Eén video, alle informatie, volledig samengevat! Dit is de video van mijn terugblik op mijn 2024 seizoen. Van A tot Z vol hoogtepunten en waardevolle lessen uit de dieptepunten. Er zijn veel goede herinneringen gemaakt en lessen geleerd! Check hier de hele video:

Dit jaar moest het anders, ik wilde fysiek sterker worden. Ik wilde een beter werkende mountainbike hebben en beter in staat zijn om technische delen op het parcours te tackelen. Stap 2 was voor mij om op te schrijven: hoe ga ik dit behalen? Hierop kwamen er diverse ideeën naar boven, dingen die ik eigenlijk wel wist maar waar ik vaak niet direct actie op uitvoerde. Soms is het niet slecht om hard voor jezelf te zijn en te zeggen: ‘Het moet anders.’ Ik heb de problemen op papier gezet en ben aan het werk gegaan. Dit is mijn verhaal over hoe mijn harde werk dit seizoen beloond wordt.

Het harde werk

Eerst het fysieke deel. Ik heb altijd mijzelf gecoacht, met eigen informatie en ervaring. Dit werkte goed voor de downhill maar om de volgende stap te maken in de enduro-discipline moest ik toch echt investeren in een coach om meer te leren over duurtraining en voeding. Ik durf met zekerheid te zeggen dat dit de meeste invloed heeft gehad op mijn prestaties. De structuur waarmee ik trainde was niet optimaal en ook de verhouding tussen kracht en uithoudingsvermogen was onjuist. Dit is een mooi voorbeeld van leren van je fouten en openstaan voor nieuwe dingen. Dit is soms niet makkelijk maar heeft uiteindelijk voor mij heel goed uitgepakt.

Testen, tunen en weer testen…

Nu het materiaal. In de basis zit ik op vrijwel dezelfde fiets maar er zijn toch wat delen die veranderd zijn. Ik ben samen gaan werken met MTB-vering specialist Plushrides in Maastricht om af te stappen van de standaard tune van de vering en die aan te passen op mijn rijstijl. Na heel wat tripjes naar Limburg en een reis naar België om te testen zit ik nu supercomfortabel op de enduro-fiets en heb ik echt het gevoel dat ik harder kan rijden, wat ook direct invloed heeft gehad op de manier waarop ik technische parcours kan aanvallen.

De resultaten

Na 5 Wereldbekers over heel Europa sta ik momenteel 25e in het Enduro Wereldkampioenschap, dit is de beste dat ik ooit in een Wereldkampioenschap-klassement heb gestaan. In Val di Sole werd ik derde bij de 4X ProTour. Ik kwalificeerde mij als 46e bij de Downhill Wereldbeker van Les Gets en behaalde twee keer mijn beste podiumresultaat met een 11e positie in Zwitserland en Frankrijk. Ik bereid mij momenteel voor het laatste blok met de belangrijkste races:

• Wereldkampioenschap Downhill in Andorra op 30 augustus-1 september
• Wereldbeker Enduro in Loudenvielle op 5-6 september
• Wereldkampioenschap Enduro in Val di Fassa op 13-14 september

Op de hoogte blijven van al mijn avonturen op en naast de fiets? Op de platformen Instagram, YouTube en TikTok kun je mij vinden onder de naam @tristanbotteram.

Afgelopen weekend racete ik de derde ronde van het Enduro Wereldbeker seizoen in Leogang. Na mijn constante resultaten in ronde één en twee en nu een 26e plaats in Oostenrijk sta ik 32e in het kampioenschap. Langzaam maar zeker kom ik steeds dichter bij mijn doel, zie hier de volledige rapportage in video waar ik je mee neem in de wedstrijd:

Met nog zo’n 4 weken te gaan tot het seizoen aftrapt in Italië leg ik momenteel de laatste loodjes voor het seizoen. In deze video neem ik je mee in een dag testen in België met schokabsorbeerders in mijn fiets. Het is superfijn om te zien dat alles momenteel samenkomt, zowel materiaal als fysiek.

Ik voel me fit, ik zit lekker in mijn vel en alle puzzelstukjes om het beste uit mijzelf en de fiets te halen komen samen. Voor mij kan het seizoen niet snel genoeg beginnen. Toch zal ik nog drie maanden moeten wachten voordat ik aan de start kan gaan staan voor de eerste enduro mountainbike wereldbeker in mei. Wat betekent dit? Mijn fysieke motor blijven versterken en nog meer puzzelstukjes verzamelen en bij elkaar brengen.

In het nu
Op het moment van schrijven verblijf ik bij mijn vriendin in Engeland. Zij racet net als ik UCI enduro en downhill mountainbike wereldbekers, wat heel goed samenwerkt op het gebied van trainingen. De locatie waar ik zit is ideaal voor het trainen van technische afdalingen en er zijn veel mogelijkheden om wedstrijdverbanden te simuleren. Hattie is echter professioneel sporter, terwijl ik nog veel zelf moet doen als ‘privateer’. Dit is onze eerste winter dat we elke dag samen trainen en voor mij heeft dit tot nu toe veel geholpen en heeft dit ook deuren geopend om nieuwe mensen te leren kennen in de sport.

De planning
Drie maanden is de tijd tot mijn eerste wereldbekerwedstrijd. Dit is nog een lange weg, wat staat er nog op de planning? Als ik weer terug ben in Nederland is het tijd om de vering te gaan tunen met Ohlins, ik heb namelijk wat dingen opgepakt waaraan gewerkt kan worden. Veel uren op de fiets en in de sportschool en een trainingskamp in Italië richting het begin van het seizoen.

Doelen
Het enduro wereldbekerkampioenschap staat voor mij op nummer één, mijn doel is om in het algemeen klassement binnen de top 20 van de wereld te eindigen. Ik wil al mijn wedstrijden vastleggen op mijn YouTubekanaal en met behulp van vlogs kijkers meenemen in mijn weg naar een professioneel team. Ik ben er erg van overtuigd dat de disciplines downhill en enduro elkaar versterken. Daarom heb ik ook een geselecteerd aantal downhillwedstrijden op het menu staan.

Het is alweer zover! De ‘offseason’ is hier, dus momenteel ben ik alweer bijna een maandje diep in mijn trainingsprogramma. Naast fysieke trainingen moet er ook getest worden met materialen. Een paar weken terug was ik in de Ardennen om een speciaal binnenwerk van mijn voorvork te proberen, ook ging ik diep in op bandendruk. Check hieronder de volledige video van mijn testweekend:

Het tweede raceblok is voorbij en 2023 is in feite afgerond voor mij. Laten we eens terugblikken over wat een interessant tweede raceblok is geweest.

20e op het Europees kampioenschap

De eerste stop van onze reis naar het zuiden was Les Menuires in Frankrijk aan de voet van de Pyreneeën waar de Europese kampioenschappen plaatsvonden. Omdat het al een hele tijd droog was geweest, was het erg stoffig. Ik heb het hele weekend echt genoten van het parcours en ik rondde het weekend af met een 20e plaats, wat mijn beste resultaat is op deze competitie. Met bijna geen voorbereiding omdat ik voornamelijk op mijn enduro-fiets heb gereden ben ik best trots om te laten zien dat ik nog steeds in de mix ben. Mijn vader werd tweede in de oudste categorie van de masters, wat een kers op de taart. Dit was een van de beste weekenden om met hem te delen.

Dicht bij de top 30 in Loudenvielle

Na hard te hebben gewerkt tussen de raceblokken door voelde ik me fit en sterk om de boel op te schudden na wat er in Val di Fassa in het eerste raceblok was uitgekomen, en dat deed ik ook. Ik kwam op de 29e plaats terecht in etappe 1, helaas had ik moeite om het tempo in de middelste etappes vast te houden en tenslotte op de laatste etappe werd ik 24e en overall eindigde ik op een 34e plaats. Mijn harde werk kwam misschien niet helemaal tot uiting qua resultaat maar ik kon zeker een groot verschil voelen in de intensiteit die ik kon brengen en het feit dat ik nauwelijks moeite had met een armpump, wat meestal mijn grootste probleem is in termen van uithoudingsvermogen. Op naar een week trainen in Portes du Soleil voordat de laatste ronde begint.

De laatste wereldbeker van het jaar in Chatel

Beste etappes van het jaar? Daar heb je mijn instemming voor, Chatel was oprecht geweldig. De hele week lang was het supermooi weer en omdat het de eerste keer was dat er een WK-stop plaatsvond in Chatel wist ik niet wat ik kon verwachten maar na de training was het wel duidelijk dat het een hele vette wedstrijd ging zijn. Het trainingsschema was echter een beetje raar omdat het over twee dagen was verspreid. Ik kon niet zo goed in een flow komen op de eerste dag dus dit speelde wel een beetje in mijn voordeel omdat ik zo meer tijd had om nog aanpassingen te maken aan mijn vering om beter voor de dag te komen. Laten we het nu over de race hebben. Ik had een moeilijke start met een grote fout direct uit de start in etappe 1 waardoor ik de hele dag een dag bezig was om een terugslag te maken. Ik vond het een beetje jammer dat ik de top 30 moest missen toen ik op de 38e eindigde, maar we blijven hard werken om dat consistent te krijgen voor volgend jaar.

