen die alles zelf oppakken. Het huis waarin ik ben opgegroeid heeft mijn paps echt alles zelf gemaakt. Hij deed de elektriciteit, tot loodgieterwerk, tot vloeren, tot ons hobbelpaard. En mams was eigenlijk net zo vindingrijk. Zij denkt altijd in oplossingen en hoe iets zo praktisch en effectief mogelijk aan te pakken. Ik weet nog dat we de tv uit elkaar mochten halen om hem zelf weer in elkaar te krijgen. Dat was vooral wat voor m’n broers speelden. En mama stimuleerde echt de creativiteit. Met haar beschilderde ik altijd het keukenraam in de thema’s van de seizoenen. Niet alleen het ‘gewoon proberen en doen’ werd gestimuleerd, maar ook het doorzetten. Niet zomaar opgeven of klagen als het even niet wil, maar bedenken hoe iets dan wel kan of wil en niet bang zijn om hulp te vragen over iets waar je nog weinig van weet. En nu nog kan ik ze op een maandag bellen en dan zijn ze ineens ergens aanhangers vol geel zand aan ’t wegscheppen samen op een plek waar het over was, omdat dat nodig was voor de tuin en zo gratis te verkrijgen. Ik ken eigenlijk niemand die zo ‘hands on’ en praktisch is als mijn ouders.

Ik was eventjes helemaal corona-moe; niet kunnen/mogen reizen en alle andere sleur die de COVID-19 met zich meebracht had een beetje m’n vuurtje uitgeblazen. Ik ben zomaar hops spontaan in de trein gestapt naar Parijs, om me helemaal vol te laten lopen met inspiratie en goeie vibes. Plan de campagne: GEEN PLAN! Gewoon gaan en ervaren.

In de Thalys kon ik lekker even wat gedachten opschrijven en eenmaal aangekomen vond ik allemaal mooie mensen die ik kon fotograferen. Niet per se met een doel, maar wederom gewoon ter inspiratie. In de couture en vintage winkels heb ik mijn ogen over alle prachtige stoffen laten gaan en de laatste dag heb ik in het Louvre de hele dag lekker rondgekeken. Ik ben zo’n vervelende bezoeker die veel te dicht bij de schilderijen wil om de technieken goed te kunnen aflezen. Voor de Mona Lisa stond een wachtrij van een paar uur, dus die meid heb ik lekker van een afstandje bekeken en overgeslagen. Ik kreeg bij veel schilderijen allemaal grappige ideetjes die me een beetje deden denken aan de ludieke borden op de Cross, waarvan ik er ook veel heb geschilderd.

Het was echt een heerlijk weekend met allerlei leuke verrassingen die mijn geest echt weer lekker aan heeft doen wakkeren. Echt een aanrader als je even je creativiteit en motivatie op moet zoeken!

Om mijn werken de puntjes op de i de geven ontwerp ik zelf custom made plexiglas-lijsten per schilderij.
Per werk bekijk ik welke soort plexiglas-kleur en soort er goed bij zal passen. Er bestaan soorten als neon, spiegel, iriserend, mat, glanzend etc. Vervolgens maak ik een technische tekening voor de plexiglasbewerker die het voor mij precies zo in elkaar zet dat de lijst van een bepaalde invalshoek op het doek weerspiegelt.

In de video zie je hoe zo’n dag eruitziet waar we vier verschillende werken inlijsten.

Deze week heb ik een nieuw werk afgerond. Hierbij heb ik geprobeerd mezelf uit mijn comfortzone te halen door nieuwe dingen te doen. Als je als creatief te comfortabel wordt, verlies je je kracht van vernieuwing en ontwikkeling. Zo heb ik symbolisch een aureool aan een gigantische ketting boven het hoofd van mijn model geschilderd. Het staat voor het rolmodel wat op vrouwen geprojecteerd wordt. Men verwacht van vrouwen (ook vrouwen onderling) dat ze engelachtig lief, zorgzaam en mooi moeten zijn. Dit onrealistische beeld zorgt ervoor dat vrouwen zichzelf en elkaar in een strak harnas van regels drukken. Vandaar de engelen-aureool, maar dan aan de ketting gelegd.