2023 en de toekomst

Al met al was het een super seizoen om te gaan racen in heel Europa! Geen mechanische problemen en slechts één crash in alle etappes. Ik wil al mijn sponsors bedanken voor het feit dat ze mij hebben voorzien van alle mogelijkheden om het beste uit mij te halen dit jaar. Nu het seizoen ten einde loopt is het tijd om te reflecteren en naar de toekomst te kijken. Heb ik allereerst de juiste beslissing genomen om de enduro in te gaan? Ik zou ja zeggen met de grootste glimlach op mijn gezicht! Dat betekent dat ik dit in 2024 zal blijven doen. Al met al plan ik ongeveer hetzelfde doen als dit jaar, kort om de bocht dus focus op enduro en een paar downhills in de mix. Tenslotte wil ik jou bedanken voor het lezen van mijn wedstrijdblogs! Bedankt, Tristan Botteram 🙂

Dit seizoen ziet er iets anders uit dan anders. Ik heb twee grote raceblokken waarbij er anderhalve maand tussen de blokken zit. Ideaal om te werken aan kleine puntjes om net nog iets meer uit mijn prestatie te halen. Ook is het fijn om tussendoor thuis te zijn en wat van de zomer te genieten samen met vrienden, op en van de fiets af. Dit was één van de leukste dagen op de fiets deze zomer:

Als topsporter draait het zo erg om hard trainen, goed eten en op tijd slapen. Maar je hoort sporters ook altijd zeggen dat plezier erg belangrijk is in dit verband. Ik geloof dat je je in sommige sporten meer plezier kunt permitteren dan in andere; enduro is er zeker een waar je meer vrijheid hebt. Zie hier hoe een herstelweekendje weg met vrienden naar de Ardennen eruitzag:

Het eerste grote blok met wedstrijden is voorbij en ik ben weer terug in Nederland voor een tijdje. Voordat het tweede blok begint, eind augustus, is het eerst tijd voor een update!

Dirtmasters Winterberg (DE)
Het seizoen startte met een van de leukste evenementen van het jaar, Dirtmasters. Een groot festijn met niet alleen een downhill wedstrijd maar ook diverse andere evenementen, zoals de slopestyle waar het gaat om de beste truc en veel feesten op het gehele terrein. Mijn podiumstreek moest helaas ten einde komen met een 7e plaats in de downhill na een akelige crash in de kwalificatie. Wel wist ik 3e te worden bij de ‘best whip’ competitie, hier gaat het om wie de fiets het meest plat kan leggen.

Enduro Wereldbeker Pietra Ligure (ITA)
De echte start van het seizoen was dan echt aangekomen, de eerste enduro Wereldbeker van het jaar. Het was super warm in Italië en de klimmen waren fysiek. Ik kwam moeilijk van start in de eerste twee stages maar wist voor de laatste vier stages sterke resultaten neer te zetten en mijn flow te herpakken. 27e op stage 3 en 19e op stage 4 was ik erg content mee. Helaas was alles opgeteld aan het eind van de rit net 3 plekken te kort van de top40. Dit was mijn doel voor de start van het seizoen, haalbaar en een solide start

Downhill Wereldbeker Lenzerheide (CH)
Het voelde alsof ik helemaal vanaf nul moest beginnen in Zwitserland, wat ergens niet heel gek is omdat ik maar amper tijd had doorgebracht op mijn downhill fiets deze winter, om precies te zijn 7x sinds de laatste wedstrijd in 2022. Dit was omdat mijn focus natuurlijk lag op bij de enduro, maar zoals gezegd gedaan en heb ik een downhill wedstrijd meegereden. In de kwalificatie vielen alle puzzelstukjes samen en wist ik een hele mooie 46e positie te behalen wat betekende dat ik op de livestream te zien was. Ik wist in de eerste twee splits 28e en 32e te rijden maar na een fout in het midden zakte ik af naar een constante 45e plaats waar ik heel erg content mee was, zeker gezien mijn voorbereiding nihil was. Skip hieronder naar 1:06:30 om mijn run te bekijken!

Enduro Wereldbeker Leogang (AT)
25e in Leogang! Mijn beste resultaat ooit bij de Wereldbekers. Gek genoeg voelde het niet direct als een dag waar alles klikte maar ik denk dat ik wel de juiste mindset had, ik wist dat ik vanaf het begin goed moest starten om daarna in een flow te blijven. Op de eerste stage wist ik 21e te worden en vanuit daar bleef ik in de top 30 voor de eerste vier stages. Dit resultaat laat zien dat ik het tempo heb om mee te draaien met de top30, zeker gezien dit maar mijn eerste echte jaar is binnen de enduro is dat voor de toekomst een heel mooi
vooruitzicht.

Enduro Wereldbeker Val Di Fassa (IT)
Van mijn beste resultaat ooit bij de enduro naar mijn slechtste resultaat in Italië. Ik had vanaf het begin moeite om in een flow te komen. Al vond ik de stages zelf om te rijden tof, om te racen was het toch een heel ander verhaal. Een lang verhaal kort, ik was niet voorbereid op de duur van de wedstrijd. Dit was natuurlijk erg zuur maar ik heb geen excuses, dit is iets waar ik aan moet werken om dit soort resultaten te elimineren in de toekomst.

Downhill Wereldbeker Val Di Sole (IT)
Ik besloot nog niet naar huis te gaan en er nog een race achteraan te plakken. Val di Sole is normaal niet een parcours dat mij helemaal ligt, maar met de veranderingen die waren aangebracht was het een heel cool circuit om te rijden. Het was warm en hierdoor heel erg stoffig, het leek wel surfen! Het hoofdstuk Val di Sole eindigde helaas eerder dan gehoopt nadat ik niet slaagde om de finales te halen, ik kwam net te kort. Momenteel ben ik weer terug thuis in Nederland en ben ik hard aan het werk om me voor te bereiden op het tweede blok met races die eind augustus beginnen.

Afgelopen weekend racete ik mijn eerste downhill wedstrijd van het jaar in Winterberg (Duitsland).

Het was leuk om met een wedstrijd te beginnen in een plaats die dichtbij Nederland ligt. Dat heb ik normaal niet. Ik wist uiteindelijk als 7^e over de finish te komen. Na mijn podiumplekken in de afgelopen jaren had ik misschien wel meer verwacht, maar we mogen niet vergeten dat ik de dag voor de wedstrijd een redelijke klapper maakte. Het was mentaal misschien moeilijk om mij daar helemaal overheen te zetten. Uiteindelijk heb ik wel een heel leuk weekend gehad. Ook wist ik 3e te worden op de whipoff eerder die week.

Bekijk hier een afdaling vanuit mijn oogpunt tijdens de wedstrijd:

Het is gelukt, ik ben helemaal klaar om tegen de klok te gaan racen. De laatste loodjes wogen het zwaarst, maar we zijn er klaar voor. In het dorpje Finale Ligure aan de kust van de Ligurische Zee in Italië heb ik de afgelopen drie weken doorgebracht. Ik had voor die tijd een aantal doelen gesteld die ik wilde behalen in deze periode. Zo wilde ik onder andere aan een lokale wedstrijd meedoen om te kijken hoe ik en mijn fiets in wedstrijdverband presteerden. Daarna evalueren en punten opschrijven om te zien op welk gebied ik nog vooruitgang kon boeken.

Al beschouwde ik de race als een test, er kwamen toch punten naar voren om te verbeteren. Bottomline, mijn mindset was niet volledig juist en de afstelling van een aantal onderdelen, zoals mijn vering en cockpit, hadden finetuning nodig.

Deze punten heb ik in de dagen erop geëvalueerd en ik ben begonnen met het testen van stuurhoogtes van Reverse Components, instellingen in de Ohlins vering en heb ik gespeeld met nieuwe Schwalbe prototype banden en diverse verschillen in bandendruk om mijn algemene basis-setup stabiel te krijgen. Uiteindelijk heb ik in de laatste week een samenstelling gevonden die klopte, waarop ik vervolgens de rest van de week beetje bij beetje mijn tempo heb opgevoerd.

Ik durf momenteel wel te zeggen dat ik en mijn Canyon fiets heel goed samenwerken en ik kijk ernaar uit om mijn eerste Wereldbeker in Pietra Ligure te racen op 3 juni.

Dit bericht op Instagram bekijken

Een bericht gedeeld door Tristan Botteram (@tristanbotteram)

Nog een keer over de schouder kijken dan. De Schotland wrap-up is af! Wat een toffe tijd heb ik hier gehad. Enorm veel uren getraind en altijd veel gelachen. Zie hier de samenvatting van de hele trip:

Momenteel zit ik volop in mijn trainingskamp in Schotland. Om je te laten zien hoe dit er aan toe gaat wil ik je graag meenemen op een van de steilste afdalingen in het gebied waar ik verblijf. Check hieronder de video.

De afgelopen jaren heb ik mijn wintertrainingen georganiseerd in het kustgebied rond Monaco, of dan wel in Frankrijk of Italië. In verband met de shift van focus op de discipline enduro wilde ik het dit jaar iets anders aanpakken. Er kwam een mogelijkheid vrij om samen met een andere Nederlandse jongen genaamd Manu Warnet in Schotland te verblijven bij een andere wedstrijdrijder. Het was vrij voordelig en het gebied heeft welgeteld 104 getrackte trails over de gehele vallei met ons huis in het midden van alles. Dit was voor mij een no-brainer. Inpakken en gaan!

Op het moment van schrijven ben ik 5 dagen hier. Ik kijk hier mijn ogen uit. Zoveel goede parcours en alle benodigdheden om de hoek, zoals de sportschool. Omdat ik nog maar kort hier ben heb ik nog weinig content gecreëerd, maar eerder in januari spendeerde ik een lang weekend in de Vogezen, waar ik een camera mee had! Dit is hoe ik een perfect weekend beschrijf.

Je kent misschien Spotify Wrapped wel? Dit is mijn Wrapped van 2022!

Om mijn behendigheid te verbeteren breng ik de wintertijd door op mijn enduro-fiets om dit vervolgens weer mee te nemen bij het downhillen. Ik heb de discipline altijd al een kans willen geven op het gebied van competitie, maar dat is er uiteindelijk nooit van gekomen. Tot dit moment. Zonder enige ervaring en een wildcard op zak startte mijn avontuur in Crans Montana. Enduro is een totaal andere sport dan downhill, want je moet afdalingen ook omhoog fietsen. Circa 6 afdalingen die drie keer zo lang zijn als een gemiddelde downhill-race en je moet alles heel houden, want kapotte onderdelen die je mag vervangen zijn nihil.  

Op zaterdag race je maar één stage, de pro-stage. Op zondag de overige 5 races. Op de pro-stage wist ik niet hoe en waar ik gas moest geven, maar daar lukte het mij al om een mega resultaat neer te zetten, 22e! De dag erop wist ik 19e, 18e, 94e en 14e te worden en met een overall tijd van 30:46 op een 35e plaats te belanden. Een absolute mega prestatie voor mijn debuut in de enduro. Volgens de organisatie van de World Enduro was dit een van de beste debuten in de geschiedenis.

Zie hieronder de finale stage:

Er waren geen enorme wijzigingen in de lay-out in vergelijking met de vorige editie van Les Get, maar dat maakte de wedstrijd niet minder cool. Ik kwam op donderdag als 43e over de streep tijdens de kwalificatie, maar ik had een mechanisch probleem. Dit betekende dat er voor zondag hoogstwaarschijnlijk nog meer in het vat zat! Tussen de finales door hadden we een extra trainingsdag en dit betekende nog 3 uur extra puzzelen voor de grote show op zaterdag. Uiteindelijk had ik niet de beste finale run en was ik dus enigszins teleurgesteld, maar wat een ervaring was dit. 50e van de wereld.

Laten we even teruggaan naar de tijd dat de grootste mountainbikerace in de geschiedenis werd gehouden. Les Gets in Frankrijk om precies te zijn. Mijn meest speciale ervaring tot op de dag van vandaag. 50.000+ Franse fans. WOW! Leun achterover en geniet!

Ik reisde van Noorwegen naar Zwitserland voor stop 4 van het wereldbekerseizoen. Eindelijk kwam ik door de kwalificatie en racete ik de finales, wat een ervaring! Check het in onderstaande video.

Omschrijving sport

Ongeveer vier maanden geleden is het downhill-seizoen afgetrapt. Downhill is een sport waarbij je met een volledig geveerde mountainbike een parcours aflegt over rotsen, wortels en sprongen met een gemiddelde duur van 4 minuten. De start is op de top van de berg en de finish bevindt zich in het dal. Gemiddeld duurt een afdaling dus 4 minuten, waarbij snelheid en precisie op nummer 1 staan. Een finale bestaat uit een afdaling waarbij alles samen moet komen en de rijder die het kortst over de afdaling doet wint. Met livestreams van Red Bull TV worden de wedstrijden van de wereldbekers vastgelegd, waarbij met behulp van een super uitdagend parcours, tussentijden en acties van rijders de professionele sport te volgen valt. Deelnemers van over de hele wereld nemen deel aan deze wedstrijden. Dit is de hoogst haalbare tak binnen de sport.

Tot dusver mijn 2022

Mijn seizoen bestaat uit 14 wedstrijden en op het moment dat ik dit schrijf zitten we net over de helft van het kampioenschap. In de afgelopen periode is er veel gebeurd, zowel hoogte- als dieptepunten. Om bij het begin te beginnen moeten we bij de voorbereiding starten: deze was uitermate goed en veel beter als de jaren ervoor, omdat ik – mede door een groter budget – de kans had om te reizen. Hiervoor ben ik al mijn sponsors heel erg dankbaar. Hiermee heb ik alleen voor mijzelf te hoge verwachtingen gevormd en uiteindelijk te veel druk ervaren. Met de start van het seizoen merkte ik het niet zo erg, maar op een gegeven moment ging alles achteruit. Neem hierbij als voorbeeld mijn focus of algemene mindset.

Na een bepaalde periode besefte ik mij dat dit het geval was en vervolgens is er een punt geweest waarbij ik terug op de rails wist te komen. Bij de iXS Cup in Winterberg heb ik gewonnen en bij de Europese ronde van Oostenrijk wist ik constant te finishen. De snelheid is er, alleen blijft het toch frustrerend dat dit niet altijd resulteert in een goed resultaat. Dit ondervind ik vooral bij de wedstrijden van de wereldbekers. Ondanks dit alles ben ik erg blij met welke kant ik op ga.

Vooruitzichten

6 wedstrijden in 5 verschillende landen. Er zijn twee Europese rondes te rijden met de finale in Italië. Als we kijken naar de wereldbekerwedstrijden staan er nog twee op de kalender, met Frankrijk als bestemming voor het wereldkampioenschap. Mijn doel is om het ritme wat ik nu heb aan te houden en het proberen te versnellen over de wedstrijden. Soms is het resultaat de start van alles en gaat het balletje rollen, maar uiteindelijk moet het allemaal in mijn hoofd goed vallen. Ik weet dat dit lukt op het moment dat ik mij goed voel en plezier heb. Hiermee gezegd is dit het hoofddoel!

Ongeveer vier maanden geleden is het downhill-seizoen afgetrapt. Downhill is een sport waarbij je met een volledig geveerde mountainbike een parcours aflegt over rotsen, wortels en sprongen met een gemiddelde duur van 4 minuten. De start is op de top van de berg en de finish bevindt zich in het dal. Gemiddeld duurt een afdaling dus 4 minuten, waarbij snelheid en precisie op nummer 1 staan. Een finale bestaat uit een afdaling waarbij alles samen moet komen en de rijder die het kortst over de afdaling doet wint. Met livestreams van Red Bull TV worden de wedstrijden van de wereldbekers vastgelegd, waarbij met behulp van een super uitdagend parcours, tussentijden en acties van rijders de professionele sport te volgen valt. Deelnemers van over de hele wereld nemen deel aan deze wedstrijden. Dit is de hoogst haalbare tak binnen de sport.

Tot dusver mijn 2022
Mijn seizoen bestaat uit 14 wedstrijden en op het moment dat ik dit schrijf zitten we net over de helft van het kampioenschap. In de afgelopen periode is er veel gebeurd, zowel hoogte- als dieptepunten. Om bij het begin te beginnen moeten we bij de voorbereiding starten: deze was uitermate goed en veel beter als de jaren ervoor, omdat ik – mede door een groter budget – de kans had om te reizen. Hiervoor ben ik al mijn sponsors heel erg dankbaar. Hiermee heb ik alleen voor mijzelf te hoge verwachtingen gevormd en uiteindelijk te veel druk ervaren. Met de start van het seizoen merkte ik het niet zo erg, maar op een gegeven moment ging alles achteruit. Neem hierbij als voorbeeld mijn focus of algemene mindset.

Na een bepaalde periode besefte ik mij dat dit het geval was en vervolgens is er een punt geweest waarbij ik terug op de rails wist te komen. Bij de iXS Cup in Winterberg heb ik gewonnen en bij de Europese ronde van Oostenrijk wist ik constant te finishen. De snelheid is er, alleen blijft het toch frustrerend dat dit niet altijd resulteert in een goed resultaat. Dit ondervind ik vooral bij de wedstrijden van de wereldbekers. Ondanks dit alles ben ik erg blij met welke kant ik op ga.

Vooruitzichten
6 wedstrijden in 5 verschillende landen. Er zijn twee Europese rondes te rijden met de finale in Italië. Als we kijken naar de wereldbekerwedstrijden staan er nog twee op de kalender, met Frankrijk als bestemming voor het wereldkampioenschap. Mijn doel is om het ritme wat ik nu heb aan te houden en het proberen te versnellen over de wedstrijden. Soms is het resultaat de start van alles en gaat het balletje rollen, maar uiteindelijk moet het allemaal in mijn hoofd goed vallen. Ik weet dat dit lukt op het moment dat ik mij goed voel en plezier heb. Hiermee gezegd is dit het hoofddoel!

Op het moment dat ik deze blog schrijf is het nog geen 24 uur geleden dat ik het starthok in Winterberg verliet. Een moment waar eindelijk alles op het juiste moment samenkwam. Dit verliep de voorgaande maanden helaas toch wel wat anders en hiermee gezegd te hebben was het contrast groot. Te veel prestatiedruk en een onjuiste mindset resulteerde uiteindelijk in een vorm van een mentale burn-out. Het is mijn eerste ervaring en om eerlijk te zijn ben ik ervan geschrokken hoeveel impact het op mij heeft gehad.

Volledig hersteld ben ik waarschijnlijk nog niet, maar ik denk dat ik een juist traject en doelstelling heb gevormd voor mijn eigen om nu tot dit moment te kunnen komen. Maribor is het moment geweest waar ik brak, maar het was ook stap 1 van het proces om bovenop alles te komen. Fort William voelde als stap 2 en mijn plan was om in Winterberg of Semmering de laatste stap te kunnen zetten om terug de oude te zijn en succes te kunnen behalen. Heeft het gewerkt of wil ik toch nog te graag te snel en zit er nog een nasleep aan te komen? Dat moet nog blijken, maar één ding is zeker: dat het harde werken zijn vruchten begint af te werpen en ik met de winst naar huis ben gegaan. Het oude gevoel ervaren, mijn zelfvertrouwen terugwinnen en met een glimlach op de fiets zitten is geweldig. De ochtend na de wedstrijd heb ik ook mijn laatste examen gehad en voltooid. Hiermee zeggend ben ik geslaagd als mechanisch engineer op het Graafschap College, een grote opluchting en iets waar ik super blij mee ben.