Verder heb ik over het gezicht van mijn model een Instagramfilter geschilderd. Dit draagt bij aan het boven genoemde. Ter verbetering van kwaliteit heb ik een nieuw logo ontwikkeld waarmee ik ieder werk zal signeren. Een snelle krabbel vond ik altijd zo lelijk om op mijn schatten te zetten aan de voorkant, dus deed ik het vaak aan de achterkant. Met dit nieuwe 3D-uitziende geschilderde logo draagt het bij aan de schoonheid van mijn werk. Wat betekent dat ik nu lekker op alle nog lege werken dit logo mag gaan schilderen wat ongeveer een uur per logo duurt, maar het is het meer dan waard.

Voor deze update even een andere pagina uit mijn boek vol glitter en kleur. Toen ik voor het Laatste Avondmaal-schilderij modellen aan het fotograferen was in Burgerweeshuis Deventer, vroeg de organisatie aan mij of ik er voor open stond om ‘ons oude feestje’ weer op te pakken.

In 2010 heb ik in het programma Hollands best fashion designers (RTL 5) de finale gehaald met mijn toenmalig partner Camilla Oostewechel. Om dat te vieren hebben we een feest georganiseerd die het daglicht niet kon verdragen. Want ja zo zijn we nou eenmaal. Gekke half naakte danseressen, Idiote kostuums en decoratie, de meest bizarre event-belevenissen, maar vooral heel veel lol.
Dit was zo’n succes dat we er een jaarlijkse party van hebben gemaakt zo’n 5 à 6 jaar lang. Beste party-quote 3 weken na ons feest: “Maudy er zitten nog steeds glitters in mijn poep!” Dan heb je wel iets goed gedaan naar mijn idee.

Na mijn auto ongeluk in 2014 was ik niet meer in staat om dit te organiseren en ook begon mijn kunstcarrière rond die tijd, waar ik alle aandacht op vestigde. Nu Burgerweeshuis ons om deze reünie vroeg, begonnen toch mijn glitterhandjes weer te jeuken. We zijn akkoord gegaan om het nog een keer te doen als een reünie en dan gekker dan ooit tevoren. Alle dansende types uit voorgaande jaren worden uit hun Covid-korst getrokken om dit feestje nog één keer met ons te beleven op 6 november dit jaar. Ik heb zo veel zin om iedereen weer te kunnen zien en weer echt een feest te hebben.
Ter voorbereiding zijn Camilla en ik al met de promo bezig geweest. Ik heb traditiegetrouw al mijn glitterpakjes uit de kast getrokken. Het promo beeld kan je hieronder zien.

We hebben bedacht om als thema VOLTJOK THE ANARCHY te maken om zo na Covid een geheel nieuwe onbestuurbare staat op/aan te richten. We vonden dat ‘het volk’ daar wel aan toe was. Lekker overal tegen aan schoppen maar dan wel met een brede grijns op je gezicht en een latex regenboogpakkie aan. Het doet me echt goed dat ik inmiddels kan kiezen wat ik wil doen. Jarenlang kon ik ten gevolge van mijn ongeluk niet meer naar drukke feestjes of andere dingen die veel energy kostten. Kunst was ook het enige wat ik echt nog kon doen. Inmiddels 7 jaar later voel ik me stukken beter en heb ik de keuze om voor mijn kunst te kiezen maar toch sporadisch nog een bizar feestje neer te zetten. En hoe! Ik heb er zo veel zin in!