Dit bericht op Instagram bekijken

Een bericht gedeeld door Tristan Botteram (@tristanbotteram)

Vier weken geen competities lijkt als een korte tijd die zo voorbij gaat, maar dat was voor mij toch net even anders. Voor mijn gevoel heb ik niet mijn volledig potentie kunnen laten zien en dan is het is heel gemakkelijk om je gedachten hierin kwijt te raken. Ik dacht constant: ‘ik wil nu racen’. Het proberen los te laten van dit gevoel neemt tijd in beslag.

De afgelopen weken zagen er helaas wel zo uit. Ik ben bij mijzelf  te rade gegaan wat er goed gaat en wat er beter kan. Hier heb ik vervolgens een plan aan vast geknoopt. Ik kan natuurlijk niet tot detail ingaan op alles wat ik precies heb gedaan, maar misschien als je mijn story’s hebt gevolgd dat je het antwoord weet! Ik voel mij momenteel fit en klaar om te gaan racen, ik heb veel op de fiets gezeten en ik heb mijn zwakte punten aangepakt, voor zover dit mogelijk was binnen het tijdsbestek.

Dit weekend vind de tweede ronde van het iXS Europees kampioenschap plaats in Slovenië. Een parcours dat jaar na jaar terugkomt op de wedstrijdkalender, een parcours waar ik erg bekend mee ben. Twee weekenden later is de tweede ronde van het wereldbeker kampioenschap in Schotland. Hierbij is de situatie wel omgedraaid, het zal mijn eerste keer zijn dat ik op het welbekende Fort William ga racen. Om eerlijk te zijn kijk ik er wat tegenop omdat zeker 90% van mijn competitie hier al jaren racet en het een parcours een element heeft die mijn handen niet goed kunnen beheersen en dat is de lengte(duur) van het parcours.

Dit lijkt me lastig omdat ik maar nauwelijks op parcours kan trainen die langer zijn dan 3 minuten. Het is ook niet een kracht die je buiten het fietsen om kunt trainen. Dit is helaas altijd al een tackel punt geweest voor mij. Het is dus even afwachten hoe het gaat lopen. Mijn doel is om komend weekend mijzelf te herpakken en die zelfverzekerdheid mee te nemen naar Schotland. We gaan zien hoe het zal uitpakken!

Dit bericht op Instagram bekijken

Een bericht gedeeld door Tristan Botteram (@tristanbotteram)

Ik ben weer terug na twee weken rondreizen door Europa. Lourdes in Frankrijk was stop nummer één, een regio waar in 2017 eerder een wereldbeker is georganiseerd. Toen der tijd draaide ik nog niet op het hoogste niveau mee dus alles was voor mij hierdoor nieuw. Vanaf moment één op het parcours kon ik merken dat al mijn harde werken tijdens de winter niet voor niets was. Ik kon heel snel mijn draai vinden. Na het parcours eerst uitbundig te inspecteren met de trackwalk, de trainingen af te ronden en mijn lijn keuzes te visualiseren, was het tijd om tegen de klok te rijden voor de kwalificatie. Ik was goed op weg maar helaas kwam ik tussen split 1 en 2 ten val doordat ik te veel in leunde in een rechterbocht. Mijn voorwiel begon grip te verliezen en ik was net te laat met mijn voet neer te zetten, daar lag ik dan precies voor een lang recht stuk. Dit is een fout die je niet mag maken en waar ik meteen op gestraft werd. Er is geen kans meer om het terug te trekken. Het voelde alsof ik alles uit het raam kon gooien, maar het enige wat ik kon doen is vertrouwen op de splittijden en accepteren en ervan leren. Wat ging er fout? Waarom ging het fout? Hoe kan het volgende keer beter? Waren de vragen die ik mij stelde.

Na deze reflectie kan ik mijn frustratie snel loslaten, jaar in jaar uit heb ik geleerd hoe ik het beste om kan gaan met deze tegenslagen. Tijd om terug aan het werk te gaan, want stop nummer één van de Europese beker was maar een weekje verwijdert. Kroatië was bestemming nummer twee, weer heel wat kilometers op de snelweg en zelfs de pond. De wedstrijd vond plaats op het eiland Vali Lošinj, waar het parcours uit één en al steen bestond. Ditmaal kon ik mijn draai in de training minder snel vinden en ging ik vrij hard onderuit de eerste trainingsdag. Dit was een wake up call en hiervan heb ik geleerd om de aanpak van het weekend iets te tweaken. Na stretchen en koelen was ik klaar voor de kwalificatieronde op zaterdag, het gevoel was opnieuw goed en mijn plan was om een soliede run neer te zetten om een goede basis te creëren voor de finale op zondag. Alleen ging het opnieuw niet zoals plan; letterlijk drie bochten in het parcours reed ik mijn band kapot door een scherpe steen. Doormiddel van een protectie binnenband kon ik de wedstrijd nog wel finishen en bleef de band op de velg en er zijn punten te behalen in de kwalificatie, dus had ik op dit gebied nog enig geluk.

Resetten en opnieuw proberen voor de wedstrijd. Kort samengevat liep ik opnieuw mechanische problemen op, ditmaal met enig geluk op de helft van het parcours. Met deze tegenslag wist ik een tijd van 2:25.389 over de finish te komen, uiteindelijk goed genoeg voor een 4e plaats met een achterstand van 4.330 seconden. Het had zoveel beter kunnen zijn maar ook zo veel slechter. Dat is hoe ik ernaar kijk. Een kleine 5 weken tot wereldbeker nummer 2, tijd om opnieuw te leren en hard te werken.

Dit bericht op Instagram bekijken

Een bericht gedeeld door Tristan Botteram (@tristanbotteram)

Dit bericht op Instagram bekijken

Een bericht gedeeld door Tristan Botteram (@tristanbotteram)

Dit bericht op Instagram bekijken

Een bericht gedeeld door Tristan Botteram (@tristanbotteram)

Het is geen geheim dat binnen sport (maar natuurlijk ook daarbuiten) atleten links en rechts overtraind raken of een burn-out oplopen, maar vaak wordt dit niet gedeeld met het publiek. Ik denk dat de hoofdreden te weinig zelfkennis is ofwel bij semi professionele sporters de combinatie met foutieve begeleiding door bijvoorbeeld ouders.
Ik heb door middel van sport een eigen zelfkennis ontwikkeld met behulp van jarenlang omgaan met prestatiedruk, tegenslagen en natuurlijk successen. In dit proces ben ik ook op mijn bek gegaan en heb ik hiervan moeten leren. Momenteel heb ik een goed beeld bij hoe ik moet omgaan met negatieve, maar ook de positieve ervaringen binnen en buiten sport. Binnen de algemene arbeidsmarkt zie je steeds vaker dat mensen niet meer overweg kunnen met de druk vanuit bijvoorbeeld hun werkgever, maar hoe kun je dit tegengaan?
Je kunt niet van de een op de andere dag jezelf nieuwe gewoontes aanleren en ik ben van mening dat bij iedereen dit proces ook in verschillende tempo’s gaat. Maar je kunt met hulpmiddelen dit proces wel versnellen door bijvoorbeeld sport. Ook op recreatief sportniveau leer je je eigen lichaam en mentale gesteldheid beter kennen want je traint bij sport niet alleen je lichaam maar ook je brein. Uiteindelijk leer je het best door jezelf in een oncomfortabele situatie te brengen en te accepteren dat je op je bek mag gaan om van je fouten te leren. Het is natuurlijk wel allemaal makkelijker gezegd dan gedaan.
Balance is key. Hard werken staat op 1, maar je belonen wanneer je een goede prestatie hebt verricht is net zo belangrijk. Mensen zijn geen machines en moeten worden geëxcelleerd worden door positieve energie. Lekker eten of in het algemeen iets doen wat je fijn vindt zijn goede voorbeelden van deze energie. De balans tussen de twee bovenstaande aspecten is uiteindelijk in mijn ogen waar het allemaal op draait en wat de springplank kan zijn om progressie te maken ik welke situatie dan ook.

Ik denk dat het benoemen van mijn geheime trucjes een beter beeld kan schetsen van de afwegingsgraad. Na een goede prestatie wil ik graag dingen doen waar ik een fijn gevoel van krijg, dit is in mijn geval lekker eten. Maar bij een negatieve prestatie kan het ook zijn dat ik hetzelfde toepas. Ik zie vaak dat mensen te hard voor hunzelf zijn, en dan op andere momenten niet hard genoeg zijn. Het gaat dus echt op een juiste prikkeling op het juiste moment. Ik heb vaak genoeg momenten gehad waarbij ik in de sportschool was en ik naar 0,5u er weer uitliep omdat het niet meer ging om dan de volgende dag 150% te gaan. Dit werkt voor mij beter dan er proberen doorheen te zetten en vervolgens de rest van de week he-le-maal fysiek en mentaal gesloopt te zijn. Uiteindelijk komt het erop aan dat je hierin zelf een weg vindt wat voor jou werkt.

Over het verloop van het seizoen’21 heb ik een aantal uitschieters gehad die in mijn ogen hebben laten zien dat ik in de toekomst successen zou kunnen behalen. In combinatie met mijn Europese Cup-titel en de prestaties sinds de start van mijn carrière, heb ik ondervonden dat ik mogelijk een toekomst kan opbouwen uit mijn sport. Natuurlijk is deze kans maar voor een enkeling weggelegd en hierdoor blijf ik ook realistisch in deze visie (af en toe helaas misschien iets te realistisch). Gelukkig heb ik wel mensen om mij heen die mij hieraan doen herinneren.

Ik beoefen een individuele sport en uiteindelijk komt het natuurlijk wel allemaal op mij aan om prestaties te leveren. Daarentegen gaat de ondersteuning vanuit iedereen om mij heen wel hand in hand met de kans om alles uit mijzelf te halen.

Ik zit nergens aan vast en ik kan gaan en staan waar ik wil. Mijn toekomstplan is om na het afronden van mijn momentele technische studie een jaar volledig voor de sport te gaan. Hoe het er nu naar uitziet ga ik in juni mijn diploma krijgen, op dat moment is mijn seizoen al wel al lang en breed begonnen, maar de volledige ervaring om alle focus bij het fietsen neer te leggen is dan wel van start gegaan en man o man wat kijk ik hier naar uit. Momenteel word ik veelal verhinderd in de mogelijkheid om kwaliteit trainingsuren te maken gezien de schaarste aan bergen in en rond Nederland. In mijn ogen kan ik nog grote stappen maken als atleet, zeker wanneer er budget is om voor enige tijd in een berggebied door te brengen. 2022 wil ik gebruiken om mijn lijn van voorgaande prestaties door te trekken om dusdanig goed te presteren dat iemand binnen de fietsindustrie potentie in mij ziet. Ik hoop met deze visie de kans om in te stromen in een professioneel team te vergroten en uiteindelijk is mijn doel om dit te natuurlijk realiseren. Of, en zo ja wanneer dit gaat plaatsvinden heb ik zelf niet in de hand. Mijn droom is om tenminste één keer de kans krijgen om alles eruit te halen wat er in mij zit!

Normaal spreek ik altijd alleen over mijn sport binnen deze blogs maar daarnaast houdt ik mij momenteel ook nog steeds bezig met een opleiding en ik vind het leuk om jullie mee te nemen in dit deel van mijn leven.

Ik studeer technische engineering en bevindt mijzelf in het examenjaar wat inhoudt dat ik deze zomer mijn diploma kan behalen. Kort samengevat verdiep ik mij in de werktuigbouwkunde waarbij ik als student betrokken ben bij het ontwerpen en alle achterliggende zaken die erbij komen kijken om complexe technische producten tot realisatie te brengen. Theoretisch gezien van A tot Z wat dus inhoudt dat de studie vrij breed moet zijn om alle aspecten van zowel bedrijfskunde als ondernemerschap mee te nemen om (bedrijfs)projecten tot slagen te laten komen. In de tussentijd heb ik al een handje vol toffe projecten mogen afronden voor zowel mijn college als externe opdrachtgevers, één van deze projecten was een het ontwerpen en produceren van een fiets zonder spaken. Hierin was de uitdagingen dat het wiel bijvoorbeeld niet massief mocht zijn en onze oplossing was om een velg als tandwiel te laten werken en hiermee de aandrijving tot stand te laten komen. Kort door de bocht heb ik samen met mijn medestudenten uit mijn projectgroep hem aan het rijden gekregen inclusief het opvolgen van alle criteria alleen was de weerstand in de tandwielen nog steeds te groot om een ‘normaal’ systeem te overtreffen.

Helaas heb ik zo geen beeldmateriaal tot mijn beschikking van dit specifieke project maar ik hoop dat ik een beeld heb kunnen schetsen wat ik buiten mijn sport doe. Mijn plan is om binnen de fietssport een carrière op te bouwen maar ook vind ik het belangrijk om een plan B achter de rug te hebben.

Trainingskamp in Italië 

 Tristan schreef deze week zijn update voor het Achterhoek Nieuws. Deze verschijnt binnenkort in alle edities van deze krant.

 In mijn laatste blogs van 2021 schreef ik over mijn nieuwe racemonster en ook mocht ik toen vertellen dat ik deze uitvoering zou gaan testen in de laatste week van het jaar, tijdens een trainingskamp in Italië. Tijdens deze test zou dan de basis gelegd worden wat betreft de afstellingen qua onderdelen en instelmogelijkheden van mijn fiets.

Wij zijn nu circa twee weken verder en ik glunder nog steeds als ik erop terugkijk. Dit geeft denk ik al genoeg aan hoe het verlopen is! Ik durf wel te zeggen dat we in deze week heel veel progressie hebben geboekt en dat we op deze manier ervoor hebben kunnen zorgen dat ik content ben met de fiets. Doordat ik veranderd ben naar een kleinere wielmaat als achterwiel, vergde dit de enige tijd om de min- en pluspunten te ontdekken, inclusief de impact die dit heeft op de handeling van de fiets. Dit trainingskamp was ook vooral bedoeld om nieuwe materialen en onderdelen te testen en conclusies te trekken over het gevoel wat ik erbij had, om zo een zo’n goed mogelijke fiets neer te zetten. Er komen iedere keer weer nieuwe technische snufjes op de markt en hierdoor is er altijd beweging in dit spectrum.

Naast het testen van de fiets is dit alles ook meteen een mogelijkheid om mijn fysieke staat te meten en hierin de komende maanden eventueel in te spelen op mankementen waar ik nu, of in de toekomst, wellicht tegenaan zou kunnen lopen. De tijd die ik over het algemeen op de fiets doorbreng is veelal het belangrijkste onderwerp, in samenhang met de fietsinstellingen die er weer voor zorgen hoe ik uit de voeten komen wanneer het tijd is om tegen de klok te racen. De hoeveelheid van de fietsuren is namelijk altijd één van de mankementen geweest waar ik als Nederlander veel moeite mee ervaar. Natuurlijk zijn de bergen ver te zoeken in ons platte landje en daarom ben ik eigenlijk altijd geforceerd om te reizen, en dan nog komen de trainingslocaties vaak niet overeen met die van mijn concurrentie.

Het plan voor 2022 is om hier verandering in te brengen. Ik ben er dan ook van overtuigd dat ik met de juiste hoeveelheid trainingsuren en de kwaliteit hiervan, in de toekomst mogelijk successen zou kunnen behalen gezien mijn resultaten zonder deze aspecten. Ik ben heel erg blij dat ik veel van de trainingskosten kan dekken door middel van het vertrouwen en de ondersteuning vanuit mijn partners en sponsoren. Het blijft natuurlijk altijd een lastig puntje voor mij en hierin blijft het gezegde ‘hoe meer, hoe beter’ wel bestaan voor de komende tijd. Ik wil deze afsluiting dan ook graag gebruiken om eventuele potentiële sponsoren te vragen om bij interesse contact op te nemen met mij. Dit kan o.a. via één van mijn socialmedia-kanalen. Ik hoop op deze manier mijn dromen te verwezenlijken en hierbij uw bedrijf of onderneming mee te nemen in het proces.

Over & out, Tristan!

In mijn vorige blog schreef ik dat ik opnieuw getekend heb bij Canyon Bicycles voor 2022. Daarnaast vertelde ik hier ook over een nieuwe fiets die eraan zat te komen. Vandaag is de dag, de uitgave van de nieuwe ‘Mullet’-versie. Woorden kunnen niet beschrijven hoe blij ik ben om deze fiets tot mijn beschikking te hebben! Is dit nou mijn droomfiets? Ik denk dat hij wel heel erg in de buurt komt, zowel de geometrie van het frame, de wielmaten als alle componenten eromheen sta ik volledig achter wat veel vertrouwen biedt. Komend weekend mag ik waarschijnlijk de eerste meters maken met het monster in Frankrijk, hier ben ik heel erg benieuwd hoe het verschil gaat aanvoelen. Het blijft altijd een spannend moment maar ik heb er veel vertrouwen in. Het gaat nog wel even beslissen zijn over een aantal onderdelen en verandermogelijkheden, zoals bijvoorbeeld de keuze tussen twee verschillende veerdempers. Afgelopen seizoen reed ik met een luchtdemper en ik heb voor 2022 ook de mogelijkheid om een veerdemper te testen. Ook is er een mogelijkheid om het frame in te korten of te verlangen met een flipchip, maar de tijd zal leren wat mijn voorkeur gaat zijn!

Omdat dit mijn laatste blog van dit jaar gaat zijn wil ik ook even de komende twee weken meenemen in dit bericht. Zo mag ik zeggen dat ik naar Italië ga vertrekken voor een trainingskamp: een week gassen op de ruigste parcours van Italië. Om precies te zijn is de bestemming San Remo, een omgeving met veel gebergte waar het zelfs in de winter mooi weer blijft door middel van de warmte van de zee. Hier kan ik pas echt de fiets goed testen, dus het echte testwerk moet hier plaatsvinden. Natuurlijk ga ik dit allemaal binnen no-time delen op mijn socialmedia-kanalen. Als je alles als eerste wil volgen kun je bovenaan mijn pagina de linkjes aanklikken om mij te volgen op jouw favoriete platform.

Ik wil al mijn lezers fijne feestdagen wensen en natuurlijk een gelukkig en gezond 2022. Over and out, Tristan!