Na een welbewogen week van de presentatie van ‘het laatste avondmaal’, ben ik overladen met gave nieuwe opdrachten. Super leuk! Zo mag ik o.a. een werk creëren voor een Art dealer: een verzamelaar uit Zwitserland wil een portret van hem en zijn dochter en twee Nederlandse gezinnen willen een extravagant out of the box portret. Best ineens een drukke tijd, omdat de kunstbeurs PAN Amsterdam en Scope art show Miami al op de planning staan voor de komende tijd. Op dit soort momenten vind ik het altijd erg fijn om te klankborden met mijn collega/mentor Tjalf Sparnaay.

Enkele jaren geleden was ik met een groepje kunstenaars op atelierbezoek bij Tjalf. Onder de indruk als ik was nam ik me voor om hem eens te benaderen, maar dan alleen als ik echt wat boeiends te vragen of melden had. Zo stoeide ik eens met een zakelijke vraag en trok ik de stoute schoenen aan om hem te bellen. Niet in de veronderstelling dat hij nog enig idee had wie ik was, hoorde ik een super enthousiaste man aan de andere kant van de lijn die vertelde dat hij me in de gaten had gehouden en graag mijn mentor wilde zijn. Blozend (gelukkig voor hem onzichtbaar) greep ik dat aanbod graag met beide handen aan. En zo liepen we enkele maanden later door Artis tussen de hyena’s en een treurige olifant de zaken en struikelpunten te bespreken. Tjalf is echt een topper in het bedenken van unieke locaties om te meeten. Zo hebben we ook eens een tour gemaakt door Amsterdam waar we zijn oude stamkroeg bezochten en voor het huis van de bekende kunst-verzamelende familie Sixt stonden. “Binnen hangt een Rembrandt en een werk van mij”, vertelde hij tijdens de tour. #goals! Zo gaaf om dat mee te maken.

Waar ik zelf toch best een helder idee heb van het pad dat ik wil bewandelen met mijn werk, is Tjalf een internationaal gesettelde top hyperrealist die ook olieverfwerken maakt en alle gekke situaties in de kunstwereld al heeft meegemaakt. Tijdens mijn presentatie weekend is hij op bezoek gekomen om mijn recente werk ‘het laatste avondmaal’ te bezichtigen. Een ideaal moment om punten in mijn carrière te bespreken. Er is geen ander die me zo goed begrijpt als het gaat over de eenzaamheid van het vak. Je bent hele dagen in je eentje aan het creëren waarvan je hoopt dat je creatie het juiste resultaat voor de klant of kijker oplevert, maar nog meer het gewenste resultaat voor jezelf. Even sociaal lunchen of dineren met iemand kan je focus enorm verstoren waardoor je toch vaak kiest om door de week je sociale momenten te beperken en full pull door te werken. Verder is het erg fijn om een ervaringsdeskundige om je heen te hebben die jou ideeën over prijzen, beurzen en deals, bevestigd of bevraagt.

Er zijn kunstenaars die dit allemaal in handen van een agent of gallery leggen zodat ze 100% van hun tijd aan creatie kunnen toewijden en 50% a 60% van de opbrengst moeten afstaan. Echter vind ik het zelf juist ook een uitdaging om aan mijn eigen marketing, netwerk en sales te werken. Op deze manier behoud ik altijd de controle over alle aspecten zelf. Ik vind dat als je als kunstenaar van je werk wilt kunnen leven, je het als een bedrijf moet oppakken. Een eigenaar van een advocatenbedrijf gaat ook niet alleen romantisch praten over de zaak van de cliënt zonder met de klant te communiceren, mail te beantwoorden en alle andere randzaken op te pakken. Je moet het gewoon zelf doen en er zelf in geloven vind ik.

Momenteel werk ik verder alleen met een art consultant uit New York die een groot netwerk heeft en potentiële klanten voor mij benaderd. Zij is echt een topper en net zo gek als ikzelf, wat de communicatie heel prettig maakt. Ik heb haar op de beurs in Miami ontmoet en sindsdien doet ze super veel aan mijn zichtbaarheid in de USA.

Tot zover!