Dit bericht op Instagram bekijken

Een bericht gedeeld door Tristan Botteram (@tristanbotteram)

Komend seizoen zal ik opnieuw aan de start staan met mijn Canyon. Hier ben ik heel erg content mee! Maar… ditmaal niet precies met hetzelfde model als waar ik het afgelopen jaar aan alle wedstrijden heb deelgenomen. Alhoewel ik heel erg tevreden was hoe afgelopen seizoen is verlopen met het nieuwe model, wilde ik toch een andere weg in gaan slaan. Mijn achterwiel wordt een maatje kleiner… maar waarom eigenlijk?

Ik ben 1.75m en rijdt al mijn fietsen in framemaat L. Dit is technisch gezien te groot volgens de richtlijnen van de fabrikant, maar dit heeft toch wel mijn voorkeur. Ik verkies meer stabiliteit over agressiviteit en dit is dus wat ik merk wat je creëert met een maatje kleiner. Op mijn enduro fietsen werkte dit altijd erg goed, alleen miste ik het kleine speelse aspect van de fiets op mijn wedstrijdfiets, want ja: je moet natuurlijk ook bochten maken haha… Door middel van aanpassingen aan de componenten heb ik het proberen te verhelpen, maar ik kwam er toch niet helemaal uit aan het eind van de rit. Om een stap terug te gaan in framemaat vond ik niet alles. Zeker omdat het grote 29inch achterwiel ook nog wel eens mijn bips raakte. De stap terug naar 27,5 was hierdoor een hele goede oplossing. Hierdoor ben ik ervan overtuigd dat dit echt DE fiets gaat zijn, waarmee ik alle potentie uit de fiets kan gaan halen m.b.v. mijn rijstijl, lengte en behendigheid. Ik heb dit nieuwe model vandaag opgehaald en ik kan niet wachten om hem te delen met jullie. Over een kleine week kan ik eindelijk alle informatie uitgeven over mijn samenstelling, met natuurlijk een fotoreportage.

Houdt mijn socialmedia-kanalen in de gaten voor de launch!

Alle wedstrijden zijn officieel afgerond en het is tijd om afgelopen seizoen te evalueren en te noteren wat er beter kon. Verbeterpunten zijn er natuurlijk altijd wel. Soms gaat het om kleine dingetjes die uiteindelijk over een compleet seizoen toch best wat impact kunnen hebben op de prestaties.

Momenteel zit ik nog in deze evaluatiefase, maar ben ik ook al langzaam begonnen om richting 2022 te werken! Zo ben ik aan het kijken op welk merk fiets ik zal belanden, welke kleding ik zal dragen en welke onderdelen gemonteerd zullen worden. Hier kan ik helaas nog niets over prijsgeven, maar ik kijk met een glimlach uit naar de toekomst.

Nu is het even genieten van geen prestatiestress, mindere intensiteit-trainingen en lekker doen waar ik zin in heb!

Dit bericht op Instagram bekijken

Een bericht gedeeld door Tristan Botteram ?? (@tristanbotteram)

COVID-19 nam wereldwijd 2020, en gedeeltelijk 2021 in beslag; een jaar met beperkingen die onder andere het reizen naar trainingsoorden met bergen en hoogteverschillen niet mogelijk maakte tot een paar maanden voor de start van het seizoen.

Dit heeft mijn motivatie daarentegen niet in de weg gestaan, door op mijn eigen wijze door te blijven trainen en te blijven geloven in mijn eigen kunnen. Toch kwam het seizoen wat stroef tot gang. Bij de tweede wereldbeker in Frankrijk wist ik mij te herpakken met een hele sterke 34e plaats in de finale, iets wat voor Nederlandse begrippen abnormaal is gezien de nihile trainingsmogelijkheden waarover ik beschik. Hierna wist ik nogmaals het te flikken om bij het EK vele grote namen achter mij te laten om als 20e te eindigen. Na het vroeg pieken aan het begin van het seizoen kon ik de lijn niet meteen doortrekken en heb ik tegenslagen gehad. Ik wist vervolgens na twee wedstrijden mijn succes opnieuw te vinden door bij het WK in Italië op een mooie 41e plaats te belanden, opnieuw een bewijs dat ik net achter de ‘grote’ mannen zit en er dus niet veel voor nodig is om door te stoten.

In de tussentijd heb ik ook nog het IXS Europees kampioenschap verreden, waarbij ik heb laten zien dat ik constant en onder druk kan presteren. De laatste ronde heb ik gewonnen en de kampioenschapstitel heb ik op mijn naam weten te schrijven. De eerste 30 rijders tellen mee voor de livestream van Red Bull TV. Toen ik bij de World Cup in Lenzerheide 30e eindigde in de kwalificatie wist ik dat ik vanaf nu ook onder de ‘echte’ mannen mocht scharen: het grote werk komt eraan en ik zit erbij! Tijdens de finale-afdaling worden er tussentijden doorgegeven, terugkijkend op de analyse had mijn run top 20 waardig kunnen zijn. Helaas mocht het niet zo mooi zijn. Ik kwam ten val, maar de potentie is er zeker om met meer trainingsmogelijkheden grote successen te behalen in de toekomst.

Dit bericht op Instagram bekijken

Een bericht gedeeld door Tristan Botteram ?? (@tristanbotteram)

Precies vier weken geleden wist ik één van mijn dromen waar te maken: iXS Europees Kampioen worden! Als ik heel eerlijk ben had ik de mogelijkheid om het dit jaar voor elkaar te krijgen uit mijn hoofd gezet, dus dat maakte de gebeurtenis nog specialer. Meer zien? Zie hier mijn vlog:

5 weken geleden verreed ik de tweede ronde van het iXS Europees Downhill Kampioenschap in Pila(ITA). Vers van een top resultaat werd ik meteen weer in het diepe gegooid doormiddel van het kwalificeren op een 20e positie. De baan lag mij niet helemaal en ik kon niet een bepaalde flow te pakken krijgen. Voor de finale wist ik de schade gelukkig wel te herstellen door net naast het podium te eindigen op een 7e positie.

Vervolgens ben ik een weekje terug in Nederland geweest om wat op te laden en voor te bereiden op een reeks wedstrijden achter elkaar. De eerste stop was in Maribor, waar zich drie wedstrijden afspeelden. Als eerste de derde ronde van het iXS Europees kampioenschap. Op dit parcours kon ik mijn snelheid al vroegtijdig oppakken, wat resulteerde in een goede kwalificatie-run. In de middensplit kwam ik in een 5e positie, enkel door een stomme fout kwam ik ten val richting het einde van de run. Toch wist ik in rang 19 de finale te rijden. In de opvolgende avond viel er veel neerslag wat het parcours een tandje uitdagender maakte. Enigszins was dit wel in mijn voordeel, omdat ik vaak beter ben in deze omstandigheden. Dit bleek ook wel toen ik in een 8e plaats over de finish kwam. Normaal is dit geen super presentatie, maar gezien de deelnemende World Cup-rijders die ook meededen was ik hier erg content mee!

Up next was het Europees kampioenschap van de UEC. Het parcours was identiek, alleen de weersomstandigheden waren nu een stuk beter. Er was geen kwalificatie-run dus ik neem je meteen mee naar de finales. Na zoveel dagen te hebben gereden kon ik het parcours misschien wel blind verrijden wat veel voordeel bood. De finale verliep daarom ook erg goed; met weinig fouten en een goede flow belandde ik op de 20e rang van Europa.

Hierna was het feest in Maribor nog niet ten einde gekomen, want de World Cup stond ook nog op de lijst. Om wat variatie te bieden was het parcours nu flink aangepast. Toch hielp de ervaring van de voorgaande wedstrijden mij veel om de grens op de Sloveense grond op te zoeken. De training verliep hierdoor zonder enige problemen en ik keek met een glimlach uit naar mijn kwalificatie-run. Foutloos begon ik de afdeling, alleen na sector 4 en 5 verloor ik veel tijd door fouten. Te veel fouten om uiteindelijk niet bij de snelste 60 rijders te kunnen zitten, 0.5 seconden om precies te zijn… Natuurlijk is dit erg zuur, maar tegenwoordig is het kwalificeren heel lastig en kunnen zelfs fabrieksrijders zich niet plaatsen.

Momenteel ben ik onderweg naar Tsjechië om de laatste ronde van het iXS Europees Kampioenschap te rijden. Vervolgens het WK in Val Di Sole en ten slotte in Lenzerheide voor de World Cup, om de roadtrip af te sluiten.

Ik was zeer tevreden over mijn snelheid op de trainingsdag, maar nadat ik een P20 behaalde in de kwalificatie moesten er veranderingen toegepast worden. Heb ik de juiste vering-instellingen en lijnkeuzes uitgekozen? Bekijk de video hieronder om het allemaal te ontdekken:

Vorig weekend verreed ik de 2e ronde van de UCI MTB World Cup in Frankrijk. Hier wist ik een resultaat neer te zetten die ik nooit had durven dromen, bekijk hieronder de video:

In deze video neem ik je mee op een dagje wennen & testen op ruige downhill-parcours in Oostenrijk. Alles om klaar te stomen voor de eerste wereldbeker! Zie hier die video:

Het is eindelijk zover: tientallen afdalingen per dag rijden! Ik heb het enorm gemist, het voelde als echt als thuiskomen. Na een aantal soortgelijke dagen als beschreven hierboven voel ik mij momenteel erg zelfverzekerd en kijk ik met een glimlach uit naar de eerste wereldbeker ronde in minder dan twee weken tijd. Op het moment van lezen bevind ik mij momenteel al in Oostenrijk om de enige testen uit te voeren op de speciale grond van het gebergte waar de wedstrijd gehouden zal worden om zo goed mogelijk voorbereid te zijn wanneer het echt telt in Leogang.

Zie hieronder een afdaling door mijn ogen in het Duitse Willingen:

In mijn vorige blogs sprak ik al over mijn gloednieuwe fiets, maar ditmaal heb ik een video gemaakt over alle details van de samenstelling. Zie hieronder de video:

De zomer van 2020 was de eerste keer na vijf jaar dat ik zonder races in Nederland verbleef. In deze tijd heb ik oude hobby’s en interesses van voor het racen opgepakt. Dit beviel mij eigenlijk heel erg goed, alhoewel ik het reizen wel mistte. Motorcross kwam ook aan het licht: na 20 jaar was het eindelijk tijd om de knoop door te hakken en zelf te beginnen.

Met mijn downhill-ervaring kon ik redelijk snel mijn techniek overnemen op de motor, alleen was het gashendel wel een hindernis. Sindsdien heb ik nu circa 10 keer gereden. Momenteel begin ik de baas te worden en kan ik de technieken ook terug overnemen op de fiets. Bijvoorbeeld het leunen in bochten en het sporen rijden is een techniek wat nu weer gemakkelijker gaat op de fiets. Dit is natuurlijk geen directe vorm van verbetering, maar ik verwacht dat indirect ook veel overgenomen kan worden.

Mijn ervaring is dat er met een crossmotor van ongeveer 100kg weinig correctie mogelijk is in vergelijking tot een fiets van 15kg. Hierdoor ben ik geforceerd om vloeiend en gecontroleerd te rijden. Soms is het makkelijk om bij downhillen te snel te willen rijden, terwijl het beter is om op 95% een wedstrijd zonder fouten te verrijden. Daarnaast vind ik het crossen ook supermooi en is het erg toegankelijk in de Achterhoek, zie hier mijn progressie tot nu toe:

In mijn blog van enkele weken terug sprak ik over een gloednieuwe fiets die onderweg was naar mijn voordeur, afgelopen week was de dag van de levering. De nieuwe versie van de Canyon Sender CFR is afgelopen jaar al uitgekomen en beschikt over de allernieuwste snufjes. Hierdoor is hij ook flink veranderd vergeleken met de versie van 2019. Zo is er een compleet nieuw linksysteem verwerkt in het frame. Ook is de achter-brug – vergeleken met het frame – meer in balans ontworpen om een stabiele houding op de fiets te creëren. Als ik mijn eerste indruk in één woord zou moeten omschrijven zou ik het woord ‘fenomenaal’ kiezen. De afwerking van de fiets is verbazingwekkend en het legendarische is dat hij zelfs nog beter werkt dan hij eruit ziet want hier gaat het uiteindelijk natuurlijk om. Afgelopen weekend reisde ik naar de bergen om hier mijn eerste meters te maken, mijn eerste impressie van de nieuwe componenten waren goed en ik kon snel omschakelen van voorheen nog wel eens lastiger ging. Ik kijk uit naar de toekomst.

Super tof hoe een simpele stopwatch een normale fietsrit kan omtoveren tot een race tegen de klok, om op die manier het wedstrijdgevoel na te bootsen. Zie de onderstaande video om het gevoel mee te beleven:

Zowel op mijn socialmedia-kanalen als in het dagelijks leven krijg ik vaak de vraag hoe ik mij kan warmdraaien voor downhill-wedstrijden. Natuurlijk heb ik hier al het een en ander over geschreven in voorgaande blogs, maar over de huidige winterse maanden – wanneer er in de Alpen sneeuw valt – niet. Laat mij het je uitleggen!

Vanaf dat ik samen ben gaan werken met Canyon Bicycles hebben zij mij niet alleen een downhill-fiets ter beschikking gesteld, maar ook diverse trainingsfietsen omdat ik rondom Nederland weinig degelijke parcours heb voor mijn wedstrijd-rijtuig. Eén van deze bolides is een ‘enduro’-fiets. Hij beschikt over de mogelijkheden dat hij evengoed kan afdalen over de ruigste parcours, als dat hij kan klimmen naar de hoogste top van elke berg. Het grote voordeel hiervan is dat ik niet meer afhankelijk ben van Bikeparks waar een gondel is of bijvoorbeeld een degelijke weg waarbij je het zogeheten ‘shuttlen’ kunt verrichten. Het grote nadeel is natuurlijk wel dat er bij elke afdaling een flinke klim te wachten staat maar dat is hopelijk nog een aantal maandjes totdat de wedstrijden weer verreden mogen worden.

Mijn resultaten van 2020 hebben laten zien dat deze manier van trainen effectief en duidelijk goed is. Deze winter heb ik mijn snelheid nogmaals weten op te krikken. Zie hier een aantal van mijn fietsen van de afgelopen trainingsritten?

Dit bericht bekijken op Instagram

Een bericht gedeeld door Tristan Botteram ?? (@tristanbotteram)

Dit bericht bekijken op Instagram

Een bericht gedeeld door Tristan Botteram ?? (@tristanbotteram)

Dit bericht bekijken op Instagram

Een bericht gedeeld door Tristan Botteram ?? (@tristanbotteram)

Dit bericht bekijken op Instagram

Een bericht gedeeld door Tristan Botteram ?? (@tristanbotteram)

Dit bericht bekijken op Instagram

Een bericht gedeeld door Tristan Botteram ?? (@tristanbotteram)

Dit seizoen zal ik te vinden zijn op een gloednieuwe fiets van Canyon Bicycles. Een nieuwe versie van de Canyon Sender is afgelopen jaar uitgekomen en beschikt over de allernieuwste snufjes. Hierdoor is hij ook flink veranderd vergeleken met de versie van vorig seizoen. Zo is er een compleet nieuw linksysteem verwerkt in het frame. Ook is de achter-brug – vergeleken met het frame – meer in balans ontworpen om een stabiele houding op de fiets te creëren.

Ik heb voor het WK Downhill in Leogang een aantal afdalingen mogen testen op het nieuwe model in Schladming. Ik was erg enthousiast over de werking van het nieuwe linksysteem. De geometrie van de maat L sloot ook goed aan op mijn rijstijl. Ik heb mijn eigen fiets nog niet kunnen ombouwen, maar ik hoop dat in mijn volgende blog uit te kunnen lichten. Bekijk hieronder een video van mijn allereerste afdaling op de nieuwe Sender:

Het jaar 2020 is nu al weer twee maanden achter de rug, maar toch wil ik voor een laatste keer terugblikken op het afgelopen jaar. Het afgelopen seizoen bestond uit hoge pieken en diepe dalen. Naast alle lastige situaties waarin iedereen zich bevindt had ik toch de mogelijkheid om naar plekken in Europa te reizen en zelfs deel te nemen aan de grootste race van het jaar: de Wereldkampioenschappen.

Pak een hapje en drankje, en kijk wat 2020 mij heeft gebracht!

Tristan schreef deze week zijn blog voor het Achterhoek Nieuws. Deze zal in alle edities van het Achterhoeks Nieuws verschijnen. 

Een wedstrijdkalender met nieuwe kansen en mogelijkheden staat voor de deur, want het 2021-seizoen komt steeds dichterbij. Afgelopen jaar verreed ik een kort maar krachtig seizoen waar ik mijn beste resultaat ooit behaalde. Hierdoor zijn mijn doelen enigszins veranderd ten opzichte van voorheen. Tot een maand geleden was ik op de goede weg met de voorbereiding op mijn komende competities. Dit houdt in veel kwaliteitstrainingen, zowel op als naast de fiets. Helaas hebben de nieuwe coronamaatregelen nogmaals mijn voorbereiding verhinderd: de sportscholen moesten nogmaals sluiten en de reismogelijkheid was niet meer mogelijk. Dit houdt in dat ik genoodzaakt ben om in Nederland mijn technische trainingen te volbrengen en dat is erg lastig. Daarentegen probeer ik er het beste van te maken, zodat ik kan pieken tijdens mijn selectiewedstrijden.

Op dit moment ligt mijn focus op het UCI Wereldkampioenschap, het WK en de Europese rondes. Het plan is om alleen deel te nemen aan de wedstrijden in Europa, omdat de kosten voor mij momenteel te hoog zijn om overzees te rijden. Ik streef ernaar om mijzelf bij elke wedstrijd te kunnen kwalificeren. Bij de Europese rondes is dit geen grote opdracht, maar bij de wereldbekers kan dit nog wel eens spannend worden. Mijn hoofddoel is om een top 40 resultaat te behalen in één van de wereldbekers. De tijd zal het leren.

Het ziet ernaar uit dat het seizoen iets korter zal zijn dan voorgaande jaren, met maar één wedstrijd in Amerika. Dit is voor mij als Europeaan gunstig i.v.m. reiskosten. Natuurlijk kunnen deze evenementen worden beïnvloed door COVID-19 en is de kans groot dat er weer een verstoord raceseizoen komt. De UCI zei: “De enscenering van de evenementen in kwestie zal afhangen van de ontwikkeling van de gezondheidssituatie in de betrokken regio’s.”

Wil je weten hoe dit allemaal gaat aflopen? Volg mijn dan op social media (@tristanbotteram) en blijf mijn blogs checken.

Ongeveer vijf weken geleden ben ik sporttechnisch gestart met de voorbereiding op mijn 2021-seizoen. Dit betekent heel veel uren doorhalen in de sportschool om onder andere zwakke spiergroepen aan te sterken en een goede basis op te bouwen om begin volgend jaar grote stappen te maken op fysiek niveau. In verband met stage en de wintertijd zit ik deze tijd vaak alleen in het weekend nog maar op de fiets. Gelukkig is er op mijn college wel een topsportregeling zodat ik meer uren kan doorbrengen in de sportschool en ik mijn trainingsschema’s zonder hinder kan volbrengen.

Daarnaast ben ik druk bezig om op financieel gebied mijn training- en wedstrijdkosten te bekostigen met behulp van nieuwe en actuele sponsoren en partners. De voornaamste reden is dat ik met behulp van zowel mijn kleine als grote financiële en materiële sponsoren meer buitenlandse trainingsstages kan volbrengen. Het is voor mij heel erg belangrijk dat ik in de bergen veel tijd door kan brengen, want dit is voor mij momenteel nog steeds de grootste valkuil omtrent voorbereiding en behoud van mijn behendigheid op de fiets.

Bent u geïnteresseerd om met mij samen te werken? Dan kunt u contact met mij opnemen via het onderstaande e-mailadres: [email protected].

Dit bericht bekijken op Instagram

Een bericht gedeeld door Tristan Botteram (@tristanbotteram)

Afgelopen maand heb ik terug kunnen blikken op een succesvol seizoen. Deze week ben ik begonnen met de voorbereiding op 2021, mijn wedstrijdplannen zijn zo goed als identiek aan die van afgelopen jaar. Wel zijn mijn verwachtingen lichtelijk veranderd, in verband met mijn recente resultaten. Zo ben ik van plan om alle Wereldbekers in Europa te racen. Daarnaast wil ik bij de iXS European DH Cup voor de algemene kampioenstitel gaan. Ten slotte staan ook enkele side-events als RedBull Pumptrack, Crankworx en iXS DH Cup op de planning, maar het is nog even afwachten hoe alles gaat uitpakken omtrent COVID-19.

Ik streef bij de wereldbeker naar een Top 40 resultaat. Dit is de grens tussen professionele teamrijders en privateers(zoals ik). Als ik de komende winter een stijgende lijn vast kan houden tot aan de start van mijn 2021-seizoen, zien de geschatte resultaten er vrij rooskleurig uit. Hiervoor zal ik integendeel veel moeten gaan trainen in het buitenland. Ik houd jullie op se hoogte van mijn voortgang!

Zie hier de video van mijn laatste wedstrijd:

Het toppunt van alle wedstrijden: de wereldkampioenschappen! Het is momenteel een week geleden sinds ik van top tot teen onder de modder zat. Ik heb tijd gehad om al mijn emoties in te laten zinken en te glimlachen over wat ik heb neer mogen zetten op die zondag! Ik ben misschien gevallen tijdens mijn race, maar ik heb er vertrouwen mee opgedaan en ik kijk uit naar wat de toekomst brengt!

Het kostte ons 14 uur om Les Orres(FR) te bereiken voor de laatste ronde van de Franse beker. De baan was snel en erg ruig. Ik kwam ten val in mijn kwalificatierun. Dit resulteerde in een moeilijke startpositie.

Wil je zien hoe dit is afgelopen? Bekijk dan mijn video:

Ik wist afgelopen weekend een 18e positie op de Franse beker in Métabief te behalen. Ik ben erg bij met dit resultaat, gezien het sterke deelnemersveld. Het leek wel een wereldbeker! Het voelde zo goed om de finishlijn met voldoening te overschrijden.

Bekijk hieronder de video waarin ik je meeneem door het weekend!

Afgelopen week heeft de UCI(Federatie) aangekondigd dat het Wereldkampioenschap Mountainbike in Oostenrijk op 5 tot 11 oktober door kan gaan. Natuurlijk ben ik superblij met dit goede nieuws, want voor lange tijd leek het erop dat er weinig tot geen wedstrijden verreden zouden worden in 2020. Nu is het natuurlijk hopen dat Covid-19 geen roet in het eten gooit en iedereen zich netjes aan de landelijke maatregelen houdt zodat er geen tweede golf ontstaat. Misschien dat er dan zelfs nog meer wedstrijden verreden kunnen worden, laten we het hopen!

Voor nu ben ik volop aan het trainen om te pieken op de wereldkampioenschappen over twee maanden, ik ga jullie meenemen op mijn weg richting dit doel.

View this post on Instagram

Raw clips at home? . @canyon @canyon_cllctv @funridenl @schwalbetires @ripstar_travel @fimaxgroep @zwartecross @wlmdesign @sabmadistribution #mycanyon #canyon #cllctv #gripisyourfriend #rideschwalbe #funridenl #easyframe #blacklackschutz #sharethestoke #siebelinkassurantiën #zwartecross #dh #mountainbiking #downhill #mtblife #dhmtb #dirt #pumptrack #dirtjump #dirtbike #enduromtb #downhillmtb #spectralon #canyonspectral #canyonspectralon

A post shared by Tristan Botteram (@tristanbotteram) on Jul 30, 2020 at 10:41pm PDT

Bekijk hier mijn laatste video waarin ik je meeneem op een downhill training. Je ziet de parcours door mijn ogen. Daarnaast leg ik je ook uit wat de verschillen zijn tussen de diverse afdalingen en er komt nog een ongelukje voor in de video. Zeker te moeite om te kijken dus, bekijk hier de video:

De bekendheid van e-bikes neemt over de gehele wereld toe. De technologie achter de motoren en accu’s is non-stop in beweging en ik als luie downhiller wil natuurlijk ook zo’n fiets hebben! Dat zou je in eerste instantie natuurlijk wel denken haha.

Ik krijg regelmatig de vraag wat ik als 19-jarige sportman met een ondersteunende fiets moet. ”Trainen, trainen, trainen!” zeg ik ze dan. Natuurlijk niet voor uithoudingsvermogen, maar voor de behendigheid op de fiets. Op deze manier kan ik mij namelijk volledig focussen op de afdalingen en hoef ik mij geen zorgen te maken over de klim. In plaats van een simpele hersteltraining kan ik ook een rondje op de ‘boost’-stand doen, wat natuurlijk veel leuker is. Of tweemaal per dag trainen en even snel de hond uitlaten is ook een mogelijkheid. Iedereen heeft zijn/haar eigen redenen en manier voor deze ondersteuning. Wil je mijn redenen weten? Check dan de onderstaande video: 

De nieuwe UCI Downhill wereldbeker kalender is afgelopen weekend uitgegeven. Op 5 en 6 september gaan de eerste wedstrijden weer gereden worden! Kijk mee met een training van mij, die ik had ter voorbereiding op de eerste wedstrijd. 

Zie hier de tweede aflevering van mijn trainingskamp in Frankrijk

Het was een groot genot en zeker de moeite waard om helemaal af te reizen naar Zuid-Frankrijk om daar op trainingskamp te gaan. Bekijk hier de eerste aflevering van DH SPY:

Na een aantal weken rust, sinds mijn laatste wedstrijd op 6 oktober 2019, heb ik de laatste paar maanden heel veel op de fiets getraind om zo goed mogelijk aan de start te staan in Maribor over drie maanden. Het lijkt voor mij nog ver weg, maar het missen van de echte bergen komt volgende week eindelijk ten einde. Ik zal in de voorjaarsvakantie weer richting de bergen in het Zuiden trekken om daar een week volop te testen. Het is een tijdje geleden dat ik op mijn downhill-fiets heb gezeten en het zal daarom ongetwijfeld eerst even wennen zijn. Met afleveringen zal ik de gehele trip op beeld vastleggen, dit allen ga ik vastleggen op mijn Youtube kanaal!

Alle tijd, moeite en geld moet ervoor zorgen dat ik dit jaar mijn doelen kan behalen. Maar wat zijn mijn doelen zou precies? Dit jaar streef ik naar een blessure- en mechanische probleemvrij seizoen waarbij ik in optimale omstandigheden goede resultaten kan behalen. Zo heb ik een aantal hoofddoelen voor dit jaar: in de top 5 eindigen bij de iXS Eruopean DH Cup en mijzelf te kwalificeren bij alle Europese wereldbekers waar ik aan zal deelnemen (Slovenië, Kroatië, Andorra, Leogang en Les Gets).

Natuurlijk is het altijd afwachten hoe alles verloopt en wellicht zullen mijn plannen en doelen gaande het jaar veranderen. Het gene wat het meeste impact heeft zijn de resultaten op de hoeveelheid wedstrijden die ik zal rijden en welke doelen ik voor mijzelf stel. Daarom is het altijd lastig om precieze doelen te behalen, maar desalniettemin kun je niet meer dan je best doen. 

In mijn blog van enkele weken terug sprak ik over een gloednieuwe fiets die onderweg was naar mijn voordeur, afgelopen week was de dag van de levering. De nieuwe versie van de Canyon Sender CFR is afgelopen jaar al uitgekomen en beschikt over de allernieuwste snufjes. Hierdoor is hij ook flink veranderd vergeleken met de versie van 2019. Zo is er een compleet nieuw linksysteem verwerkt in het frame. Ook is de achter-brug – vergeleken met het frame – meer in balans ontworpen om een stabiele houding op de fiets te creëren. Als ik mijn eerste indruk in één woord zou moeten omschrijven zou ik het woord ‘fenomenaal’ kiezen. De afwerking van de fiets is verbazingwekkend en het legendarische is dat hij zelfs nog beter werkt dan hij eruit ziet want hier gaat het uiteindelijk natuurlijk om. Afgelopen weekend reisde ik naar de bergen om hier mijn eerste meters te maken, mijn eerste impressie van de nieuwe componenten waren goed en ik kon snel omschakelen van voorheen nog wel eens lastiger ging. Ik kijk uit naar de toekomst.